25 cze 2010

JEZUS – PEŁNIĄ PRAWDY O BOGU


PRAWDA HISTORYCZNA, A PRAWDA OSTATECZNA

"Objawienie, które ludzkość otrzymała, nie jest bynajmniej absolutne. Nie może nim być, gdyż zostało przekazane za pośrednictwem ludzkiej świadomości Chrystusa, który nie wyczerpuje całej tajemnicy Boga. Pełnia objawienia Boga w Chrystusie jest pełnia historyczną, możliwa dla asymilacji dla świadomości ludzkiej, ale nie jest pełnią ostateczna. Nie jesteśmy jeszcze u kresu pielgrzymowania ku Prawdzie Ostatecznej."( W. Hryniewicz "Kościół jest jeden" s.197)


 

Pełnia Prawdy.

Rozróżnienie naprawdę historyczna i ostateczną jest wynikiem niezrozumienia co stanowi "treść" Prawdy chrześcijańskiej. Jest nią objawienie Ojca przez Syna i Jego zamysłu życzliwości ofiarowane każdemu człowiekowi. Sprawiając, że "Słowo stało się Ciałem" Ojciec objawił nam WSZYSTKO:

"Od kiedy Bóg dał nam swego Syna, który jest Jego jedynym Słowem, nie ma innych słów do dania nam. Przez to jedno Słowo powiedział nam wszystko naraz i nie ma już nic więcej do powiedzenia (...) To bowiem, o czym częściowo mówił dawniej przez proroków, wypowiedział już całkowicie w Nim dając nam Go całego, to jest swojego Syna. Jeśli więc dzisiaj ktoś chciałby Go jeszcze o coś pytać lub prosić o jakąś wizję lub objawienie, nie tylko postępowałby nieroztropnie, lecz także obrażałby Boga, nie mając oczu utkwionych jedynie w Chrystusa bądź szukając poza Nim innej rzeczy albo nowości" (Św. Jan od Krzyża "Subida del monte Carmelo")

Mt 11:27 Bp "Ojciec dał mi wszystko, i nikt nie zna Syna, tylko Ojciec, i nikt nie zna Ojca, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić."

J 1:18 Bp "Boga nikt nigdy nie widział: Jednorodzony Bóg, który jest na łonie Ojca, dał nam Go poznać."

J 14:9 Bp "Mówi mu Jezus: - Tak dawno już jestem z wami i jeszcze Mnie nie znasz, Filipie? Kto Mnie widzi, widzi też Ojca. Jak ty możesz mówić: Pokaż nam Ojca?"

Kol 1:15-20 Bp "On jest obrazem Boga niewidzialnego. Pierworodnym wszelkiego stworzenia [...], (19) bo spodobało się (Bogu), by w Nim zamieszkała wszelka Pełnia,(20) aby przez Niego, przez Jego Krew przelaną na krzyżu, przywrócić (dawny) pokój: temu, co na ziemi, i temu, co w niebie."

Kol 2:9-10 Bp "W Nim bowiem, w Jego ciele mieszka cała Pełnia Bóstwa.(10) A wy, dzięki łączności z Nim, uczestniczycie w tej Pełni. Jest On Głową wszelkiej zwierzchności i potęgi."

Ef 1:3 Bp "Uwielbiony (niech będzie) Bóg i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa. On z wyżyn niebieskich obsypał nas wszelkim błogosławieństwem duchowym w Chrystusie."

Flp 2:6-11 Bp "On to, istniejąc w naturze Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby być na równi z Bogiem,(7) lecz sam siebie poniżył, przyjąwszy naturę sługi. Stał się podobny do ludzi i w zewnętrznej postaci uznany za człowieka.(8) Uniżył samego siebie, stał się posłuszny aż do śmierci i to śmierci krzyżowej.(9) Dlatego też Bóg wywyższył Go ponad wszystko i darował Mu imię, które jest ponad wszelkie imię,(10) aby na imię Jezusa zginało się każde kolano w niebie, na ziemi i pod ziemią,(11) i aby wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca."


 

"Z mocą i chwałą"

Powtórne przyjście Jezusa nie będzie "uzupełnieniem" prawdy historycznej, ale ukazaniem jej z mocą i chwałą. Będzie to ukazanie Królestwa Chrystusa, obecnie ukrytego ,ale jak najbardziej realnego:

Ef 1:20-23 Bp "Jest to (ta sama) wszechwładna moc, którą okazał w Chrystusie, kiedy wskrzesił Go z martwych i w niebie po swojej prawicy posadził(21) ponad wszelką zwierzchnością, władzą, mocą, panowaniem i ponad każdą istotą, jaka może być wymieniona nie tylko teraz, ale i w przyszłości.(22) Wszystko też Mu położył pod stopy, a Jego samego (postawił) ponad wszelkim stworzeniem i ustanowił Głową Kościoła,(23) który jest Jego Ciałem, pełnią Tego, który napełnia wszystko we wszystkim."

Hbr 1:3 Bp "On, jako odbicie ukazujące Jego chwałę i jako obraz Jego istoty, podtrzymuje wszystko swoim potężnym słowem. On dokonał oczyszczenia z grzechów i zasiadł w niebie po prawicy (Bożego) Majestatu."

Mt 16:27 Bp "A Syn Człowieczy przyjdzie w chwale swego Ojca z aniołami swymi i wtedy odda każdemu według jego uczynków."

Mt 25:31 Bp "Kiedy Syn Człowieczy przyjdzie w chwale, a z Nim wszyscy Jego aniołowie, wtedy zasiądzie na tronie w całej swojej chwale."

Ap 22:12-13 Bp "Oto przyjdę niebawem i mam ze sobą zapłatę: i oddam każdemu według jego pracy.(13) Jam Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec."


 

"Poznam jak sam jestem poznany".

Na poparcie tezy o niedoskonałości objawienia w Chrystusie przywoływany jest cytat ze św. Pawła:

1Kor 13:9-12 Bp "Niedoskonała jest nasza wiedza, niedoskonałe nasze przemawianie z natchnienia Bożego.(10) Gdy przyjdzie życie doskonałe, niedoskonałe zniknie.(11) Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, myślałem jak dziecko, rozumowałem jak dziecko. Gdy stałem się dojrzałym człowiekiem, pozbyłem się cech dziecinnych.(12) Teraz widzimy niejasno jak w zwierciadle, potem zobaczymy bezpośrednio - twarzą w twarz. Teraz poznaję częściowo, potem poznam (całkowicie), tak jak sam jestem poznany."

Zastanówmy się co w "języku Biblii" oznacza słowo "poznać"?

"Albowiem w języku Pisma św. "oglądać" znaczy tyle samo, co "posiadać". Tak na przykład wypowiedź: "obyś oglądał pomyślność Jeruzalem" oznacza "obyś posiadał". Kiedy zaś prorok mówi: "Niech zginie bezbożny, aby nie oglądał chwały Pana", przez słowo: "nie oglądał", rozumie: "nie miał udziału". Kto zatem widzi Boga, tym samym posiada wszelkie dobra: niekończące się życie, wieczną niezniszczalność, szczęście nieśmiertelne, trwałe królestwo, ustawiczną radość, prawdziwą światłość, słodkie wołanie Ducha, chwałę niedostępną, nieustanne wesele i w ogóle wszelkie dobro." (św. Grzegorz z Nyssy)

Tak więc św. Paweł w "Hymnie o Miłości" wyraża tęsknotę, aby "rozstać się z życiem i być z Chrystusem, co byłoby lepsze" (Flp 1:23).

1J 3:2 Bp "Umiłowani, już teraz jesteśmy dziećmi Bożymi, a jeszcze się nie okazało, czym będziemy. Wiemy, że gdy się On ukaże, staniemy się do Niego podobni, ponieważ ujrzymy Go takim, jakim jest."


 

BÓJ O PRAWDĘ

"Jest rzeczą znamienną, że Pismo Święte nie mówi w ogóle o "obronie" prawdy. [...] Wskutek wielu okoliczności historycznych obrona prawdy w Kościele wysunęła się na plan pierwszy. Czy nie jest to w pewnym stopniu wynikiem niedowierzania w moc Bożego Ducha? Czy uważamy , że prawda jest tak słaba, że trzeba jej ustawicznie bronić?"( W. Hryniewicz "Kościół jest jeden", s.238)


 

Apostoł Paweł był świadom zagrożenia jakim dla Kościoła będą "fałszywi prorocy":

Dz 20:28-30 Bp "Troszczcie się o siebie samych i całą owczarnię. Duch Święty postawił was w niej, abyście doglądali i dostarczali pokarmu wspólnocie Boga, który ją nabył na własność przez swoją śmierć.(29) Zdaję sobie sprawę, że po moim odejściu wejdą między was wilki drapieżne, które nie oszczędzą owczarni.(30) Nawet wśród was znajdą się tacy, którzy będą głosili zgubne nauki, aby pociągnąć za sobą uczniów."


 

Dlatego poleca swoim uczniom wiernie strzec wiary i walczyć w jej obronie:

1Tm 1:3-5 Bp "Wybierając się do Macedonii, poleciłem ci pozostać w Efezie. Miałeś napomnieć niektórych, aby nie nauczali inaczej niż my[...] (5) Celem tego napominania jest miłość, płynąca z czystego serca, dobrego sumienia i wiary nieobłudnej."

1Tm 1:18-19 Bp "Oto napomnienie, jakie przekazuję ci, Tymoteuszu, dziecko moje, zgodnie z głoszonymi o tobie proroctwami. Wsparty nimi stawaj dzielnie w boju.(19) Zachowaj wiarę i czyste sumienie, bo niektórzy, nie dbając o nie, utracili też wiarę."

1Tm 6:12-14 Bp "Stawaj dzielnie w zawodach - w zawodach wiary. Zdobądź życie wieczne, do którego zostałeś powołany i wyznałeś uroczyście swą wiarę wobec wielu świadków.(13) Nakazuję ci wobec Boga, który wszystko ożywia, i wobec Chrystusa Jezusa, który uroczyście dał świadectwo o sobie pod Poncjuszem Piłatem:(14) zachowej te przepisy ściśle i dokładnie, aż do objawienia się Pana naszego Jezusa Chrystusa."

2Tm 1:14 Bp "Strzeż tego cennego dobra z pomocą Ducha Świętego, który w nas mieszka."

2Tm 2:25-26 Bp "Powinien łagodnie przekonywać przeciwników, bo może Bóg da im kiedyś nawrócenie i poznają prawdę,(26) wyrwą się z sideł diabła, który ujął ich żywcem i poddał swej woli."

2Tm 4:2-5 Bp "głoś naukę, nalegaj - w porę czy nie w porę - przekonuj, karć, napominaj z całą cierpliwością i umiejętnością.(3) Bo przyjdzie czas, kiedy ludzie nie zechcą przyjąć zdrowej nauki, ale według własnych upodobań dobiorą sobie nauczycieli, spragnieni tego, co miłe dla ucha,(4) nie będą słuchać prawdy, a zwrócą się do baśni.(5) A ty trzeźwo patrz na wszystko, znoś trudy, wykonuj zadanie głosiciela ewangelii, służbie swojej całkowicie się oddaj."


 

Z poleceniem "boju o wiarę" łączy się konieczność jej precyzyjnego określenia (dogmat) i wymierzenie sankcji tym którzy się wierze sprzeciwiają:

Ga 1:9 Bp "Jak poprzednio stwierdziliśmy, tak i teraz powtarzam: Gdyby wam ktoś głosił ewangelię inną od tej, którą otrzymaliście, niech będzie wyklęty!"

2Tes 3:6 Bp "Bracia! W imię Pana naszego Jezusa Chrystusa nakazujemy wam, unikajcie każdego brata, który narusza porządek i nie postępuje zgodnie z podaną wam przez nas nauką."

1Tm 6:3-4 Bp "Jeśli ktoś naucza inaczej i nie postępuje według zbawiennych słów Pana naszego Jezusa Chrystusa oraz nauki zgodnej z pobożnością,(4) to zaślepia go pycha. Niczego nie rozumie, cierpi na manię spierania się i walki o słowa. Z tego pochodzą zawiść, gniew, przekleństwa, złośliwe podejrzenia,"

2Tm 3:5 Bp "zachowają pozory pobożności, a wyprą się tego, co jest jej siłą. Od takich trzymaj się z dala!"

Tt 3:10-11 Bp "A człowieka, który rozbija jedność - po jednym lub drugim upomnieniu - unikaj(11) wiedząc, że jest przewrotny i grzeszny i sam na siebie wydaje wyrok."


 

Czy prawda wiary jest aż tak wątła, że potrzebuje "strażników jej integralności"?

Wiara jako "moc Boża" (por.: Rz 1,16; 1Kor 1,18) nie potrzebuje ludzkiej obrony.

Problemem jest ludzka natura skłonna do złego, a więc i do nagięcia prawdy do swoich potrzeb:

J 3:19-21 Bp "A przyczyna potępienia jest taka: Światłość przyszła na świat, ale ludzie bardziej umiłowali ciemności aniżeli światłość, bo ich uczynki były złe.(20) Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światłości i nie zbliża się do światła, aby jego uczynki nie zostały potępione.(21) Kto zaś postępuje zgodnie z prawdą, podchodzi do światła, aby pokazać, że działa po Bożemu."

Obrona wiary to nie walka o słowa, ale ochrona ludzi przed skłonnością do tworzenia sobie fałszywych bożków:

Oz 11:2 BT "Im bardziej ich wzywałem, tym dalej odchodzili ode Mnie, a składali ofiary Baalom i bożkom palili kadzidła."
Dlatego zostaliśmy wezwani do:
Jud 1:3 Bp  „Najdrożsi! Przejęty wielkim pragnieniem pisania do was o naszym wspólnym zbawieniu, odczuwałem potrzebę zachęcenia was tym listem, abyście walczyli o wiarę raz (na zawsze) przekazaną świętym!

Czego nauczał Sobór Watykański II o jednym Kościele Chrystusowym?


Konstytucja dogmatyczna o Kościele "LUMEN GENTIUM"

n.12 Albowiem dzięki owemu zmysłowi wiary, wzbudzaniu i podtrzymywanemu przez Ducha prawdy, LUD BOŻY POD PRZEWODEM ŚWIĘTEGO URZĘDU NAUCZYCIELSKIEGO - za którym idąc, już nie ludzkie, lecz prawdziwie Boże przyjmuje słowo (por. 1 Tes 2,13) - niezachwianie trwa "przy wierze raz podanej świętym" (por. Jd 3), wnika w nią głębiej z pomocą słusznego osądu i w sposób pełniejszy stosuje ją w życiu.

n.13 Do nowego Ludu Bożego powołani są wszyscy ludzie. Toteż Lud ten, pozostając ciągle jednym i jedynym, winien się rozszerzać na świat cały i przez wszystkie wieki, aby spełnił się zamiar woli Boga, który naturę ludzką stworzył na początku jedną i synów swoich, którzy byli rozproszeni, postanowił w końcu w jedno zgromadzić (por. J 11,52).[...]

To znamię powszechności, które zdobi Lud Boży, jest darem samego Pana, dzięki temu darowi Kościół katolicki skutecznie i ustawicznie dąży do zespolenia z powrotem całej ludzkości wraz ze wszystkimi jej dobrami z Chrystusem - Głową w jedności Ducha Jego.[...]

Stąd też we wspólnocie kościelnej prawomocnie istnieją partykularne Kościoły, korzystające z własnej tradycji, przy czym NIENARUSZONY POZOSTAJE PRYMAT STOLICY PIOTROWEJ, która całemu zgromadzeniu miłości przewodzi, nad prawowitymi odrębnościami sprawuje opiekę, a równocześnie pilnuje, aby odrębności nie szkodziły jedności, lecz raczej jej służyły.

n.14 Do społeczności Kościoła wcieleni są w pełni ci, co mając Ducha Chrystusowego w całości przyjmują przepisy Kościoła i wszystkie ustanowione w nim środki zbawienia i w jego widzialnym organizmie pozostają W ŁĄCZNOŚCI Z CHRYSTUSEM RZĄDZĄCYM KOŚCIOŁEM PRZEZ PAPIEŻA I BISKUPÓW, W ŁĄCZNOŚCI MIANOWICIE POLEGAJĄCEJ NA WIĘZACH WYZNANIA WIARY, SAKRAMENTÓW I ZWIERZCHNICTWA KOŚCIELNEGO ORAZ WSPÓLNOTY (communio).

n.18 Obecny Sobór święty, idąc w ślady pierwszego Soboru Watykańskiego, zgodnie z nim poucza i oświadcza, że Jezus Chrystus, Pasterz wiekuisty, założył Kościół, posławszy Apostołów, tak jak sam został posłany przez Ojca (por. J 20,21), chciał też, aby ich następcy, mianowicie biskupi, byli w Kościele Jego pasterzami aż do skończenia świata. Żeby zaś episkopat był jedyny i niepodzielny, postawił nad innymi Apostołami świętego Piotra i w nim ustanowił trwałą i widzialną zasadę i fundament jedności i wspólnoty (communio). TĘ NAUKĘ O USTANOWIENIU, WIECZNEJ TRWAŁOŚCI, ZNACZENIU I NATURZE ŚWIĘTEGO PRYMATU BISKUPA RZYMSKIEGO I O JEGO NIEOMYLNYM URZĘDZIE NAUCZYCIELSKIM SOBÓR ŚWIĘTY NA NOWO WSZYSTKIM WIERNYM DO WIERZENIA PODAJE, a kontynuując rozpoczęte dzieło, postanawia wszem wobec przedstawić i ogłosić NAUKĘ O BISKUPACH, NASTĘPCACH APOSTOŁÓW, KTÓRZY WRAZ Z NASTĘPCĄ PIOTRA, NAMIESTNIKIEM CHRYSTUSOWYM, I WIDZIALNĄ GŁOWĄ CAŁEGO KOŚCIOŁA, ZARZĄDZAJĄ DOMEM BOGA ŻYWEGO.

n. 22 Albowiem BISKUP RZYMSKI Z RACJI SWEGO URZĘDU, MIANOWICIE URZĘDU ZASTĘPCY CHRYSTUSA I PASTERZA CAŁEGO KOŚCIOŁA, MA PEŁNĄ, NAJWYŻSZĄ I POWSZECHNĄ WŁADZĘ NAD KOŚCIOŁEM I WŁADZĘ TĘ ZAWSZE MA PRAWO WYKONYWAĆ W SPOSÓB NIESKRĘPOWANY. Stan zaś biskupi, który jest następcą Kolegium Apostolskiego w nauczycielstwie i w rządzeniu pasterskim, co więcej, w którym trwa nieprzerwanie ciało apostolskie, stanowi również razem z głową swoją, Biskupem Rzymskim, a nigdy bez niego, podmiot najwyższej i pełnej władzy nad całym Kościołem, władza ta jednak może być wykonywana nie inaczej jak tylko za zgodą Biskupa Rzymskiego. Jednego tylko Piotra wyznaczył Pan na Opokę i Klucznika Kościoła (por. Mt 16,18-19) i jego tylko ustanowił Pasterzem całej swojej trzody (por. J 21,15 nn), wiadomo zaś, że ów dar związywania i rozwiązywania, dany Piotrowi (por. Mt 16,19) udzielony został także Kolegium apostołów pozostającemu w łączności z Głową swoją (Mt 18,18, 28,16-20). Kolegium to jako złożone z wielu jednostek wyraża rozmaitość i powszechność Ludu Bożego, jako ZAŚ ZGROMADZONE POD JEDNĄ GŁOWĄ WYRAŻA JEDNOŚĆ TRZODY CHRYSTUSOWEJ.

n. 23 Biskup Rzymski, jako następca Piotra, jest trwałym i widzialnym źródłem i fundamentem jedności zarówno biskupów, jak rzeszy wiernych. Poszczególni zaś biskupi są widzialnym źródłem i fundamentem jedności w swoich partykularnych Kościołach, uformowanych NA WZÓR KOŚCIOŁA POWSZECHNEGO, W KTÓRYM ISTNIEJE I Z KTÓRYCH SIĘ SKŁADA JEDEN I JEDYNY KOŚCIÓŁ KATOLICKI. Toteż poszczególni biskupi reprezentują każdy swój Kościół, WSZYSCY ZAŚ RAZEM Z PAPIEŻEM CAŁY KOŚCIÓŁ, złączeni więzią pokoju, miłości i jedności.


 

Dekret o kościołach wschodnich katolickich "ORIENTALIUM ECCLESIARUM"

n. 2 ŚWIĘTY I KATOLICKI KOŚCIÓŁ, KTÓRY JEST CIAŁEM MISTYCZNYM CHRYSTUSA, składa się z wiernych, organicznie zjednoczonych w Duchu Św. tą samą wiarą, tymi samymi sakramentami i tym samym zwierzchnictwem.


 

Dekret o ekumenizmie "UNITATIS REDINTEGRATIO"

n.2 Celem tedy utwierdzenia tego świętego Kościoła swego po całym świecie aż do skończenia wieków powierzył Kolegium Dwunastu władzę nauczania, rządzenia i uświęcania. Spośród nich wybrał Piotra, na którym po wyznaniu wiary postanowił zbudować Kościół swój, jemu przyobiecał klucze Królestwa niebieskiego, a po oświadczeniu miłości ku sobie zlecił mu umacnianie wszystkich owiec w wierze i pasienie ich w doskonałej jedności, z tym że sam Jezus Chrystus pozostaje na zawsze kamieniem węgielnym i pasterzem dusz naszych.

JEZUS CHRYSTUS CHCE, BY ZA SPRAWĄ DUCHA ŚW. LUD JEGO POMNAŻAŁ SIĘ PRZEZ TO, ŻE APOSTOŁOWIE ORAZ ICH NASTĘPCY, CZYLI BISKUPI Z NASTĘPCĄ PIOTRA NA CZELE, WIERNIE GŁOSZĄC EWANGELIĘ, I PRZEZ UDZIELANIE SAKRAMENTÓW ORAZ PEŁNE MIŁOŚCI RZĄDY. Sam też sprawia, że społeczność jego jednoczy się coraz doskonalej w wyznawaniu jednej wiary, we wspólnym spełnianiu kultu Bożego oraz w braterskiej zgodzie rodziny Bożej.

Tak to Kościół, jedyna trzoda Boża, jako znak podniesiony między narodami, podając Ewangelię pokoju całemu rodzajowi ludzkiemu, pielgrzymuje w nadziei aż do wyznaczonego w górnej ojczyźnie kresu.

n. 3 Pełnię bowiem zbawczych środków osiągnąć MOŻNA JEDYNIE W KATOLICKIM KOŚCIELE CHRYSTUSOWYM, który stanowi powszechną pomoc do zbawienia. WIERZYMY MIANOWICIE, ŻE JEDNEMU KOLEGIUM APOSTOLSKIEMU, KTÓREMU PRZEWODZI PIOTR, POWIERZYŁ PAN WSZYSTKIE DOBRA NOWEGO PRZYMIERZA CELEM UTWORZENIA JEDNEGO CIAŁA CHRYSTUSOWEGO NA ZIEMI, z którym powinni zjednoczyć się całkowicie wszyscy, już w jakiś sposób przynależący do Ludu Bożego.

n. 4 Gdy wierni Kościoła katolickiego czynią to wszystko rozsądnie i wytrwale pod okiem swych pasterzy, wnoszą swój wkład dla dobra sprawiedliwości i prawdy, zgodnej współpracy, ducha braterstwa i zjednoczenia, żeby tą drogą powoli, po przełamaniu przeszkód utrudniających doskonałą więź (communio) kościelną, wszyscy chrześcijanie skupili się w jednym sprawowaniu Eucharystii w jedność jednego i jedynego Kościoła, której Chrystus OD POCZĄTKU UŻYCZYŁ SWEMU KOŚCIOŁOWI,
wierzymy że ta JEDNOŚĆ TRWA NIEUTRACALNIE W KOŚCIELE KATOLICKIM i ufamy, że z dniem każdym wzrasta aż do skończenia wieków.


 

Dekret o pasterskich zadaniach biskupów w Kościele "CHRISTUS DOMINUS"

n. 2 W TYM KOŚCIELE CHRYSTUSOWYM BISKUP RZYMSKI, jako następca Piotra, któremu Chrystus powierzył misję pasienia swych owiec i baranków, cieszy się z ustanowienia Bożego najwyższą, pełną bezpośrednią i powszechną władzą duszpasterską. On też wobec tego - jako pasterz wszystkich wiernych otrzymał posłannictwo, aby dbać o dobro wspólne całego Kościoła i o dobro poszczególnych Kościołów - zajmuje naczelne stanowisko w zwyczajnej władzy nad wszystkimi Kościołami.


 

Konstytucja dogmatyczna o Objawieniu Bożym "DEI VERBUM"

n. 10 Zadanie zaś autentycznej interpretacji słowa Bożego, spisanego czy przekazanego przez Tradycję, powierzone zostało samemu tylko żywemu Urzędowi Nauczycielskiemu Kościoła, który autorytatywnie działa w imieniu Jezusa Chrystusa.


 

Deklaracja o wolności religijnej "DIGNITATIS HUMANAE"

n.14 Z woli bowiem Chrystusa Kościół katolicki jest nauczycielem prawdy i ciąży na nim obowiązek, aby głosił i autentycznie nauczał Prawdy, którą jest Chrystus, a zarazem powagą swoją wyjaśniał i potwierdzał zasady porządku moralnego, wynikające z samej natury ludzkiej.


 

Jak widać z powyższych cytatów ostatni Sobór jednoznacznie identyfikował Kościół Chrystusowy z Kościołem Katolickim. Ta stała prawda wiary zostało potwierdzona po zakończeniu Soboru przez papieża Pawła IV w jego "Credo":

"WIERZYMY, ŻE KOŚCIÓŁ, KTÓRY CHRYSTUS ZAŁOŻYŁ I ZA KTÓRY SIĘ MODLI, JEST NIEWZRUSZENIE JEDEN CO DO WIARY I KULTU ORAZ PRZEZ WSPÓLNY WĘZEŁ ŚWIĘTEJ HIERARCHII. Przebogata różnorodność obrzędów liturgicznych w łonie tegoż Kościoła czy też prawowite zróżnicowanie dziedzictwa teologicznego i duchowego oraz poszczególnych dyscyplin nie tylko nie przeszkadza jego jedności, ale nawet jaśniej ją okazuje. Uznając, iż poza ORGANIZMEM KOŚCIOŁA CHRYSTUSOWEGO znajduje się wiele elementów uświęcenia i prawdy, które jako dobra własne samego Kościoła nakłaniają do jedności katolickiej, a zarazem wierząc w działanie Ducha Świętego, który we wszystkich uczniach Chrystusa wznieca pragnienie owej jedności, mamy nadzieję, że chrześcijanie, którzy nie zażywają jeszcze pełnej wspólnoty jednego Kościoła, zjednoczą się wreszcie kiedyś w jedną owczarnię pod jednym pasterzem."

23 cze 2010

Różnica pomiędzy „subsistit in” a „est” i jej znaczenie doktrynalne.


1.trochę "teorii"

Subsistere jest szczególnym przypadkiem esse, podczas gdy esse obejmuje cały obszar bytu, we wszystkich jego sposobach i formach, to subsistere oznacza tylko sposób istnienia właściwy konkretnie istniejącemu samodzielnemu podmiotowi. Jego odpowiednikiem jest grecki termin hypostasis.

Kościół Jezusa Chrystusa znajduje się w Kościele katolickim jako konkretny podmiot istniejący w świecie. Możliwa jest tylko jedna taka rzeczywistość [...]. Jest to Kościół istniejący w historycznej rzeczywistości jako konkretny podmiot.

Różnica pomiędzy subsistit, a est mieści w sobie dramat podziału Kościoła. Kościół jest jeden i rzeczywiście istnieje, a mimo to coś z tego Kościoła , jakaś rzeczywistość kościelna znajduje się także na zewnątrz tego jedynego Kościoła.

J. Ratzinger "Pielgrzymująca wspólnota wiary" s.133

Hypostasis może oznaczać rzecz lub czynność. Jako rzecz znaczy "to co znajduje się pod" (np. fundament, postawę), a zatem wszelka rzeczywistość "substancjonalną". Jako czynność oznacza "akt podtrzymywania", istnienie, trwanie.

B. Sesboue "Historia dogmatów" T1 ,s.260


 

2. "praktyka" w dokumentach Magisterium wydanych po Soborze Watykańskim Drugim

DEKLARACJA O KATOLICKIEJ DOKTRYNIE O KOŚCIELE PRZECIW NIEKTÓRYM WSPÓŁCZESNYM BŁĘDOM Mysterium Ecclesiae 1973

Jest jeden Kościół, "którego pasterzem po swoim Zmartwychwstaniu nasz Zbawiciel ustanowił Piotra (por. J 21, 17), powierzając mu i pozostałym Apostołom troskę o rozwój Kościoła i o kierowanie nim (por. Mt 18, 18n); ustanowił go także filarem i podporą prawdy (por. 1 Tm 3, 15)". Ten Kościół Chrystusa "ustanowiony i zorganizowany jako społeczność na świecie, istnieje w Kościele katolickim, rządzonym przez następcę Piotra oraz Biskupów w komunii z nim" Tę deklarację Soboru Watykańskiego II wyjaśniają inne jego słowa, w których stwierdza się, że "TYLKO... PRZEZ KATOLICKI KOŚCIÓŁ CHRYSTUSA, KTÓRY JEST UNIWERSALNĄ POMOCĄ ZBAWIENIA, MOŻNA DOJŚĆ DO PEŁNEGO POSIADANIA ŚRODKÓW ZBAWIENIA" ORAZ ŻE KOŚCIÓŁ KATOLICKI "ZOSTAŁ UBOGACONY WSZELKĄ PRAWDĄ OBJAWIONĄ PRZEZ BOGA I WSZELKIMI ŚRODKAMI ŁASKI" których Chrystus zechciał udzielić swojej wspólnocie mesjańskiej.[...]

KATOLICY POWINNI JEDNAK RÓWNOCZEŚNIE WYZNAWAĆ, ŻE DZIĘKI DAROWI BOŻEGO MIŁOSIERDZIA NALEŻĄ DO KOŚCIOŁA ZAŁOŻONEGO PRZEZ CHRYSTUSA I KIEROWANEGO PRZEZ NASTĘPCÓW PIOTRA ORAZ POZOSTAŁYCH APOSTOŁÓW, W KTÓRYCH TRWA, NIENARUSZONA I ŻYWA, PIERWOTNA INSTYTUCJA WSPÓLNOTY APOSTOLSKIEJ ORAZ NAUCZANIE, STANOWIĄCE WIECZNE DZIEDZICTWO PRAWDY I ŚWIĘTOŚCI TEGOŻ KOŚCIOŁA. Nie wolno więc wiernym uważać, że Kościół Chrystusowy nie jest niczym innym, jak tylko jakimś zbiorem - wprawdzie podzielonym, lecz w pewnym sensie jeszcze jednym - Kościołów i Wspólnot Eklezjalnych. Nie wolno również uważać, jakoby prawdziwy Kościół Chrystusa dzisiaj już nigdzie nie istniał i należałoby uważać go jedynie za cel, którego powinny szukać wszystkie Kościoły i Wspólnoty.


 

Paweł IV ADHORTACJA APOSTOLSKA Evangelii Nuntiandi O EWANGELIZACJI W ŚWIECIE WSPÓŁCZESNYM 1975

Kościół Katolicki odnosi się również z pilną troską do chrześcijan, którzy nie mają pełnej z nim łączności; razem z nimi przygotowuje jedność, jakiej chciał Chrystus, a czyni to dlatego, aby realizować jedność w prawdzie; JEST W PEŁNI ŚWIADOMY, ŻE POWAŻNIE ZANIEDBAŁBY SIĘ W SWOJEJ POWINNOŚCI, GDYBY WOBEC NICH NIE ŚWIADCZYŁ O TEJ PEŁNI OBJAWIENIA, KTÓREJ DEPOZYT PRZECHOWUJE.(n.54)


 

INFORMACJA O KSIĄŻCE O. LEONARDO BOFFA OFM CHIESA: CARISMA E POTERE. SAGGIO DI ECCLESIOLOGIA MILITANTE Il 12 febbraio 1985

Sobór natomiast wybrał słowo "subsistit" właśnie dlatego, BY WYJAŚNIĆ, ŻE JEST TYLKO JEDNO "ISTNIENIE" PRAWDZIWEGO KOŚCIOŁA, a poza widzialnym z nim związkiem istnieją tylko "elementa Ecclesiae", które - będąc elementami Kościoła - pobudzają i prowadzą do prawdziwego Kościoła.


 

KATECHIZM KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO 1992

816 "To jest ten jedyny Kościół Chrystusowy... który Zbawiciel nasz po zmartwychwstaniu swoim powierzył do pasienia Piotrowi, zlecając jemu i pozostałym Apostołom, aby go krzewili i nim kierowali... Kościół ten, ustanowiony i zorganizowany na tym świecie jako społeczność, trwa w Kościele katolickim, rządzonym przez następcę Piotra oraz biskupów pozostających z nim we wspólnocie (communio)" .

Dekret o ekumenizmie Soboru Watykańskiego II wyjaśnia: "PEŁNIĘ BOWIEM ZBAWCZYCH ŚRODKÓW OSIĄGNĄĆ MOŻNA JEDYNIE W KATOLICKIM KOŚCIELE CHRYSTUSOWYM, KTÓRY STANOWI POWSZECHNĄ POMOC DO ZBAWIENIA. WIERZYMY MIANOWICIE, ŻE JEDNEMU KOLEGIUM APOSTOLSKIEMU, KTÓREMU PRZEWODZI PIOTR, POWIERZYŁ PAN WSZYSTKIE DOBRA NOWEGO PRZYMIERZA CELEM UTWORZENIA JEDNEGO CIAŁA CHRYSTUSOWEGO NA ZIEMI, Z KTÓRYM POWINNI ZJEDNOCZYĆ SIĘ CAŁKOWICIE WSZYSCY, JUŻ W JAKIŚ SPOSÓB PRZYNALEŻĄCY DO LUDU BOŻEGO"

820 "Chrystus od początku użyczył (jedności) swemu Kościołowi; WIERZYMY, ŻE TA JEDNOŚĆ TRWA NIEUTRACALNIE W KOŚCIELE KATOLICKIM i ufamy, że z dniem każdym wzrasta aż do skończenia wieków"


 

LIST DO BISKUPÓW KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO O NIEKTÓRYCH ASPEKTACH KOŚCIOŁA POJĘTEGO JAKO KOMUNIA Communionis notio 1993

"Biskup Rzymu, jako następca Piotra, jest trwałym i widzialnym źródłem i fundamentem jedności", tak Episkopatu jak i całego Kościoła. Ta jedność Episkopatu przedłuża się w ciągu wieków za pośrednictwem sukcesji apostolskiej oraz JEST PODSTAWĄ TOŻSAMOŚCI KOŚCIOŁA KAŻDEJ EPOKI Z KOŚCIOŁEM ZBUDOWANYM PRZEZ CHRYSTUSA NA PIOTRZE I NA POZOSTAŁYCH APOSTOŁACH.


 

DYREKTORIUM EKUMENICZNE 1993

17. Katolicy są mocno przekonani, że jedyny Kościół Chrystusa "trwa w Kościele katolickim, rządzonym przez następcę Piotra oraz biskupów pozostających z nim we wspólnocie (communio)". WYZNAJĄ, ŻE CAŁOŚĆ PRAWDY OBJAWIONEJ, SAKRAMENTÓW I POSŁUGI, KTÓRE CHRYSTUS PRZEKAZAŁ DLA BUDOWANIA SWEGO KOŚCIOŁA I WYPEŁNIENIA JEGO MISJI, ZNAJDUJE SIĘ W KATOLICKIEJ KOMUNII KOŚCIOŁA. Oczywiście, katolicy wiedzą, że sami nie żyli i nie żyją w pełni tymi środkami łaski, w jakie Kościół został wyposażony. Mimo wszystko nie tracą nigdy zaufania do Kościoła. Ich wiara zapewnia ich o tym, że Kościół "pozostał godną oblubienicą swego Pana i pod działaniem Ducha Świętego nieustannie odnawia samego siebie, póki przez krzyż nie dotrze do światłości, która nie zna zmierzchu". Kiedy więc katolicy posługują się słowami: "Kościoły", "inne Kościoły", "inne Kościoły i Wspólnoty eklezjalne" itd. na oznaczenie tych, którzy nie są w pełnej komunii z Kościołem katolickim, trzeba zawsze uświadamiać sobie to ich mocne przeświadczenie i wyznanie wiary.


 

Jan Paweł II ENCYKLIKA UT UNUM SINT 1995

11. W ten sposób [odnośnie "subsistit in" ] Kościół katolicki STWIERDZA, ŻE W CIĄGU DWÓCH TYSIĘCY LAT SWOJEJ HISTORII ZOSTAŁ ZACHOWANY W JEDNOŚCI Z WSZYSTKIMI DOBRAMI, W KTÓRE BÓG PRAGNIE WYPOSAŻYĆ SWÓJ KOŚCIÓŁ, i to mimo poważnych nieraz kryzysów, jakie nim wstrząsały, mimo braku wierności niektórych jego sług oraz mimo błędów, z jakimi stykają się każdego dnia jego członkowie. Kościół katolicki wie, że dzięki wsparciu, jakiego udziela mu Duch, słabości, niedoskonałości, grzechy, a czasem nawet zdrady niektórych jego synów NIE MOGĄ ZNISZCZYĆ TEGO, CZYM NAPEŁNIŁ GO BÓG ZGODNIE ZE SWYM ZAMYSŁEM ŁASKI. Nawet "bramy piekielne go nie przemogą" (Mt 16, 18). Kościół katolicki nie zapomina jednak, że z winy wielu jego członków zamysł Boży staje się mniej wyrazisty. Mówiąc o podziale chrześcijan, Dekret o ekumenizmie dostrzega "winy ludzi z jednej i z drugiej strony"13, przyznając, że winy nie można przypisać wyłącznie "innym". DZIĘKI ŁASCE BOŻEJ NIE ZOSTAŁO JEDNAK ZNISZCZONE TO, CO NALEŻY DO STRUKTURY KOŚCIOŁA CHRYSTUSOWEGO, ANI TEŻ KOMUNIA ŁĄCZĄCA GO NADAL Z INNYMI KOŚCIOŁAMI I WSPÓLNOTAMI KOŚCIELNYMI.

Istotnie, elementy uświęcenia i prawdy, obecne w różnym stopniu w innych Wspólnotach chrześcijańskich, stanowią obiektywną podstawę komunii, choć niedoskonałej, istniejącej między nimi a Kościołem katolickim.

W takiej mierze, w jakiej elementy te znajdują się w innych Wspólnotach chrześcijańskich, jest w nich czynnie obecny jedyny Kościół Chrystusowy. Dlatego Sobór Watykański II mówi o pewnej — choć niedoskonałej — komunii. Konstytucja Lumen gentium podkreśla, że Kościół katolicki "wie, że jest związany z licznych powodów" z tymi Wspólnotami jakąś prawdziwą więzią w Duchu Świętym.

13. [...]Poza granicami wspólnoty katolickiej nie rozciąga się próżnia eklezjalna. Liczne elementy wielkiej wartości (eximia), KTÓRE W KOŚCIELE KATOLICKIM SĄ INTEGRALNIE WŁĄCZONE W PEŁNIĘ ŚRODKÓW ZBAWIENIA I DARÓW ŁASKI TWORZĄCYCH KOŚCIÓŁ, znajdują się także w innych Wspólnotach chrześcijańskich.

14. [...]Nie chodzi o to, by zsumować ze sobą wszystkie bogactwa rozsiane w chrześcijańskich Wspólnotach i stworzyć Kościół, jakiego Bóg mógłby oczekiwać w przyszłości.[...] Kościół już został dany i dlatego żyjemy już teraz w czasach ostatecznych. ELEMENTY TEGO KOŚCIOŁA JUŻ NAM DANEGO ISTNIEJĄ "ŁĄCZNIE I W CAŁEJ PEŁNI" W KOŚCIELE KATOLICKIM oraz "bez takiej pełni" w innych Wspólnotach, w których pewne aspekty chrześcijańskiej tajemnicy są czasem ukazane bardziej wyraziście. Ekumenizm stara się właśnie sprawić, aby częściowa komunia istniejąca między chrześcijanami wzrastała ku pełnej komunii w prawdzie i miłości.


 

NOTA O OKREŚLENIU "KOŚCIOŁY SIOSTRZANE" 2000

10. Istotnie, we właściwym znaczeniu "KOŚCIOŁAMI SIOSTRZANYMI" SĄ WYŁĄCZNIE KOŚCIOŁY PARTYKULARNE (czy zgrupowania Kościołów partykularnych, na przykład, patriarchatów lub prowincji metropolitalnych) pomiędzy sobą . Kiedy stosuje się wyrażenie "Kościoły siostrzane" w tym właściwym znaczeniu, winno być zawsze jasne, że JEDEN, ŚWIĘTY, KATOLICKI I APOSTOLSKI KOŚCIÓŁ POWSZECHNY NIE JEST SIOSTRĄ, LECZ "MATKĄ" WSZYSTKICH KOŚCIOŁÓW PARTYKULARNYCH.

11. O "Kościołach siostrzanych" w sensie właściwym można także mówić w odniesieniu do Kościołów partykularnych katolickich i niekatolickich; w ten sposób Kościół partykularny Rzymu może być także nazwany "siostrą" wszystkich innych Kościołów partykularnych. Jak jednak przypomniano wyżej, NIE MOŻNA W SPOSÓB WŁAŚCIWY TWIERDZIĆ, ŻE KOŚCIÓŁ KATOLICKI JEST "SIOSTRĄ" JAKIEGOŚ KOŚCIOŁA PARTYKULARNEGO CZY GRUPY KOŚCIOŁÓW. Nie jest to po prostu kwestia terminologiczna, lecz przede wszystkim zagadnienie poszanowania podstawowej prawdy wiary katolickiej: PRAWDY O JEDYNOŚCI KOŚCIOŁA JEZUSA CHRYSTUSA. W istocie jest tylko jedyny Kościół i dlatego termin "Kościoły" w liczbie mnogiej może odnosić się jedynie do Kościołów partykularnych. Zatem, należy unikać, jako źródła nieporozumienia i zamieszania teologicznego, stosowania takich sformułowań jak "oba nasze Kościoły", które, jeżeli są odniesione do Kościoła katolickiego i do całości Kościołów prawosławnych (lub jednego Kościoła prawosławnego), zakładają wielość nie tylko w płaszczyźnie Kościołów partykularnych, lecz także w płaszczyźnie jednego, świętego, katolickiego i apostolskiego Kościoła wyznawanego w Credo, którego rzeczywiste istnienie zostaje w ten sposób przesłonięte.


 

DEKLARACJA DOMINUS IESUS 2000

16 [...]Dlatego w powiązaniu z jedynością i powszechnością zbawczego pośrednictwa Jezusa Chrystusa należy stanowczo WYZNAWAĆ JAKO PRAWDĘ WIARY KATOLICKIEJ JEDYNOŚĆ ZAŁOŻONEGO PRZEZEŃ KOŚCIOŁA. Tak jak jest jeden Chrystus, istnieje tylko jedno Jego Ciało, jedna Jego Oblubienica: «jeden Kościół katolicki i apostolski» . Ponadto obietnice Pana, że nigdy nie opuści swojego Kościoła (por. Mt 16, 18; 28, 20) i będzie nim kierował przez swego Ducha, oznaczają też, iż WEDŁUG WIARY KATOLICKIEJ JEDYNOŚĆ I JEDNOŚĆ KOŚCIOŁA, A TAKŻE WSZYSTKO TO, CO STANOWI O JEGO INTEGRALNOŚCI, NIGDY NIE PRZEMINIE.

WIERNI ZOBOWIĄZANI SĄ WYZNAWAĆ, ŻE ISTNIEJE HISTORYCZNA CIĄGŁOŚĆ — ZAKORZENIONA W SUKCESJI APOSTOLSKIEJ — POMIĘDZY KOŚCIOŁEM ZAŁOŻONYM PRZEZ CHRYSTUSA I KOŚCIOŁEM KATOLICKIM: [...]W wyrażeniu «subsistit in» Sobór Watykański II chciał ująć łącznie dwa stwierdzenia doktrynalne: po pierwsze, że Kościół Chrystusowy, pomimo podziału chrześcijan, NADAL ISTNIEJE W PEŁNI JEDYNIE W KOŚCIELE KATOLICKIM; po drugie, że «liczne pierwiastki uświęcenia i prawdy znajdują się poza jego organizmem», to znaczy w Kościołach i kościelnych Wspólnotach, które nie są jeszcze w pełnej wspólnocie z Kościołem katolickim. JEDNAK W ODNIESIENIU DO TYCH OSTATNICH NALEŻY STWIERDZIĆ, ŻE ICH «MOC POCHODZI Z SAMEJ PEŁNI ŁASKI I PRAWDY, POWIERZONEJ KOŚCIOŁOWI KATOLICKIEMU» .


 

KONGREGACJA NAUKI WIARY: ODPOWIEDZI NA PYTANIA DOTYCZĄCE NIEKTÓRYCH ASPEKTÓW NAUKI O KOŚCIELE 2007

2. W Konstytucji dogmatycznej Lumen gentium, n. 8, trwanie (subsistentia) to NIEZMIENNA HISTORYCZNA CIĄGŁOŚĆ I OBECNOŚĆ WSZYSTKICH ELEMENTÓW USTANOWIONYCH PRZEZ CHRYSTUSA W KOŚCIELE KATOLICKIM, W KTÓRYM RZECZYWIŚCIE TRWA KOŚCIÓŁ CHRYSTUSA NA TEJ ZIEMI.

Według doktryny katolickiej, można w prawdzie powiedzieć, że Kościół Chrystusowy jest obecny i działa w Kościołach i Wspólnotach kościelnych nie będących w pełnej komunii z Kościołem katolickim – dzięki elementom uświęcenia i prawdy, które są w nich obecne; tym niemniej POJĘCIE "TRWA (SUBSISTIT)" MOŻE BYĆ PRZYPISANE WYŁĄCZNIE KOŚCIOŁOWI KATOLICKIEMU, PONIEWAŻ DOTYCZY JEGO CHARAKTERU JEDYNOŚCI, wyznawanego w Symbolu wiary (Wierzę w… "jeden" Kościół); i ten "jeden" Kościół trwa w Kościele katolickim

3. Użycie tego wyrażenia ["trwa w (subsistit in)", a nie "jest"], które OZNACZA PEŁNĄ IDENTYCZNOŚĆ KOŚCIOŁA CHRYSTUSOWEGO Z KOŚCIOŁEM KATOLICKIM, NIE ZMIENIA DOKTRYNY O KOŚCIELE, a swoją prawdziwą motywację znajduje w tym, że jaśniej wyraża fakt, iż poza jego organizmem znajdują się "liczne pierwiastki uświęcenia i prawdy", "które jako właściwe dary Kościoła Chrystusowego nakłaniają do jedności katolickiej"

 
 
WNIOSKI:

"Przejście od "est" do "subsistit in" nie przedstawia jakiegoś szczególnego znaczenia teologicznego, które miałoby oznaczać jakoby brak ciągłości z poprzednią doktryną katolicką.

W rzeczywistości, jako że Kościół, który ustanowił Chrystus, faktycznie trwa w (subsistit in) Kościele katolickim, to taka trwała kontynuacja pociąga za sobą RZECZYWISTĄ IDENTYCZNOŚĆ KOŚCIOŁA CHRYSTUSOWEGO Z KOŚCIOŁEM KATOLICKIM. Sobór miał na celu nauczanie, że Kościół Jezusa Chrystusa jako konkretny podmiot w tym świecie jest wcielony w Kościele katolickim. TAKI STAN MOŻE BYĆ DANY JEDEN TYLKO RAZ, a więc wszelkie koncepcje, według których pojęcie "subsistit" miałoby oznaczać mnogość Kościołów, nie uchwyciły prawdziwej intencji Soboru w tej kwestii. Przez pojęcie "subsistit" Sobór chciał wyrazić jedyność, a nie mnogość Kościoła Chrystusowego: Kościół istnieje jako jedyny podmiot w rzeczywistości historycznej.

Zatem zastąpienie "est" przez "subsistit in" – w przeciwieństwie do wielu bezpodstawnych interpretacji – NIE OZNACZA, ŻE KOŚCIÓŁ KATOLICKI WYZBYŁ SIĘ PRZEKONANIA, ŻE JEST JEDYNYM PRAWDZIWYM KOŚCIOŁEM CHRYSTUSOWYM, ale oznacza jedynie większą otwartość na szczególne wyzwanie ekumenizmu, by docenić realny wymiar eklezjalny Wspólnot chrześcijańskich, które nie są w pełnej komunii z Kościołem katolickim, ale posiadają "plura elementa sanctificationis et veritatis". W konsekwencji, choć Kościół jest tylko jeden i "trwa" w jedynym podmiocie historycznym, także poza tym widzialnym podmiotem istnieją prawdziwe rzeczywistości eklezjalne."(z komentarza Kongregacji Nauki Wiary)

Chrzest za zmarłych (?)


Czy w pierwotnym Kościele istniała praktyka chrztu za zmarłych?


 

1Kor 15:29 Bp "W przeciwnym razie cóż osiągną ci, którzy przyjmują chrzest za zmarłych? Jeżeli zmarli nie zmartwychwstają, to po co przyjmować za nich chrzest?"

Czy tekst ten wskazuje na istnienie jakiejś "praktyki" przyjmowania chrztu w zastępstwie zmarłego? W całym Nowym Testamencie i pismach wczesnochrześcijańskich nie znajdujemy informacji o istnieniu takiego zwyczaju.

Jedynie św. Jan Chryzostom przy końcu czwartego wieku mówił o praktykowaniu tego zwyczaju wśród marcjonitów. "Gdy ich katechumen umierał, kładli wierzącego pod łóżko, na którym leżał zmarły. Zbliżając się do zmarłego, rozmawiali z nim, pytając, czy chce być ochrzczony. Wtedy ten spod łóżka mówił, że chce być ochrzczony". Obecnie chrzest za zmarłych funkcjonuje jedynie u Mormonów.


 

Zaproponuje tutaj inne wyjaśnienie zakładając, że 1Kor 15,29 jest metaforą .

Prześledźmy dalszą część wypowiedzi św. Pawła 1Kor 15:30-32 Bp :

"(30) DLACZEGO TAKŻE I MY WYSTAWIAMY SIĘ NIEMAL W KAŻDEJ GODZINIE NA NIEBEZPIECZEŃSTWO?

(31) Bracia! Przysięgam wam, którzy przynosicie mi chlubę w Chrystusie Jezusie Panu naszym, że codziennie narażam się na śmierć.

(32) Jeżeli z czysto ludzkich pobudek WALCZYŁEM W EFEZIE Z DZIKIMI ZWIERZĘTAMI, to jaką mam z tego korzyść? SKORO UMARLI NIE ZMARTWYCHWSTAJĄ, to: 'Jedzmy i pijmy, ponieważ jutro pomrzemy'."


 

"Dlaczego także i my..."?

Czyżby św. Paweł sam siebie zaliczał do tych którzy "przyjmują chrzest". Nie ! Apostoł pisze o ryzyku poniesienia męczeństwa za głoszenie Ewangelii niewierzącym.

Jednak czy chrzest i męczeństwo nie mają nic ze sobą wspólnego?

Mk 10:38 Bp "A Jezus im powiedział: - Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie wypić kielich, który Ja piję? ALBO PRZYJĄĆ CHRZEST, KTÓRY JA PRZYJMUJĘ?"

Jezus jednoznacznie utożsamia męczeństwo za wiarę z chrztem !

Zastanówmy się też czy w Nowym Testamencie pojęcie "zmarłego" odnosi się jedynie do zwłok?

Mt 8:22 Bp "Mówi mu Jezus: - Chodź za Mną, a grzebanie umarłych ZOSTAW UMARŁYM."

Ef 5:14 Bp "Wszystko też, co zostaje ujawnione, staje się światłem. Dlatego (hymn) mówi: Zbudź się z uśpienia I POWSTAŃ Z MARTWYCH, a Chrystus cię oświeci."

Umarły w sensie metaforycznym to ten któremu brak życia łaski !


 

Wobec tego metaforyczny sens 1 Kor 15,29 byłby taki:

"W PRZECIWNYM RAZIE CÓŻ OSIĄGNĄ CI, KTÓRZY [do nich zalicza się też św. Paweł (w 1Kor 15,30a)] PRZYJMUJĄ CHRZEST [narażają się na ryzyko męczeństwa (w 1Kor 15,30b.32)

ZA ZMARŁYCH? [czyli tych którzy jeszcze nie przyjęli wiary (por. Mt 8,22; Ef 5,14)]"

21 cze 2010

Ryba


Lk 24:42-43 Bp  „Podali Mu kawałek pieczonej ryby. I wziąwszy go zjadł na ich oczach.”

  • I (I, Iota) : ΙΗΣΟΥΣ (Iêsoûs) « Jezus » ;
  • Χ (KH, Khi) : ΧΡΙΣΤΟΣ (Khristòs) « Chrystus » ;
  • Θ (TH, Thêta) : ΘΕΟΥ (Theoû) « Boga » ;
  • Υ (U, Upsilon) : ΥΙΟΣ (Huiòs) « Syn » ;
  • Σ (S, Sigma) : ΣΩΤΗΡ (Sôtếr) « Zbawiciel »

19 cze 2010

CZY APOSTOŁOWIE MIELI ŚWIADOMOŚĆ, ŻE ICH POSŁUGA MA CHARAKTER KAPŁAŃSKI?


Jedynym Kapłanem Nowego Testamentu jest Jezus, podobnie jak Ofiara Krzyżowa jest jedyną ofiarą.

Skoro jednak ofiara krzyżowa spełniona RAZ – NA – ZAWSZE na krzyżu ma uobecniać się w Eucharystii, więc sprawujący ja ludzie uobecniają Jedynego Kapłana.


 

Jezus powołując apostołów (posłanych) uczynił ich uczestnikami swojego własnego posłannictwa (apostolstwa) powierzonego mu przez Ojca:

Hbr 3:1 Bp "Przeto, święci bracia, uczestnicy niebieskiego powołania, rozważcie, że Jezus, apostoł i arcykapłan naszego wyznania,"

J 20:21 Bp "Powiedział im znowu: - Pokój wam! Jak Mnie posłał Ojciec, tak i ja was posyłam."

Lk 10:16 Bp "Kto was słucha, Mnie słucha. Kto wami gardzi, Mną gardzi; a kto Mną gardzi, gardzi Tym, który Mnie posłał."

Posłannictwo to ma trojaki charakter:

1.Uswiecanie:

1Kor 11:24-25 bp (24) i odmówiwszy dziękczynną modlitwę połamał go i rzekł: 'To jest Ciało moje, za was wydane. Czyńcie to na moją pamiątkę'. (25) Podobnie po wieczerzy (wziął) kielich i powiedział: 'Ten kielich jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Ile razy będziecie z niego pić, czyńcie to na moją pamiątkę',

J 20:23 bp Komu grzechy odpuścicie, temu są odpuszczone, a komu zatrzymacie, temu są zatrzymane.

2Kor 5:18 bp (18) Wszystko to pochodzi od Boga, który pojednał nas ze sobą za pośrednictwem Chrystusa, a nam zlecił posługę pojednywania.

Mt 28:19 bp (19) Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody. Chrzcijcie je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Dz 19:5-6 bp (5) Po tych słowach przyjęli chrzest w imię Pana Jezusa. (6) Potem Paweł położył na nich ręce i zstąpił na nich Duch Święty, mówili (różnymi) językami i prorokowali.

2Tm 1:6 bp (6) Dlatego właśnie przypominam ci, żebyś na nowo rozpalił dar Boży, który otrzymałeś przez włożenie moich rąk.

Jk 5:14 bp (14) Choruje ktoś wśród was? Niech wzywa prezbiterów Kościoła i niech się modlą nad nim, namaszczając go olejem w imię Pana!

2.Nauczanie:

Mt 28:19 bp Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody.

2Tm 4:2 bp głoś naukę, nalegaj - w porę czy nie w porę - przekonuj, karć, napominaj z całą cierpliwością i umiejętnością.

3.Rządzenia:

Mt 16,19 bp (19) I tobie dam klucze królestwa niebieskiego i cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie.

Mt 18,18 bp (18) Zaprawdę powiadam wam, że cokolwiek zwiążecie na ziemi będzie związane w niebie, a cokolwiek rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie.

J 21:15-16 bp (15) Kiedy więc zjedli, Jezus mówi do Szymona Piotra: - Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej niż ci? Mówi Mu (Piotr): - Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham. Mówi mu: - Paś moje baranki. (16) Mówi mu znowu: - Szymonie, synu Jana, miłujesz Mnie? - Tak Panie, ty wiesz, że cię kocham - odpowiada (Piotr). Mówi mu: - Paś moje owce.


 

CZY APOSTOŁOWIE MIELI ŚWIADOMOŚĆ, ŻE ICH POSŁUGA MA CHARAKTER KAPŁAŃSKI?

Rz 15,16 bp (16) abym był sługą Jezusa Chrystusa wobec pogan, głosząc ewangelię Bożą, i aby ofiara pogan stała się miła Bogu i uświęcona przez Ducha Świętego.

Rz 15,16 ignt (16) εις το ειναι με λειτουργον ιησου χριστου εις τα εθνη ιερουργουντα το ευαγγελιον του θεου ινα γενηται η προσφορα των εθνων ευπροσδεκτος ηγιασμενη εν πνευματι αγιω

λειτουργον – oznacza posługę kapłańską (por.: Hbr 8,2 bp (2) On spełnia służbę w świątyni, to jest w namiocie prawdziwym, jaki zbudował Pan, a nie człowiek.)

ιερουργουντα – ιερος (święty, poświęcony) + εργν (czyn, dzieło, praca), słowo pokrewne ιερατευω – sprawować kapłańskie czynności: Łk 1,8 bp (8) Kiedy na jego zmianę przyszła kolej pełnienia służby kapłańskiej przed Bogiem,


 

Flp 2,17 bp (17) A jeśli nawet i krew moja ma być dolana do ofiary i świętej posługi około waszej wiary, jestem szczęśliwy i cieszę się razem z wami wszystkimi.

Flp 2,17 ignt (17) αλλ ει και σπενδομαι επι τη θυσια και λειτουργια της πιστεως υμων χαιρω και συγχαιρω πασιν υμιν

Flp 2,30 bp (30) Bo dla sprawy Chrystusa był bliski śmierci i naraził swoje życie, aby zastąpić was w ofiarnej posłudze, której sami nie mogliście wypełnić.

Flp 2,30 ignt (30) οτι δια το εργον του χριστου μεχρι θανατου ηγγισεν παραβουλευσαμενος τη ψυχη ινα αναπληρωση το υμων υστερημα της προς με λειτουργιας

λειτουργια – służba kapłańska por.: Łk 1,23 bp (23) Kiedy czas jego służby w świątyni dobiegł końca, powrócił do domu. ; Hbr 8,6 bp (6) Obecnie zaś otrzymał zaszczytniejsze posługiwanie, bo też jest poręczycielem lepszego Przymierza, które uprawomocnione zostało mocniejszymi obietnicami. ;


 

1Kor 9,13-14 bp (13) Czy nie wiecie, że ci, którzy sprawują święte obrzędy, żywią się na koszt świątyni, a ci, którzy służą ołtarzowi, mają udział w ofiarach składanych na ołtarzu? (14) Tak samo i Pan postanowił, aby ci, którzy głoszą dobrą nowinę, żyli z głoszenia dobrej nowiny.


 

1Kor 4,1 bp (1) Niechaj każdy człowiek uważa nas zatem za poddanych Chrystusa i szafarzy tajemnic Bożych.

1Kor 4,1 ignt (1) ουτως ημας λογιζεσθω ανθρωπος ως υπηρετας χριστου και οικονομους μυστηριων θεου

οικονομος – zarządca, włodarz, szafarz ; por.: Tt 1,7 bp (7) Bo biskup - włodarz Boży - ma być bez zarzutu, nie samowolny, nie skory do gniewu, nie pijak, nie awanturnik, nie chciwy brudnego zysku, ;

1P 4,10 bp (10) służcie sobie wzajemnie otrzymanymi darami, jak dobrzy szafarze różnorodnej łaski Bożej.


 

Apostoł Paweł opisuje swoją posługę w języku liturgicznym. Uważa ją za "urząd kultowy" analogiczny do funkcji żydowskich kapłanów w Świątyni

16 cze 2010

Aktualność Przysięgi antymodernistycznej św. Piusa X w Katechizmie Kościoła Katolickiego.


Przysięga antymodernistyczna


Ja N. przyjmuję niezachwianie, tak w ogólności, jak w każdym szczególe, to wszystko, co określił, orzekł i oświadczył nieomylny Urząd Nauczycielski Kościoła.

NAJPIERW WYZNAJĘ, ŻE BOGA, POCZĄTEK I KONIEC WSZECHRZECZY, MOŻNA POZNAĆ W SPOSÓB PEWNY, A ZATEM I DOWIEŚĆ JEGO ISTNIENIA, NATURALNYM ŚWIATŁEM ROZUMU W OPARCIU O ŚWIAT STWORZONY, TO JEST Z WIDZIALNYCH DZIEŁ STWORZENIA, JAKO PRZYCZYNĘ PRZEZ SKUTKI.

KKK36 "Święta Matka Kościół utrzymuje i naucza, że naturalnym światłem rozumu ludzkiego można z rzeczy stworzonych w sposób pewny poznać Boga, początek i cel wszystkich rzeczy" . Bez tej zdolności człowiek nie mógłby przyjąć Objawienia Bożego. Człowiek posiada tę zdolność, ponieważ jest stworzony "na obraz Boży".
PO DRUGIE: ZEWNĘTRZNE DOWODY OBJAWIENIA, TO JEST FAKTY BOŻE, PRZEDE WSZYSTKIM ZAŚ CUDA I PROROCTWA, PRZYJMUJĘ I UZNAJĘ ZA CAŁKIEM PEWNE OZNAKI BOSKIEGO POCHODZENIA RELIGII CHRZEŚCIJAŃSKIEJ I UWAŻAM JE ZA NAJZUPEŁNIEJ ODPOWIEDNIE DLA UMYSŁOWOŚCI WSZYSTKICH CZASÓW I LUDZI, NIE WYŁĄCZAJĄC LUDZI WSPÓŁCZESNYCH.

KKK156 Racją wiary nie jest fakt, że prawdy objawione okazują się prawdziwe i zrozumiałe w świetle naszego rozumu naturalnego. Wierzymy z powodu "autorytetu samego objawiającego się Boga, który nie może ani sam się mylić, ani nas mylić". "Aby jednak posłuszeństwo naszej wiary było zgodne z rozumem, Bóg zechciał, by z wewnętrznymi pomocami Ducha Świętego były połączone także argumenty zewnętrzne Jego Objawienia". Tak więc cuda Chrystusa i świętych, proroctwa, rozwój i świętość Kościoła, jego płodność i trwałość "są pewnymi znakami Objawienia, dostosowanymi do umysłowości wszystkich", są "racjami wiarygodności", które pokazują, że "przyzwolenie wiary żadną miarą nie jest ślepym dążeniem ducha".
PO TRZECIE: MOCNO TEŻ WIERZĘ ŻE KOŚCIÓŁ, STRÓŻ I NAUCZYCIEL SŁOWA OBJAWIONEGO, ZOSTAŁ WPROST I BEZPOŚREDNIO ZAŁOŻONY PRZEZ SAMEGO PRAWDZIWEGO I HISTORYCZNEGO CHRYSTUSA, KIEDY POŚRÓD NAS PRZEBYWAŁ, I ŻE TENŻE KOŚCIÓŁ ZBUDOWANY JEST NA PIOTRZE, GŁOWIE HIERARCHII APOSTOLSKIEJ, I NA JEGO NASTĘPCACH PO WSZYSTKIE CZASY.

KKK763 Urzeczywistnienie w pełni czasów zbawczego planu Ojca jest zadaniem Syna; taki jest motyw Jego "posłania". "pan Jezus bowiem zapoczątkował Kościół swój, głosząc radosną nowinę, a mianowicie nadejście Królestwa Bożego obiecanego od wieków w Piśmie". Aby wypełnić wolę Ojca, Chrystus zapoczątkował Królestwo niebieskie na ziemi. Kościół jest "Królestwem Chrystusa obecnym już w tajemnicy" .
KKK765 Pan Jezus nadał swojej wspólnocie strukturę, która będzie trwała aż do całkowitego wypełnienia Królestwa.
Przede wszystkim dokonał tego przez wybór Dwunastu z Piotrem jako ich głową. Reprezentując dwanaście pokoleń Izraela, są oni fundamentami nowego Jeruzalem. Dwunastu oraz inni uczniowie uczestniczą w posłaniu Chrystusa, w Jego władzy, a także w Jego losie. Przez wszystkie te działania Chrystus przygotowuje i buduje swój Kościół.
PO CZWARTE: SZCZERZE PRZYJMUJĘ NAUKĘ WIARY PRZEKAZANĄ NAM OD APOSTOŁÓW PRZEZ PRAWOWIERNYCH OJCÓW, W TYM SAMYM ZAWSZE ROZUMIENIU I POJĘCIU. PRZETO CAŁKOWICIE ODRZUCAM JAKO HEREZJĘ ZMYŚLONĄ TEORIĘ EWOLUCJI DOGMATÓW, KTÓRE Z JEDNEGO ZNACZENIA PRZECHODZIŁYBY W DRUGIE, RÓŻNE OD TEGO, JAKIEGO KOŚCIÓŁ TRZYMAŁ SIĘ POPRZEDNIO. POTĘPIAM RÓWNIEŻ WSZELKI BŁĄD, KTÓRY W MIEJSCE BOSKIEGO DEPOZYTU WIARY, JAKI CHRYSTUS POWIERZYŁ SWEJ OBLUBIENICY DO WIERNEGO PRZECHOWYWANIA, PODSTAWIA... TWORY ŚWIADOMOŚCI LUDZKIEJ, KTÓRE ZRODZONE Z BIEGIEM CZASU PRZEZ WYSIŁEK LUDZI – NADAL W NIEOKREŚLONYM POSTĘPIE MAJĄ SIĘ DOSKONALIĆ.

KKK88 Urząd Nauczycielski Kościoła w pełni angażuje władzę otrzymaną od Chrystusa, gdy definiuje dogmaty, to znaczy, gdy w formie zobowiązującej lud chrześcijański do nieodwołalnego przylgnięcia przez wiarę przedkłada prawdy zawarte w Objawieniu Bożym lub kiedy proponuje w sposób definitywny prawdy, mające z nim konieczny związek
KKK93 "Dzięki owemu zmysłowi wiary, wzbudzonemu i podtrzymywanemu przez Ducha Prawdy, Lud Boży pod przewodem świętego Urzędu Nauczycielskiego... niezachwianie trwa przy wierze raz podanej świętym; wnika w nią głębiej z pomocą słusznego osądu i w sposób pewniejszy stosuje ją w życiu".
PO PIĄTE: Z WSZELKĄ PEWNOŚCIĄ UTRZYMUJĘ I SZCZERZE WYZNAJĘ, ŻE WIARA NIE JEST ŚLEPYM UCZUCIEM RELIGIJNYM, WYŁANIAJĄCYM SIĘ Z GŁĘBIN PODŚWIADOMOŚCI POD WPŁYWEM SERCA I POD DZIAŁANIEM DOBRZE USPOSOBIONEJ WOLI, LECZ PRAWDZIWYM ROZUMOWYM UZNANIEM PRAWDY PRZYJĘTEJ Z ZEWNĄTRZ ZE SŁUCHANIA, MOCĄ KTÓREGO WSZYSTKO TO, CO POWIEDZIAŁ, ZAŚWIADCZYŁ I OBJAWIŁ BÓG OSOBOWY, STWÓRCA I PAN NASZ, UZNAJEMY ZA PRAWDĘ DLA POWAGI BOGA NAJBARDZIEJ PRAWDOMÓWNEGO.

Poddaję się też z należytym uszanowaniem i całym sercem wyrokom potępienia, orzeczeniom i wszystkim przepisom zawartym w encyklice Pascendi i dekrecie Lamentabili, zwłaszcza co się tyczy tzw. historii dogmatów.

KKK154 Wiara jest możliwa tylko dzięki łasce Bożej i wewnętrznej pomocy Ducha Świętego. Niemniej jednak jest prawdą, że wiara jest aktem autentycznie ludzkim. Okazanie zaufania Bogu i przylgnięcie do prawd objawionych przez Niego nie jest przeciwne ani wolności, ani rozumowi ludzkiemu. Już w relacjach międzyludzkich nie jest przeciwna naszej godności wiara w to, co inne osoby mówią nam o sobie i swoich zamierzeniach, oraz zaufanie ich obietnicom (na przykład, gdy mężczyzna i kobieta zawierają małżeństwo), aby wejść w ten sposób we wzajemną komunię. Jeszcze mniej sprzeczne z naszą godnością jest więc "okazanie przez wiarę pełnego poddania naszego rozumu i naszej woli objawiającemu się Bogu" i wejście w ten sposób w wewnętrzną komunię z Nim.
KKK155 W wierze rozum i wola człowieka współdziałają z łaską Bożą: Credere est actus intellectus assentientis veritati divinae ex imperio voluntatis a Deo motae per gratiam - "Wiara jest aktem rozumu, przekonanego o prawdzie Bożej z nakazu woli, poruszonej łaską przez Boga".
KKK157 Wiara jest pewna, pewniejsza niż wszelkie ludzkie poznanie, ponieważ opiera się na samym słowie Boga, który nie może kłamać. Oczywiście, prawdy objawione mogą wydawać się niejasne dla rozumu i doświadczenia ludzkiego, ale "pewność, jaką daje światło Boże, jest większa niż światło rozumu naturalnego"
RÓWNIEŻ ODRZUCAM BŁĄD TYCH, KTÓRZY TWIERDZĄ, ŻE WIARA PODANA PRZEZ KOŚCIÓŁ KATOLICKI MOŻE SIĘ SPRZECIWIAĆ HISTORII I ŻE KATOLICKICH DOGMATÓW, TAK JAK JE OBECNIE ROZUMIEMY, NIE MOŻNA POGODZIĆ Z DOKŁADNIEJSZĄ ZNAJOMOŚCIĄ POCZĄTKÓW RELIGII CHRZEŚCIJAŃSKIEJ.

Potępiam również i odrzucam zdanie tych, którzy mówią, że wykształcony chrześcijanin występuje w podwójnej roli: jednej człowieka wierzącego, a drugiej historyka, jak gdyby wolno było historykowi trzymać się tego, co się sprzeciwia przekonaniom wierzącego, albo stawiać przesłanki, z których wynikałoby, że dogmaty są albo błędne, albo wątpliwe – byleby tylko wprost im się nie przeczyło.

KKK84 "Święty depozyt 48 wiary (depositum fidei), zawarty w świętej Tradycji i Piśmie świętym, został powierzony przez Apostołów wspólnocie Kościoła. "Na nim polegając, cały lud święty zjednoczony ze swymi pasterzami trwa stale w nauce Apostołów, we wspólnocie braterskiej, w łamaniu chleba i w modlitwach, tak iż szczególna zaznacza się jednomyślność przełożonych i wiernych w zachowywaniu przekazanej wiary, w praktykowaniu jej i wyznawaniu .
KKK98 "Kościół w swojej nauce, w swoim życiu i kulcie uwiecznia i przekazuje wszystkim pokoleniom to wszystko, czym on jest, i to wszystko, w co wierzy".
POTĘPIAM RÓWNIEŻ TEN SPOSÓB ROZUMIENIA I WYKŁADU PISMA ŚW., KTÓRY POMIJAJĄC TRADYCJĘ KOŚCIOŁA, ANALOGIĘ WIARY I NORMY PODANE PRZEZ STOLICĘ APOSTOLSKĄ, PRZYJMUJE WYMYSŁY RACJONALISTÓW W SPOSÓB ZARÓWNO NIEDOZWOLONY, JAK I LEKKOMYŚLNY, A KRYTYKĘ TEKSTU UZNAJE ZA JEDYNĄ I NAJWYŻSZĄ REGUŁĘ.

Odrzucam również zdanie tych, którzy twierdzą, że ten, co wykłada historię teologii lub o tym przedmiocie pisze, powinien najpierw odłożyć na bok wszelkie uprzednie opinie, tak co do nadprzyrodzonego początku katolickiej Tradycji jak co do obiecanej przez Boga pomocy w dziele wiecznego przechowywania wszelkiej objawionej prawdy; nadto że pisma poszczególnych Ojców należy wykładać według samych tylko zasad naukowych z pominięciem wszelkiej powagi nadprzyrodzonej i z taką swobodą sądu, z jaką zwykło się badać jakiekolwiek dokumenty świeckie.

KKK95 "Jasne więc jest, że święta Tradycja, Pismo święte i Urząd Nauczycielski Kościoła, wedle najmądrzejszego postanowienia Bożego, tak ściśle ze sobą się łączą i zespalają, że jedno bez pozostałych nie może istnieć, a wszystkie te czynniki razem, każdy na swój sposób, pod natchnieniem jednego Ducha Świętego przyczyniają się skutecznie do zbawienia dusz"
KKK113 Czytać Pismo święte w "żywej Tradycji całego Kościoła". Według powiedzenia Ojców Kościoła, Sacra Scriptura principalius est in corde Ecclesiae et quam in materialibus instrumentis scripta - "Pismo święte jest bardziej wypisane na sercu Kościoła niż na pergaminie". Istotnie, Kościół nosi w swojej Tradycji żywą pamięć słowa Bożego, a Duch Święty przekazuje mu duchową interpretację Pisma świętego (secundum spiritualem sensum quem Spiritus donat Ecclesiae "według sensu duchowego, który Duch daje Kościołowi" ).
KKK114 Uwzględniać "analogię wiary". Przez "analogię wiary" rozumiemy spójność prawd wiary między sobą i w całości planu Objawienia.
W KOŃCU WRESZCIE OGÓLNIE OŚWIADCZAM, ŻE JESTEM NAJZUPEŁNIEJ PRZECIWNY BŁĘDOWI MODERNISTÓW TWIERDZĄCYCH, ŻE W ŚWIĘTEJ TRADYCJI NIE MA NIC BOŻEGO, ALBO – CO DALEKO GORSZE – POJMUJĄCYCH PIERWIASTEK BOŻY W ZNACZENIU PANTEISTYCZNYM, TAK IŻ NIC NIE POZOSTAJE Z TRADYCJI KATOLICKIEJ POZA TYM SUCHYM I PROSTYM FAKTEM, PODLEGŁYM NA RÓWNI Z INNYMI DOCIEKANIOM HISTORYCZNYM, ŻE BYLI LUDZIE, KTÓRZY SZKOŁĘ ZAŁOŻONĄ PRZEZ CHRYSTUSA I JEGO APOSTOŁÓW ROZWIJALI W NASTĘPNYCH WIEKACH SWĄ GORLIWĄ DZIAŁALNOŚCIĄ, ZRĘCZNOŚCIĄ I ZDOLNOŚCIAMI.

KKK81 "Pismo święte jest mową Bożą, utrwaloną pod natchnieniem Ducha Świętego na piśmie. Święta Tradycja słowo Boże przez Chrystusa Pana i Ducha Świętego powierzone Apostołom przekazuje w całości ich następcom, by oświeceni Duchem Prawdy, wiernie je w swym nauczaniu zachowywali, wyjaśniali i rozpowszechniali".
KKK82 Wynika z tego, że Kościół, któremu zostało powierzone przekazywanie i interpretowanie Objawienia, "osiąga pewność swoją co do wszystkich spraw objawionych nie przez samo Pismo święte. Toteż obydwoje należy z równym uczuciem czci i poważania przyjmować i mieć w poszanowaniu.
PRZETO USILNIE SIĘ TRZYMAM I DO OSTATNIEGO TCHU TRZYMAĆ SIĘ BĘDĘ WIARY OJCÓW W NIEZAWODNY CHARYZMAT PRAWDY, KTÓRY JEST, BYŁ I ZAWSZE POZOSTANIE W "SUKCESJI BISKUPSTWA OD APOSTOŁÓW" [ŚW. IRENEUSZ, ADV. HAER. IV, 26 – PG 7, 1053 C]; A TO NIE W TYM CELU, BY TRZYMAĆ SIĘ TEGO, CO MOŻE SIĘ WYDAWAĆ LEPSZE I BARDZIEJ ODPOWIEDNIE DLA STOPY KULTURY DANEGO WIEKU, LECZ ABY NIGDY INACZEJ NIE ROZUMIEĆ ABSOLUTNEJ I NIEZMIENNEJ PRAWDY GŁOSZONEJ OD POCZĄTKU PRZEZ APOSTOŁÓW.

KKK77 "Aby Ewangelia była zawsze w swej całości i żywotności w Kościele zachowywana, zostawili apostołowie biskupów jako następców swoich «przekazując im swoje stanowisko nauczycielskie». Rzeczywiście, "nauczanie apostolskie, które w szczególny sposób wyrażone jest w księgach natchnionych, miało być zachowane w ciągłym następstwie aż do czasów ostatecznych .
Ślubuję, iż to wszystko wiernie, nieskażenie i szczerze zachowam i nienaruszenie tego przestrzegać będę i że nigdy od tego nie odstąpię, czy to w nauczaniu. czy w jakikolwiek inny sposób mową lub pismem. Tak ślubuję, tak przysięgam, tak niech mi dopomoże Bóg i ta święta Boża Ewangelia.

Jedność czy "bycie razem"?

eKAI
"Dziś 60 lat obchodzi ewangelicki biskup diecezji cieszyńskiej i przewodniczący Śląskiego Oddziału Polskiej Rady Ekumenicznej bp Paweł Anweiler.[...] Po egzaminie "pro venia concionadi" został ordynowany na księdza ewangelickiego przez bp. Andrzeja Wantułę w dniu 24 lutego 1974 r.[...] Od roku 1985 jest członkiem Synodu Kościoła. 24 listopada 1991 r. zostaje wybrany przez Synod Diecezji Cieszyńskiej biskupem diecezjalnym tej diecezji. Jego konsekracja na urząd Biskupa [!!!] oraz wprowadzenie w urzędowanie odbyła się w kościele Zbawiciela w Bielsku - Białej 9 lutego 1992 r. Głównym konsekratorem [!!!]był Zwierzchnik Kościoła bp Jan Szarek.[...]"

Wspólnotom powstałym w wyniku Reformacji "brak sakramentu kapłaństwa" (Dekret o ekumenizmie n.22), a przeto "nie zachowały prawomocnego Episkopatu" (Deklaracja Dominus Iesus n.17)

Jan Paweł II encyklika "Un unum sint" (n.18):
"Jedność, jakiej pragnie Bóg, może się urzeczywistnić tylko dzięki powszechnej wierności wobec całej treści wiary objawionej. Kompromis w sprawach wiary sprzeciwia się Bogu, który jest Prawdą. W Ciele Chrystusa, który jest drogą, prawdą i życiem (por. J 14, 6), któż mógłby uważać, że dopuszczalne jest pojednanie osiągnięte kosztem prawdy? Soborowa Deklaracja o wolności religijnej Dignitatis humanae uznaje za przejaw ludzkiej godności poszukiwanie prawdy, „zwłaszcza w sprawach dotyczących Boga i Jego Kościoła”33, oraz wierne spełnianie jej wymogów. Tak więc „bycie razem”, które zdradzałoby prawdę, byłoby sprzeczne z naturą Boga, który obdarza swoją komunią oraz z potrzebą prawdy, zakorzenioną w głębi każdego ludzkiego serca."

5 cze 2010


OREMUS:
Prosimy Cię, wszechmogący Boże, 
abyśmy obchodząc urodziny dla nieba błogosławionego Jerzego, Twego Męczennika, 
za jego przyczyną utwierdzili się w miłości Twojego imienia.
Przez Pana naszego...
Amen

4 cze 2010

Jaki będzie stan ciała po zmartwychwstaniu?


Jaki będzie stan ciała po zmartwychwstaniu? Czy będzie to ciało przemienione ale materialne i tożsame z obecnym? Czy tez jakaś forma czysto niematerialnej egzystencji?


1. STAN CZŁOWIECZEŃSTWA CHRYSTUSA ZMARTWYCHWSTAŁEGO:

1J 3:2 Bp "Umiłowani, już teraz jesteśmy dziećmi Bożymi, a jeszcze się nie okazało, czym będziemy. Wiemy, że gdy się On ukaże, STANIEMY SIĘ DO NIEGO PODOBNI, ponieważ ujrzymy Go takim, jakim jest."

Lk 24:39 Bp "Oglądajcie moje ręce i moje nogi, bo to Ja jestem! DOTYKAJCIE MNIE I PRZEKONAJCIE SIĘ, PRZECIEŻ DUCH NIE MA CIAŁA ANI KOŚCI, A JA MAM - JAK WIDZICIE!"

J 20:27 Bp "Potem mówi Tomaszowi: - Włóż tutaj palec i oglądaj moje ręce, włóż także rękę do mojego boku i nie bądź niedowiarkiem, ale wierzącym."

Lk 24:30 Bp "Kiedy znalazł się z nimi przy stole i wziął chleb, odmówił modlitwę uwielbienia i POŁAMAWSZY CHLEB, PODAWAŁ IM."

J 21:13 Bp "Jezus zaś zbliża się, bierze chleb i podaje im. Tak samo i rybę."

Lk 24:41-43 Bp "A kiedy z radości jeszcze nie wierzyli i zdumiewali się, rzekł im: - Czy macie tu coś do zjedzenia?(42) Podali Mu kawałek pieczonej ryby.(43) I WZIĄWSZY GO ZJADŁ NA ICH OCZACH."

Zmartwychwstałe ciało, w którym Jezus ukazuje, jest tym samym ciałem, które zostało umęczone i ukrzyżowane, ponieważ nosi On jeszcze ślady swojej męki. To autentyczne i rzeczywiste ciało posiada jednak równocześnie nowe właściwości ciała uwielbionego.

W swoim zmartwychwstałym ciele Jezus przechodzi ze stanu śmierci do innego życia poza czasem i przestrzenią. Ciało Jezusa zostaje w Zmartwychwstaniu napełnione mocą Ducha Świętego; uczestniczy On w Boskim życiu w stanie chwały, tak że św. Paweł może powiedzieć o Chrystusie, że jest "człowiekiem niebieskim" (por.: KKK 645.646).


 

2. CIAŁO "ZMYSŁOWE", A CIAŁO "DUCHOWE"

1Kor 15:42-49 Bp "Tak samo przedstawia się sprawa ze zmartwychwstaniem umarłych. Sieje się ciało podległe zniszczeniu - powstaje ciało niezniszczalne,(43) sieje się pozbawione zaszczytów - powstaje okryte chwałą, sieje się słabe - powstaje mocne,(44) sieje się ciało podległe zmysłom [ψυχικον]- powstaje ciało podległe duchowi [πνευματικον]. Jeżeli istnieje ciało podległe zmysłom, to musi również istnieć ciało podległe duchowi.(45) Tak zresztą zostało napisane: 'Pierwszy człowiek Adam stał się żywą istotą', a ostatni Adam tym, który daje nowe życie duchowe.(46) Życie podległe duchowi nie występuje pierwsze, lecz pojawia się dopiero po życiu podległym zmysłom.(47) Pierwszy człowiek pochodzi z ziemi, więc jest ziemski, a ten Drugi pochodzi z nieba.(48) Jaki był ten ziemski, tacy są ludzie żyjący na ziemi, a jaki jest Ten z nieba, takimi będą ludzie żyjący w niebie.(49) Podobnie jak w tym życiu byliśmy obrazem człowieka ziemskiego, tak samo w przyszłym życiu będziemy obrazem Człowieka z nieba."


 

Mamy tu zestawienie czterech cech :

zniszczalnenie zniszczalne
pozbawione zaszczytówokryte chwałą
słabemocne
podległe zmysłompodległe duchowi

 

Rozważmy ostatnią parę cech:

ψυχικος – oznacza to co należy do życia doczesnego, w przeciwieństwie do życia nadprzyrodzonego:

1Kor 2:14 Bp "Człowiek kierujący się tylko zasadami naturalnymi nie pojmuje spraw Ducha Bożego. Uważa je za głupotę i nie jest w stanie tych spraw zrozumieć, ponieważ należy je rozstrzygać w sposób duchowy."

Jk 3:15 Bp "To nie jest mądrość przychodząca z góry, lecz przyziemna, zmysłowa, szatańska."

Jud 1:19 Bp "Oni to wywołują rozłamy, ulegają zmysłom, Ducha (Bożego) nie mają."


 

πνευματικος – użyty jako przymiotnik znaczy: pochodzący od Ducha, należący do Ducha, związany z Duchem:

1Kor 2:15 Bp "Człowiek zaś kierujący się Duchem rozstrzyga wszystko, natomiast jego nikt nie osądza."

1Kor 10:3-4 Bp "Wszyscy również spożywali ten sam pokarm(4) i pili ten sam napój o duchowym znaczeniu. Pili zaś napój wytryskujący ze skały o duchowym znaczeniu, która szła za nimi, a skała ta była symbolem Chrystusa."

Ef 5:18-19 Bp "Nie upijajcie się winem, bo to prowadzi do rozwiązłości, lecz napełnieni Duchem (Świętym)(19) odmawiajcie wspólnie psamly, hymny i pieśni duchowe. Śpiewajcie Panu z całego serca pieśń pochwalną."

1P 2:5 Bp "sami również jak żywe kamienie budujcie swój dom duchowy, święte kapłaństwo, aby przez Jezusa Chrystusa składać ofiary duchowe, miłe Bogu!"

WYRAŻENIE πνευματικος NIE OZNACZA "NIEMATERIALNEJ" EGZYSTENCJI, ALE CIAŁO PRZEMIENIONE MOCĄ DUCHA ŚW.

W doczesnym życiu ciała usprawiedliwionych są "członkami" Chrystusa i "świątynią" Ducha Świętego:

1Kor 6:14-20 Bp "Bóg zaś swoją mocą wskrzesi nasze ciała do życia, tak jak wskrzesił Pana.(15) Czy nie wiecie, że wasze ciała są członkami Chrystusa? Czy wezmę członki Chrystusa i uczynię je członkami nierządnicy? Przenigdy!(16) Albo czy nie wiecie, że ten, kto łączy się z nierządnicą, tworzy z nią jedno ciało? Pismo Święte powiada bowiem: 'Będą dwoje w jednym ciele'.(17) Kto natomiast łączy się z Panem, staje się z Nim jednym duchem.(18) Unikajcie rozpusty! Każdy inny grzech, jakiego dopuszcza się człowiek, nie dotyczy ciała, ale w wypadku rozpusty człowiek grzeszy przeciw własnemu ciału.(19) Czyż nie wiecie, że CIAŁA WASZE SĄ ŚWIĄTYNIĄ ŚWIĘTEGO DUCHA, który w was przebywa? Otrzymaliście Go od Boga i nie należycie do siebie.(20) Bóg nabył was na własność za wielką cenę. Niech więc ciała wasze chwalą Boga."

Zjednoczenie z Chrystusem jest rękojmiom przyszłego powstania z martwych:

Flp 3:10-11 Bp "Dzięki niej poznam zarówno Jego, jak i moc Jego zmartwychwstania, będę miał udział w Jego cierpieniach (w nadziei), że upodobniając się do Niego w śmierci,(11) dojdę do chwalebnego powstania z martwych."

Zamieszkujący Duch Św. jest zasadą przyszłej ożywienia ciała:

Rz 8:11 Bp "A jeśli mieszka w was Duch Tego, który dokonał zmartwychwstania Jezusa, to Ten sam, który dokonał zmartwychwstania Chrystusa, ożywi również wasze śmiertelne ciała dzięki swemu Duchowi, który zamieszkuje w was."


 

3. Przemiana

Metafora siania ziarna i dojrzałej rośliny w 1 Kor 15,36-38 opisuje ciągłość istnienia ciała i jego radykalną przemianę:

1Kor 15:50-54 Bp "Zapewniam was bracia, że śmiertelne ciało ludzkie nie jest w stanie osiągnąć królestwa Bożego, a to, co podlega zniszczeniu, nie może osiągnąć niezniszczalności.(51) Oto oznajmiam wam tajemnicę - nie wszyscy umrzemy, ale WSZYSCY BĘDZIEMY PRZEMIENIENI [αλλαγησομεθα] .(52) W jednym momencie, w okamgnieniu, kiedy zabrzmi trąba zwiastująca koniec, umarli powstaną w niezniszczalnej postaci, a my BĘDZIEMY W TĘ POSTAĆ PRZEMIENIENI.(53) Trzeba bowiem, aby to, co podlega zniszczeniu, przybrało postać niezniszczalną, a to, co śmiertelne - nieśmiertelną.(54) Kiedy to, co podlega zniszczeniu, przybierze postać niezniszczalną, a to, co śmiertelne, przybierze postać nieśmiertelną, wówczas spełni się to, co napisano. Zwycięstwo pochłonęło śmierć."

Słowo αλλαγησομεθα (forma podstawowa αλλασσω – zmienić coś na coś) jest tutaj kluczowe, użyte zostało również w Liście do Hebrajczyków:

Hbr 1:10-12 Bp "Ponadto: 'Ty, Panie, na początku umocniłeś ziemię i dziełem Twoich rąk są niebiosa,(11) one przeminą, ale Ty przetrwasz, wszystkie zestarzeją się jak szata,(12) jak zwierzchnie okrycie je zwiniesz jak płaszcz - zostaną zmienione [αλλαγησονται] . Ty sam natomiast trwasz i Twoje lata nie ustaną'."

Hbr 1,12 nawiązuje do Nowej Ziemi i Nieba:

2P 3:13 Bp "Lecz my oczekujemy nowych niebios i nowej ziemi, w których zamieszka sprawiedliwość, zgodnie z Jego obietnicą!"

PRZEMIANA TO WYZWOLENIE Z NIEWOLI ŚMIERCI I ZEPSUCIA:

Rz 6:9 Bp "Wiemy, że zmartwychwstały Chrystus nie umiera już więcej i śmierć nie ma już nad Nim żadnej władzy."

Rz 8:19-21 Bp "Całe bowiem stworzenie z wielką tęsknotą wyczekuje objawienia się synów Boga.(20) Bo całe stworzenie podlega marności - nie z własnej woli, lecz z woli tego, który to sprawił. Ma ono jednak nadzieję,(21) że doczeka się uwolnienia z niewoli powodującej zagładę i otrzyma wolność, która darzy chwałą, jaką cieszą się dzieci Boga."

2 cze 2010

Rozpoznajcie w tym chlebie  Ciało, które wisiało na krzyżu, a w tym kielichu wina Krew, która z boku spłynęła.  Przyjmijcie więc i spożywajcie Ciało Chrystusowe, przyjmijcie i pijcie Krew Jego.
 Aby się nie rozdzielić, jedzcie Ciało, które was jednoczy; aby nie zwątpić o swej wartości, pijcie Krew, która jest ceną waszego zbawienia. Bo już sami staliście się członkami Chrystusa.

Kobieta na szkarłatnej bestii.


Ap 17:3-6 Bp "I zaniósł mnie w stanie zachwycenia na pustynię. I ujrzałem Niewiastę siedzącą na Bestii szkarłatnej, pełnej imion bluźnierczych, mającej siedem głów i dziesięć rogów.(4) A Niewiasta była odziana w purpurę i szkarłat, cała zdobna w złoto, drogi kamień i perły, miała w swej ręce złoty puchar pełen obrzydliwego i plugawego nierządu.(5) Na jej czole wypisane tajemnicze imię: 'Wielki Babilon, Macierz nierządnic i obrzydliwości ziemi'.(6) I ujrzałem Niewiastę pijaną krwią świętych i krwią świadków Jezusa, a widząc ją bardzo się zdumiałem."


 

Owa kobieta "Babilon" na bestii to oczywiście Rzym. Niektóre protestanckie ruchy upatrują w tej wizji aluzji do Kościoła Katolickiego, czy słusznie ? Kobieta-"Babilon" opisana jest bardzo ogólnikowo, aby odpowiedzieć na pytanie o jaki Rzym chodzi spróbujmy zidentyfikować bestię, o której św. Jan pozostawił nam więcej szczegółowych informacji.


 

Ap 17:8-11 Bp "Bestia, którą widziałeś, była, a nie ma jej, i ma wyjść z Przepaści, i idzie na zatracenie. Zdumieją się mieszkańcy ziemi, - ci, których imię nie jest zapisane w księdze życia od założenia świata - spoglądając na Bestię, iż była, i już jej nie ma, ale ma przyjść.(9) Tu trzeba zrozumienia, o mający mądrość. Siedem głów to jest siedem gór, na których siedzi Niewiasta.(10) Królów jest siedmiu: pięciu upadło, jeden jest, a inny jeszcze nie przyszedł, a kiedy przyjdzie, ma na krótko pozostać.(11) A Bestia, która była, a której już nie ma - ona jest ósmym (królem) i należy do tych siedmiu, i idzie na zatracenie."


 

Według większości wczesnochrześcijańskich pisarzy (Ireneusz z Lyonu, Klemens z Aleksandrii, Orygenes, Wiktoryn, Euzebiusz z Cezarii, Hieronim) Apokalipsa powstawał pod koniec panowania Domicjana z dynastii Flawiuszów.


 

"Ośmiu królów"

Dynastia julijsko-klaudyjska

  • Oktawian August (27 p.n.e-14 n.e.)
  • Tyberiusz (14-37)
  • Kaligula (37-41)
  • Klaudiusz (41-54)
  • Neron (54-68)
Po upadku Nerona Cesarstwo pogrążyło się w wojnie domowej i kryzysie politycznym. W okresie roku panowało kolejno w Rzymie trzech cezarów :Galba (czerwiec 68 - styczeń 69 n.e.), Oton (styczeń 69 - kwiecień 69) i Witeliusz (kwiecień 69 - grudzień 69). 1 lipca legiony w Egipcie postanowiły wybrać własnego cesarza. Ich wybór padł na Wespazjana. W grudniu zwolennicy Wespazjana opanowali Rzym i obalili Witeliusza.

Dynastia Flawiuszów

  1. Wespazjan (69 – 79) oraz jego synowie
  2. Tytus (79 – 81)
  3. Domicjan (81-96)
Rządy Domicjana charakteryzowały się despotyzmem i terrorem. "Sam władca powodowany logika wprowadzanego systemu podkreślał aspekty absolutystyczne i sakralne swojego urzędu. Rozpowszechnił deifikacje ojca i brata, wznosząc im świątynię , przyjął zachowania hieratyczne (tj. kapłańskie) doprowadzając do tego, jak się wydaje, by nazywano go <dominus et deus>" (Historia powszechna t.5 s:356-357). Został zamordowany przez spiskowców.


 

Ap 17:10-11 Bp "Królów jest siedmiu: pięciu upadło, jeden jest, a inny jeszcze nie przyszedł, a kiedy przyjdzie, ma na krótko pozostać. A Bestia, która była, a której już nie ma - ona jest ósmym (królem) i należy do tych siedmiu, i idzie na zatracenie."

"pięciu upadło" – pięciu cezarów z dynastii julijsko-klaudyjska

"jeden jest" – Wespazjan – założyciel dynastii Flawiuszów panującej w czasie powstania Ap

"ma na krótko panować" – Tytus- władał Cesarstwem dwa lata

"Bestia" – Domicjan

  • Ap13,1"bluźniercze imiona" : tytuł <dominus et deus>
  • Ap13,11-12 : obraz wprowadzania kultu cezara
  • Ap13,14-15 : "obraz bestii" świątynie wznoszone ku czci cezara (bez wątpienia były w nich umieszczane wizerunki władcy)
  • Ap 13,16 "znamię na czoło i rękę" –aluzja do Wj 13,1-9 gdzie znak "miedzy oczami i na ręce" stanowi pamiątkę należenia do Boga (podejrzanych o chrześcijaństwo zmuszano do złożenia ofiary, jeżeli wypełnili nakaz byli puszczani wolno)
  • Ap 13:18 "666" – aluzja do uzurpacji przez cezara tytułu należnego Jezusowi "Pan i Bóg" (J 20:28). Atyrbutem Baranka jest siedem siódemek: Ap 5:6 Bp "I ujrzałem między tronem z czworgiem Zwierząt a kręgiem Starców stojącego Baranka jakby zabitego. A miał SIEDEM rogów i SIEDEM oczu, to jest SIEDEM Duchów Boga wysłanych na całą ziemię."

 

Ap 17 dotyczy więc Rzymu czasów cezarów, a konkretnie Domicjana, ogłosił się bogiem i prześladował chrześcijan.