Kobieta na szkarłatnej bestii.

Ap 17:3-6 Bp "I zaniósł mnie w stanie zachwycenia na pustynię. I ujrzałem Niewiastę siedzącą na Bestii szkarłatnej, pełnej imion bluźnierczych, mającej siedem głów i dziesięć rogów.(4) A Niewiasta była odziana w purpurę i szkarłat, cała zdobna w złoto, drogi kamień i perły, miała w swej ręce złoty puchar pełen obrzydliwego i plugawego nierządu.(5) Na jej czole wypisane tajemnicze imię: 'Wielki Babilon, Macierz nierządnic i obrzydliwości ziemi'.(6) I ujrzałem Niewiastę pijaną krwią świętych i krwią świadków Jezusa, a widząc ją bardzo się zdumiałem."


 
Owa kobieta "Babilon" na bestii to oczywiście Rzym. Niektóre protestanckie ruchy upatrują w tej wizji aluzji do Kościoła Katolickiego, czy słusznie ? Kobieta-"Babilon" opisana jest bardzo ogólnikowo, aby odpowiedzieć na pytanie o jaki Rzym chodzi spróbujmy zidentyfikować bestię, o której św. Jan pozostawił nam więcej szczegółowych informacji.


 
Ap 17:8-11 Bp "Bestia, którą widziałeś, była, a nie ma jej, i ma wyjść z Przepaści, i idzie na zatracenie. Zdumieją się mieszkańcy ziemi, - ci, których imię nie jest zapisane w księdze życia od założenia świata - spoglądając na Bestię, iż była, i już jej nie ma, ale ma przyjść.(9) Tu trzeba zrozumienia, o mający mądrość. Siedem głów to jest siedem gór, na których siedzi Niewiasta.(10) Królów jest siedmiu: pięciu upadło, jeden jest, a inny jeszcze nie przyszedł, a kiedy przyjdzie, ma na krótko pozostać.(11) A Bestia, która była, a której już nie ma - ona jest ósmym (królem) i należy do tych siedmiu, i idzie na zatracenie."


 
Według większości wczesnochrześcijańskich pisarzy (Ireneusz z Lyonu, Klemens z Aleksandrii, Orygenes, Wiktoryn, Euzebiusz z Cezarii, Hieronim) Apokalipsa powstawał pod koniec panowania Domicjana z dynastii Flawiuszów.


 
"Ośmiu królów"

Dynastia julijsko-klaudyjska

• Oktawian August (27 p.n.e-14 n.e.)
  
• Tyberiusz (14-37)
  
• Kaligula (37-41)
  
• Klaudiusz (41-54)
  
• Neron (54-68)
  

Po upadku Nerona Cesarstwo pogrążyło się w wojnie domowej i kryzysie politycznym. W okresie roku panowało kolejno w Rzymie trzech cezarów :Galba (czerwiec 68 - styczeń 69 n.e.), Oton (styczeń 69 - kwiecień 69) i Witeliusz (kwiecień 69 - grudzień 69). 1 lipca legiony w Egipcie postanowiły wybrać własnego cesarza. Ich wybór padł na Wespazjana. W grudniu zwolennicy Wespazjana opanowali Rzym i obalili Witeliusza.

Dynastia Flawiuszów

1. Wespazjan (69 – 79) oraz jego synowie
   
2. Tytus (79 – 81)
   
3. Domicjan (81-96)
   

Rządy Domicjana charakteryzowały się despotyzmem i terrorem. "Sam władca powodowany logika wprowadzanego systemu podkreślał aspekty absolutystyczne i sakralne swojego urzędu. Rozpowszechnił deifikacje ojca i brata, wznosząc im świątynię , przyjął zachowania hieratyczne (tj. kapłańskie) doprowadzając do tego, jak się wydaje, by nazywano go <dominus et deus>" (Historia powszechna t.5 s:356-357). Został zamordowany przez spiskowców.


 
Ap 17:10-11 Bp "Królów jest siedmiu: pięciu upadło, jeden jest, a inny jeszcze nie przyszedł, a kiedy przyjdzie, ma na krótko pozostać. A Bestia, która była, a której już nie ma - ona jest ósmym (królem) i należy do tych siedmiu, i idzie na zatracenie."

"pięciu upadło" – pięciu cezarów z dynastii julijsko-klaudyjska

"jeden jest" – Wespazjan – założyciel dynastii Flawiuszów panującej w czasie powstania Ap

"ma na krótko panować" – Tytus- władał Cesarstwem dwa lata

"Bestia" – Domicjan

• Ap13,1"bluźniercze imiona" : tytuł <dominus et deus>
  
• Ap13,11-12 : obraz wprowadzania kultu cezara
  
• Ap13,14-15 : "obraz bestii" świątynie wznoszone ku czci cezara (bez wątpienia były w nich umieszczane wizerunki władcy)
  
• Ap 13,16 "znamię na czoło i rękę" –aluzja do Wj 13,1-9 gdzie znak "miedzy oczami i na ręce" stanowi pamiątkę należenia do Boga (podejrzanych o chrześcijaństwo zmuszano do złożenia ofiary, jeżeli wypełnili nakaz byli puszczani wolno)
  
• Ap 13:18 "666" – aluzja do uzurpacji przez cezara tytułu należnego Jezusowi "Pan i Bóg" (J 20:28). Atyrbutem Baranka jest siedem siódemek: Ap 5:6 Bp "I ujrzałem między tronem z czworgiem Zwierząt a kręgiem Starców stojącego Baranka jakby zabitego. A miał SIEDEM rogów i SIEDEM oczu, to jest SIEDEM Duchów Boga wysłanych na całą ziemię."
  

 
Ap 17 dotyczy więc Rzymu czasów cezarów, a konkretnie Domicjana, ogłosił się bogiem i prześladował chrześcijan.