Ateiści
zarzucają ,że nie przydarzył się jeszcze cud aby komuś odrosła stracona
kończyna, a jednak miało miejsce takie zdarzenie. Uzdrowienie Miguela Pellicera
tzw. Cud z Calandy. 29 marca 1640 roku wieczorem Miguel Pellicer przebywał w
domu rodziców. W obecności rodziny i sąsiadów odpiął protezę i położył się spać
na prowizorycznym posłaniu w izbie rodziców (jego łóżko było zajęte przez
korzystających z prawa noclegu przejeżdżających żołnierzy). Po pewnym czasie
rodzice ujrzeli, że syn ma obie nogi. Prawa noga była taka jak przed wypadkiem,
łącznie z bliznami po doznanych niegdyś urazach. Miguel Pellicer stwierdził, że
śniło mu się, iż przebywa w kaplicy Matki Boskiej w Saragossie i smaruje nogę
olejem pozostałym z palących się tam lamp, podobnie jak to czynił w czasie
swojej rekonwalescencji.
„Gdy sprawujemy Mszę, nie robimy przedstawienia odtwarzającego Ostatnią Wieczerzę – mówił Papież. – Nie, to nie jest widowisko, ale coś całkiem innego. To po prostu jest Ostatnia Wieczerza. To jest właśnie przeżywanie po raz kolejny Męki i odkupieńczej Śmierci Pana. To jest teofania: Pan staje się obecny na ołtarzu, by zostać ofiarowany Ojcu dla zbawienia świata. Często słyszymy albo sami mówimy: «Muszę iść na Mszę, muszę posłuchać Mszy». Mszy się nie słucha, ale się w niej uczestniczy, bierze się udział w tej teofanii, w tej tajemnicy obecności Pana wśród nas”.
