24 lip 2016

Najbardziej nieprawdopodobna przypowieść.

Na miano przypowieści, której akcja najbardziej rozmija się z realnym życiem zasługuje ta  „O marnotrawnym synu”. Postaram się ją „opowiedzieć” tak jakby wyglądała ta historia w naszej codzienności.
Młodszy Syn po raz kolejny domaga się swoich udziałów w rodzinnym interesie. Kłótnia coraz bardziej się wzmaga, padają wyzwiska, oskarżenia aż w końcu rozzłoszczeni rozmówcy wyrzekający się siebie nawzajem rozchodzą się życząc sobie wspólnego „nie do zobaczenia”.
Młodszy bierze pieniądze i akcja toczy się dalej jak to podaje Ewangelista.
Syn postanawia pomówić z Ojcem, który traktuje go surowo. Padają sakramentalne „a nie mówiłem” oraz „jak ci tak dobrze było na wolności to idź dalej paść świnie”. Jednak ojcowska miłość zwycięża i Ojciec przebacza Młodemu, który już od tej pory, aż po kres dni Ojca będzie słuchał wypominek i utwierdzał się w skrytej niechęci do rodzinnego domu.

Po jakimś czasie nawet da Młodemu urządzić zabawę na swój koszt, co z kolei rozsierdzi Starszego Brata. Ale Ojciec szybko nauczy go, kto tu rządzi: „to moje pieniądze i mogę z nimi robić co chcę”

Chrystus „Omegalny”


Dla Teilhard’a Chrystus Omegalny to zakończenie aktu stworzenia w jego jednorazowości obejmującej całą historię stworzenia: creatio continua.
Autor jednak nie bierze pod uwagę że Wcielenie, Śmierć i Wywyższenie Jezusa oraz zesłanie Ducha stanowi apogeum historii i stworzenia: Gal 4:4-6 pau "(4) Gdy jednak wypełnił się czas, Bóg wysłał swego Syna zrodzonego z kobiety, narodzonego w czasach Prawa, (5) aby uwolnić tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy się stali przybranymi dziećmi. (6) A ponieważ jesteście synami, Bóg wysłał do naszych serc Ducha swego Syna, który woła: „Abba, Ojcze!". Wydarzenie to chociaż zaistniało w konkretnym miejscu i czasie, przekraczają ten czas i miejsce, obejmując swoim wpływem wszystkie czasy (przeszłość i przyszłość) i miejsca (wszechświat): Ap 22:13 bp "Jam Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec." Ap 5:6 bp "I ujrzałem między tronem z czworgiem Zwierząt a kręgiem Starców stojącego Baranka jakby zabitego. A miał siedem rogów i siedem oczu, to jest siedem Duchów Boga wysłanych na całą ziemię."

To, że posłanie Jezusa i Ducha jest zasadą zbawienia dla ludzi, żyjących w Jego czasach i w przyszłym okresie jest oczywiste. Mniej jasne jest, jak zbawienie w Chrystusie dosięga ludzi, którzy Go poprzedzali lub są oddzieleni od Jego orędzia niepokonalną przeszkodą. Wiadomo, że w czasach Starego Przymierza żyli świeci ludzie. Również święci pochodzili z „Narodów”: Noe, Melchizedek, Hiob, Danel (wspomniany u Ez). Oni również osiągleli zbawienie dzięki łasce Jezus, oczym w obrazowy sposób mówi artykuł o wstąpieniu Jezusa do Otchłani Ojców: Heb 11:39-40 pau "(39) A jednak ci wszyscy, choć przez wiarę otrzymali świadectwo, nie doczekali spełnienia obietnicy. (40) Bóg bowiem ze względu na nas przygotował coś wspanialszego, ażeby bez nas nie osiągnęli oni celu!" 1P 3:19 pau "(19) Jego mocą poszedł również, aby ogłosić naukę uwięzionym duchom,"

17 lip 2016

Czy św. Paweł „sfałszował” Ewangelie?

Kilka razy spotkałem się z takim fantastycznym stwierdzeniem. Mianowice chodziło o to czy Pawłowa koncepcja zbawienia „w wierze”, nie sprzeciwia się wypowiedzią Jezusa i innych autorów NT o konieczności zachowywania przykazań: Dz 21:21 bp "O tobie zaś powiedzieli, że nauczasz Żydów, mieszkających wśród pogan, odstępstwa od Mojżesza, nie zalecając obrzezania dzieci i przestrzegania zwyczajów."

Streszczenie poglądu św. Pawła:
1. Zbawienia nie daje przestrzeganie Prawa
Rz 3:20 bt5 "jako że dzięki uczynkom wymaganym przez Prawo żaden człowiek nie może dostąpić usprawiedliwienia w Jego oczach. Przez Prawo bowiem jest tylko większa znajomość grzechu."
2. Zbawienie jest jedynie w Jezusie, z którym łączymy się przez wiarę:
Ga 3:26 pau "Wszyscy przecież dzięki wierze w Jezusa Chrystusa jesteście synami Bożymi."
2a. Wiara wg Pawła to nie „uznanie zbioru prawd”, ani tez „mocne przekonanie”, tylko całkowite przylgniecie do Jezusa:
Ga 2:20 pau "Żyję więc już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus. A jeśli żyję teraz na świecie, to żyję dzięki wierze w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie."
3.Dzięki takiej wierze otrzymujemy Ducha Świętego:
Ga 3:14 pau "aby błogosławieństwo Abrahama stało się w Chrystusie Jezusie udziałem narodów i abyśmy dzięki wierze otrzymali obiecanego Ducha."
4.Duch Św. Staje się w nas zasadą nowego życia, nowych czynów, nowej moralności:
Rz 8:4 pau "aby nakaz Prawa wypełnił się w nas, którzy nie postępujemy według ciała, ale według Ducha." Rz 8:13 pau "Jeśli bowiem żyjecie według ciała, umrzecie. Jeżeli jednak z pomocą Ducha usuniecie uczynki ciała, będziecie żyli."


Jednak w innych Pismach Nowego Testamentu możemy spotkać stwierdzenia typu:
Mt 19:17 pau "On odpowiedział: „Czemu Mnie pytasz o to, co dobre? Jest tylko jeden Dobry. A jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowuj przykazania".

Jak rozwiązać tę pozorną sprzeczność? Pomocą będzie to List św. Jakuba:
Jk 2:10 bt5 "Choćby ktoś przestrzegał całego Prawa, a przestąpiłby jedno tylko przykazanie, ponosi winę za wszystkie."
Najważniejszym przykazaniem jest:
Mt 22:37 pau "On odpowiedział: „Będziesz miłował Pana", swego Boga, całym swoim sercem", całą swoją duszą i całym swoim umysłem." Mt 22:39 pau "Drugie jest podobne do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego."
Podobnie naucza Paweł:
Rz 13:10 pau "Miłość nie wyrządza zła bliźniemu. Miłość jest więc pełnią Prawa."

I tu jest rozwiązanie, ponieważ:
Rz 5:5 bt5 "A nadzieja zawieść nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany."

Ef 2:18 pau "Dzięki Niemu jedni i drudzy mamy dostęp do Ojca w jednym Duchu."

Krytyczna analiza argumentów, że Jezus to Michał



ARGUMENT PIERWSZY
Cytat z http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/1102005160
ARCHANIOŁ. Słowo Boże przedstawia Michała jako „archanioła”, czyli naczelnego anioła (Judy 9). Tytuł ten występuje w Biblii wyłącznie w liczbie pojedynczej, nigdy w mnogiej. Najwyraźniej więc istnieje tylko jeden taki anioł. Biblia wiąże stanowisko archanioła z osobą Jezusa. O zmartwychwstałym Panu Jezusie Chrystusie tak napisano w Liście 1 do Tesaloniczan 4:16: „Sam Pan zstąpi z nieba z nakazującym wołaniem, z głosem archanielskim”. Głos Jezusa nazwano tu archanielskim. A zatem werset ten podpowiada, że archaniołem Michałem jest sam Jezus.

Oto jak wygląda przekład 1Tes 4,16 w innych polskich tłumaczeniach:
Biblia Jakuba Wujka (1599)
1Tes 4:16 wuj "(16) Abowiem sam Pan z rozkazaniem i z głosem Archanielskim i z trąbą Bożą zstąpi z nieba: a pomarli, którzy są w Chrystusie, powstaną pierwszy."
Biblia Paulistów (2008)
1Tes 4:16 pau "(16) Bowiem sam Pan zstąpi z nieba na rozkaz, na głos archanioła i dźwięk trąby Bożej. Wówczas ci, którzy umarli w Chrystusie, powstaną pierwsi."
Biblia Poznańska (1974/75)
1Tes 4:16 bp "(16) że na dany znak, na głos archanioła i dźwięk trąby Bożej, sam Pan zstąpi z nieba, a zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi."
Biblia Tysiąclecia, wyd. V (1999)
1Tes 4:16 bt5 "(16) Sam bowiem Pan zstąpi z nieba na hasło i na głos archanioła, i na dźwięk trąby Bożej, a zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi."

ODPOWIEDŹ  
Cytat z http://www.psnt.pl/K1Tes4w16.html
Przekład NŚ jest dopuszczalny o tyle, że dopełniacz: ἀρχαγγέλου – "archanioła" możemy oddać przymiotnikiem: archanielskiego/-skim/-ski, zaś sformułowanie: ἐν φωνῇ można przełożyć na: wśród głosu, z głosem, na głos, głosem (dat. instrumenti), analogicznie jak to jest czynione w podobnym wyrażeniu: ἐν φωνῇ μεγάλῃ, które pada kilka razy w księdze Objawienia Jana, np.: 5:2; 14:7.9.15; 19:17, a zdecydowana większość przekładów oddaje podobnie, mianowcie: "potężnym, donośnym, silnym głosem" (także dat. instrumenti). Tekst wyglądałby wtedy następująco:
 Ponieważ sam Pan na znak, wśród głosu archanielskiego i przy wtórze trąby Bożej zstąpi z nieba...
 Wydaje się, że fraza zaproponowana przez NŚ: "(z) głosem archanielskim" domaga się dopełnienia pewnej czynności, np. obwieszczenia, ogłoszenia itp., bowiem działanie podmiotu w tak przetłumaczonym zdaniu może być niejasne i niekomunikatywne.
 Warto tu jeszcze zwrócić uwagę, na pewne terminologiczne podobieństwo z fragmentem 1Kor 15:52, w którym zwrot: ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι – na dźwięk ostatniej trąby przekład śJ tunmaczy: podczas ostatniej trąby, a nie tak, jak w rozważanym wersecie z 1Tes mianowicie: z ostatnią trąbą. Jest to dość dziwna niekonsekwencja, tym bardziej że oba teksty można uznać za paralelne.
 Gdyby zatem przyjąć leksem proponowany w 1Kor 15:52 wg NŚ (oczywiście nie zwracając uwagi na stylistykę i komunikatywność przekazu) mielibyśmy podobną do innych tłumaczeń frazę:
"ponieważ sam Pan zstąpi z nieba z nakazującym wołaniem, podczas głosu archanielskiego oraz z trąbą Bożą i ci, co umarli w jedności z Chrystusem, powstaną pierwsi"
Patrząc dodatkowo na kontekst, widzimy, że dotyczy raczej pewnej sekwencji wydarzeń (stowarzyszonych), pewnych następujących po sobie elementów: tj. na znak, na głos archanioła i dźwięk trąby zacznie się interewencja Jezusa, stąd większość tłumaczy widzi w przyimku ἐν formę wyrażającą sposób działania (dativus modi) lub osobę (rzecz) towarzyszącą224 (komuś, czemuś) – "wraz z archaniołami" (dativus sociativus).

ARGUMENT DRUGI
WÓDZ. W Biblii nadmieniono, że ‛Michał i jego aniołowie toczyli bitwę ze smokiem i jego aniołami’ (Objawienie 12:7). Jak widać, Michał jest Wodzem armii wiernych aniołów. W takiej roli Księga Objawienia ukazuje też Jezusa (Objawienie 19:14-16). Poza tym o „Panu Jezusie” i „jego potężnych aniołach” wyraźnie wspomniał apostoł Paweł (2 Tesaloniczan 1:7). Tak więc Biblia mówi o Michale i „jego aniołach” oraz o Jezusie i ‛jego aniołach’ (Mateusza 13:41; 16:27; 24:31; 1 Piotra 3:22). Ponieważ z Księgi tej nie wynika, jakoby w niebie istniały dwie armie wiernych aniołów — jedna pod wodzą Michała, a druga pod wodzą Jezusa — nasuwa się logiczny wniosek, że Michał to przebywający w niebie Jezus Chrystus.

ODPOWIEDŹ 
Życie króla Dawida opisane są w Biblii w dwóch różnych Księgach: Samuela oraz Kronik. Opis jego zwycięskich walk zawiera też taki szczegół:
2Sm 8:13 nwt-pl "I Dawid uczynił sobie imię, gdy wrócił po pobiciu Edomitów w Dolinie Soli – osiemnastu tysięcy."
1Krn 18:12 nwt-pl "Abiszaj zaś, syn Cerui, pobił Edomitów w Dolinie Soli – osiemnaście tysięcy."

Skoro "obaj" w tym samym czasie i miejscu dokonali tego samego to logiczny wniosek(?), że chodzi o tę samą osobę: Dawida vel Abiszaja. Oczywiście jest to nonsens, ponieważ król Dawid miał generała/hetmana o imieniu Abiszaj. Ponieważ dokonania generałów są z reguły przypisywane królowi, więc 2Sm przypisuje zwycięstwo Dawidowi, które to w rzeczywistości odniósł Abiszaj.

Zastanówmy się jeszcze czy interwencja Michała, oraz Jezusa z” jego aniołami” odnosi się do tego samego „czasu” i „miejsca”:
Porównajmy:
Apokalipsa rozdz.12.
Apokalipsa rozdz.19.
4 I ogon jego zmiata trzecią część gwiazd nieba:
i rzucił je na ziemię.
I stanął Smok przed mającą rodzić Niewiastą,
ażeby skoro porodzi, pożreć jej dziecię.
5 I porodziła Syna - Mężczyznę,
który wszystkie narody będzie pasł rózgą żelazną.
I zostało porwane jej Dziecię do Boga
i do Jego tronu4.
6 A Niewiasta zbiegła na pustynię,
gdzie miejsce ma przygotowane przez Boga,
aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni
7 I nastąpiła walka na niebie:
Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem.
I wystąpił do walki Smok i jego aniołowie,
8 ale nie przemógł,
i już się miejsce dla nich w niebie nie znalazło.
9 I został strącony wielki Smok,
Wąż starodawny,
który się zwie diabeł i szatan,
zwodzący całą zamieszkałą ziemię,
został strącony na ziemię,
[…]
13 A kiedy ujrzał Smok, że został strącony na ziemię,
począł ścigać Niewiastę, która porodziła Mężczyznę.
14 I dano Niewieście dwa skrzydła orła wielkiego,
by na pustynię leciała na swoje miejsce,
gdzie jest żywiona przez czas i czasy, i połowę czasu,
z dala od Węża
11 Potem ujrzałem niebo otwarte:
a oto - biały koń,
a Ten, co na nim siedzi, zwany Wiernym i Prawdziwym,
oto sprawiedliwie sądzi i walczy.
12 Oczy Jego jak płomień ognia,
a wiele diademów na Jego głowie.
Ma wypisane imię, którego nikt nie zna prócz Niego6.
13 Odziany jest w szatę we krwi skąpaną,
a imię Jego nazwano: Słowo Boga7.
14 A wojska, które są w niebie, towarzyszyły Mu na białych koniach -
wszyscy odziani w biały, czysty bisior.
15 A z Jego ust wychodzi ostry miecz,
by nim uderzyć narody:
On paść je będzie rózgą żelazną
i On wyciska tłocznię wina zapalczywego gniewu Wszechmogącego Boga8.
16 A na szacie i na biodrze swym ma wypisane imię:
KRÓL KRÓLÓW I PAN PANÓW.
[…]
19 I ujrzałem Bestię
i królów ziemi,
i wojska ich
zebrane po to, by stoczyć bój z Siedzącym na koniu
i z Jego wojskiem.
20 I pochwycono Bestię,
a z nią Fałszywego Proroka,
co czynił wobec niej znaki,
którymi zwiódł tych, co wzięli znamię Bestii
i oddawali pokłon jej obrazowi.
Oboje żywcem wrzuceni zostali do ognistego jeziora,
gorejącego siarką10.
21 A inni zostali zabici mieczem Siedzącego na koniu,
[mieczem], który wyszedł z ust Jego.
Wszystkie zaś ptaki najadły się ciał ich do syta.

Między zwycięstwem Michała, a Jezusa mamy różnice czasu i miejsca:
1. Michał strąca smoka z nieba
2 Jezus pokonuje go na ziemi 1260 „dni” później

Podobnie Ewangelie podają ,że Jezus na czele aniołów przybędzie na Sąd Ostateczny:
Mat 16:27 pau "(27) Gdy więc Syn Człowieczy przybędzie wraz ze swymi aniołami w blasku chwały swojego Ojca, wtedy odpłaci każdemu zgodnie z jego postępowaniem."


Wysuwa się też argument, że we wczesnej teologii judeochrześcijańskiej Jezus jest niekiedy utożsamiany z Michałem. Oto co na ten temat napisano w „Historii dogmatów” pod redakcją Bernarda Sesboüé SJ tom 1 " Bóg zbawienia" str.:24-25:

To na podstawie kategorii z dziedziny angeologii doktryna judeochrześcijańska określa Słowo i Ducha. Chrystus jest zazwyczaj nazywany Aniołem. Jest to być może reminiscencja „anioła Jahwe”, wysłannika teofanii Starego Testamentu, w którym chrześcijanie odczytują ukazanie się Słowa. Jednak apokalipsy również odegrały swą rolę: nie jest im obca niebieska, czy wręcz anielska przemiana wielkich postaci królewskich i kultowych. I tak, Hermas w swej apokalipsie zatytułowanej Pasterz mówi o Słowie jako o „chwalebnym aniele” lub „aniele czcigodnym”. To on rozpoznaje sprawiedliwych i grzeszników, nagradza sprawiedliwych i wprowadza ich do wieży, którą jest Kościół. „Oto są czynności Boże, sądzenie dusz, nagradzanie sprawiedliwych, uczta łaski, włączanie do Kościoła świętych”8. Ów chwalebny anioł jest także ogromny, nieskończenie większy od innych aniołów. „Przedstawienie to zostało przekazane w pierwotnej ikonografii, w której Chrystus jest często ukazywany jako większy od pozostałych postaci, które Go otaczają”9. Hermas modyfikuje jednak także temat siedmiu archaniołów późnego judaizmu, by wyróżnić Słowo od pozostałych sześciu: „Człowiek chwalebny to Syn Boży, a sześciu pozostałych to chwalebne anioły, które towarzyszą Mu po prawej i po lewej stronie”10. W tym samym znaczeniu Słowo jest niekiedy utożsamiane z Michałem. Anioł ten nie jest tym, który po prostu wstawia się za Izraelem: jest także pośrednikiem pomiędzy Bogiem a ludźmi (wyrażenie, które odnajdujemy w 1 Tm 2,5). Transcendencja Słowa w stosunku do pozostałych aniołów jest zatem bardzo wyraźnie zaznaczona. Ta anielska chrystologia, szeroko rozpowszechniona, przetrwa do III wieku. Jednakże kontekst jej używania pokazuje, że nie można jej rozumieć w znaczeniu, w którym Słowo byłoby po prostu upodobnione do stworzenia. Niektórzy autorzy widzą tu początek „subordyna- cjonizmu” sprzed Soboru Nicejskiego, to znaczy doktryny, która podporządkowuje Syna Ojcu jako byt niższy
Analogiczna identyfikacja dokonuje się między aniołem Gabrielem a Duchem Świętym, ponieważ anioł Gabriel jest wysłannikiem wcielenia. Odnajdujemy jednak również asymilację Słowa i Gabriela, podobnie zresztą jak innych tytułów anielskich zastosowanych do Słowa. Często Słowo i Duch są ze sobą łączone; jednakże podkreślana jest ich transcendencja w stosunku do „pozostałych” aniołów. Temat dwóch Serafinów z Iz 6,2 potwierdza taką interpretację. Oczywiście w literaturze tej nie należy szukać formalizacji tematu trynitarnego. Wszakże używane słownictwo angeologiczne, z jego uściśleniami i poprawkami, wskazuje na umieszczanie Słowa i Ducha „wraz z” Bogiem, w absolutnej transcendencji w stosunku do innych aniołów.


Na koniec taka myśl nigdzie w Biblii Jezus nie jest nazwany (arch)aniołem, ani Michał - Synem Bożym

8 lip 2016

Odpowiedzi na „argumenty” przeciwko osobowości Ducha Świętego.

1. Słowo „Duch Święty” to nie imię osoby
Według tej opinii słowo oznaczające naturę bytu nie może być jednocześnie jego imieniem.
Odpowiedź:
Jak miał na imię pierwszy człowiek – oczywiście Adam, a co znaczy „adam” po hebrajsku: „człowiek”.
Widać więc, że określenie rodzajowe może być użyte jako imię własne.

2. Biblia używa wobec Ducha Św. określeń typu : wylać; namaścić itp.
Odpowiedź:
Podobne określenia stosowane są wobec Jezusa:
Ga 3:27 bp "Wy bowiem, którzyście przez chrzest zanurzyli się w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa."

3. Duch Święty nie objawia się w Biblii pod postacią człowieka, a to że pojawia się jako zwierzę (gołąb) podważa Jego osobowość.
Odpowiedź:
Nigdzie nie ma takiego warunku że osoby duchowe muszą się pojawiać jako ludzie, dla przykładu diabeł/szatan ani razu nie występuje w Biblii jako człowiek , a za to dwukrotnie pojawia się jako zwierze : wąż, smok.

5. Biblia nazywa Ducha Świętego mocą.
Odpowiedź:
Jezus jest również mocą bożą:
1Kor 1:24 bt4 "dla tych zaś, którzy są powołani, tak spośród Żydów, jak i spośród Greków, Chrystusem, mocą Bożą i mądrością Bożą."

5. W Starym Testamencie, mimo, że osobowość Ducha nie została w pełni objawiona przypisuje Mu się działanie osobowe.
Odpowiedź:
Tak samo jest i w przypadku Słowa:
Iz 55:11 bp "(11) tak jest i z moim słowem, które z ust moich pochodzi: nie wraca do mnie bez skutku, ale wypełnia mą wolę i wykonuje to, z czym je posłałem."
Mdr 18:15 pau "gdy z niebios, sprzed królewskiego tronu, Twoje wszech potężne słowo runęło na ziemię jak krwawy wojownik, siejąc zagładę, a w jego dłoni ostry miecz Twoich słusznych wyroków."
Mdr 16:26 pau "A to wszystko po to, aby Twoje umiłowane dzieci, Panie, zrozumiały naukę, że nie z obfitości zebranych plonów żyje człowiek, ale Twoje słowo czuwa nad tymi, którzy wierzą Tobie."

6. Biblia przypisuje działanie osobowe bytom nieosobowym
Odpowiedź:
W tekstach poetyckich personifikacja jest częstym sposobem wypowiedzi:
Ps 96:12 pau "Niech się radują pola i wszystko, co na nich rośnie. Niech wołają z radości wszystkie drzewa w lasach"
Innym przypadkiem jest:
J 3:8 pau "Wiatr wieje, gdzie chce, i nie wiesz, skąd przychodzi oraz dokąd zmierza, słyszysz tylko jego szum. Tak też jest z każdym, który zrodził się z Ducha"."
Należy jednak zauważyć, że w grece pneuma oznacza :duch i wiat, więc ten wers może być przetłumaczony i tak:
J 3:8 wuj "(8) Duch kędy chce tchnie: i głos jego słyszysz, ale nie wiesz zkąd przychodzi, i dokąd idzie: tak jest wszelki, który się narodził z ducha." [Biblia Wujka]

7. Jeśli Duch Święty byłby osoba powinien być „ojcem” Jezusa”
Odpowiedź:
„Z Ducha Świętego została poczęta” jedynie ludzka natura Syna.

 Osoba Syna i Jego boska natura pochodzi od Ojca

3 lip 2016

Co myślą Żydzi o jedzeniu przez nas kaszanki i transfuzji krwi?

cytat z : 
http://www.the614thcs.com/29.1076.0.0.1.0.phtml 
Cytat:
W Torze czytamy: "Ale mięsa stworzenia, które jest jeszcze żywe, nie jedzcie" (Bereszit 9:4).
Powyższe z Siedmiu Praw Potomków Noego zakazuje spożywania części żyjącego zwierzęcia (w tym krwi – ale nie krwi w ogóle, a jedynie krwi zwierzęcia żyjącego;całkowity zakaz spożywania krwi dotyczy tylko Żydów). Jest to traktowane bardzo dosłownie: zwierzę, którego mięso jemy, musi być martwe. Więcej: zwierzę, którego mięso jemy, musi być martwe już wówczas, gdy od jego ciała zostaje odcięty fragment, który człowiek będzie spożywał

Tym, czego spożywanie jest zakazane wszystkim ludziom, a nie tylko Żydom, jest więc ewer min hachaj - czyli "część ciała z żywego zwierzęcia". Ach-basar benafszo damo lo tochelu znaczy dosłownie "mięso, którego krew jest w jego duszy", co oznacza, że zwierzę jest jeszcze żywe, bo jego krew jest wciąż powiązana, połączona z jego duszą. Czyli zakaz nie odnosi się - wbrew częstym, ale fałszywym przekonaniom - wyłącznie do krwi, ale do żywego zwierzęcia (Chullin 102b i Raszi). Jest więc - w życiowym wymiarze - zakazem przejawiania wyjątkowego okrucieństwa wobec zwierząt.


cytat z http://www.the614thcs.com/40.1125.0.0.1.0.phtml 

Cytat:
Zabronione jest jedynie spożywanie krwi. Niekoszerność krwi oznacza, że nie wolno jeść ani jej, ani żadnych produktów i potraw, których krew jest składnikiem. Nie ma to absolutnie nic wspólnego z transfuzją krwi. Wszystkie zasady koszerności (kaszrut) odnoszą się wyłącznie do jedzenia.
Księga Kapłańska zawiera takie słowa Boga: "Przestrzegajcie Moich bezwzględnych nakazów i Moich praw, które człowiek będzie wykonywał i będzie żył dzięki nim" (18:5), co rabini interpretowali jako: "Będziesz żył dzięki nim, a nie umierał przez nie" (Joma 85b). Właśnie dlatego wszystkie prawa Tory, wszystkie nakazy i zakazy Boga, z wyjątkiem trzech, ulegają zawieszeniu wówczas, gdy zagrożone jest życie człowieka. Życie jest więc - w judaizmie - ogromną wartością, a ratowanie życia ludzkiego - podstawowym obowiązkiem.
Transfuzja krwi nie tylko jest więc dozwolona, ale wręcz nakazana przez żydowskie prawo religijne - wtedy, gdy służy ratowaniu ludzkiego życia (pikkuach nefesz). Natomiast transplantacja organów jest dozwolona, nawet zalecana, ale nie jest nakazana, zwłaszcza gdy pojawia się problem niebezpieczeństwa dla życia dawcy.


Św. Augustyn, pisząc około roku 397 w polemice z manichejczykami dzieło Contra Faustum, tak oto wyjaśnia cel tego zarządzenia oraz powody, dla których przestało ono obowiązywać: "Apostołowie zarządzili na jakiś czas rzecz, która wydaje mi się łatwa i nieuciążliwa dla tych, którzy ją zachowują, a to ze względu na ów Kamień Węgielny, który buduje na sobie obie części ludzkości (Ef 2,14-22). (...) Obie ściany -- jedna pochodząca z obrzezania, druga z nieobrzezania -- chociaż pogodzone w Kamieniu Węgielnym wyróżniały się przecież pewnymi właściwymi sobie cechami. Kiedy jednak zmieniły się czasy i Kościół do tego stopnia składa się z dawnych pogan, że nie ma w nim Izraelitów według ciała, któryż chrześcijanin będzie unikał jedzenia kwiczoła albo mniejszego ptaka, z którego nie wylano krwi? Albo czyż nie będzie jadł królika tylko dlatego, że zabito go uderzeniem dłonią w kark, bez zadania krwawej rany?" (lib.32 cap.l3; PL 42,504) I powołuje się Augustyn na słowa Pana Jezusa: "Nie to, co wchodzi do ust, czyni człowieka nieczystym, ale co z ust wychodzi" (Mt 15,11).