25 gru 2016

Spożywanie Ciała i Krwi Jezusa według Ewangelii św Jana 6



Niektórzy utrzymują, że Kościół Katolicki nie rozumie prawdziwego przesłania szóstego rozdziału Ewangelii św. Jana. Według nich nakaz spożywania Ciała I Krwi Pańskiej jest metaforą wiary w Jezusa.

Na początek należy zauważyć, że dogmat o przeistoczeniu nie opiera się tylko na J 6, ale i na opisach Ostatniej Wieczerzy w Ewangeliach Synoptycznych i 1 Kor.

Przeanalizujmy J 6 od "strony psychologicznej":

W wersecie 52 Żydzi gorszą się słowami Jezusa:
52 Sprzeczali się więc między sobą Żydzi mówiąc: «Jak On może nam dać [swoje] ciało do spożycia?»
Jezus nie tłumaczy, że Jego słowa są metaforą, ale jeszcze dobitniej mówi o Eucharystii:
53 Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie
To kolejne stwierdzenie Mistrz budzi wątpliwości większości uczniów:
60 A spośród Jego uczniów, którzy to usłyszeli, wielu mówiło: «Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać?»
Czy Jezus wyjaśnia zgorszony uczniom, że nie zrozumieli jego "metafory"? Absolutnie nie:
61 Jezus jednak świadom tego, że uczniowie Jego na to szemrali, rzekł do nich: «To was gorszy? 62 A gdy ujrzycie Syna Człowieczego, jak będzie wstępował tam, gdzie był przedtem?




W Ewangelii Jana jest przykład, że metafora Jezusa jest źle rozumiana przez uczniów, co Mistrz zaraz koryguje:

J 11,11 To powiedział, a następnie rzekł do nich: «Łazarz, przyjaciel nasz, zasnął, lecz idę, aby go obudzić». 12 Uczniowie rzekli do Niego: «Panie, jeżeli zasnął, to wyzdrowieje». 13 Jezus jednak mówił o jego śmierci, a im się wydawało, że mówi o zwyczajnym śnie. 14 Wtedy Jezus powiedział im otwarcie: «Łazarz umarł,



17 gru 2016

Trynitarny wymiar sakramenty spowiedzi.



Wyznając grzechy stajemy prze trybunałem Ojca:

Ps 32:5 bt4 "Grzech mój wyznałem Tobie i nie ukryłem mej winy. Rzekłem: Wyznaję nieprawość moją wobec Pana, a Tyś darował winę mego grzechu."

Syn jest naszym Orędownikiem:

1J 2:1 pau "Dzieci moje, piszę wam o tym, abyście nie grzeszyli. Gdyby jednak ktoś zgrzeszył, mamy Orędownika u Ojca, sprawiedliwego Jezusa Chrystusa."

Przedstawiając swoją jedyną Ofiarę wyjednuje mam dar Ducha:

Rz 8:9 bp "Wy natomiast nie kierujecie się pożądaniami ciała, lecz złączeni jesteście z Duchem, bo przecież Duch Boży w was mieszka. A gdy ktoś nie posiada Ducha Chrystusowego, nie jest Jego własnością."

5 gru 2016

Równy hołd προσκυνεω składany Bogu Ojcu i Jezusowi wskazuje na jedność w Bóstwie.

Προσχυνεω – to głęboki ukłon, znak czci i uwielbienia, składać hołd.
W Nowym Testamencie προσκυνεω jest oddawane pracowicie jedynie Bogu Ojcu i Jezusowi:

·         Bogu Ojcu
·         składany przez ludzi:
Mt 4,10
Łk 4,8
J 4,20.21.22.23; 12,20
Dz 8,27; 24,11
1 Kor 14,25
Hbr 11,21
Ap 11,1.16; 14,7; 15,4; 19,4.10; 22,9
Mt 18,26" Wtedy sługa upadł przed nim i prosił go: "Panie, miej cierpliwość nade mną, a wszystko ci oddam". [Pan z przypowieści o Nielitościwym dłużniku to alegoria Boga]
·         składany przez aniołów:
Ap 4,10; 5,14; 7,11;

·         Jezusowi

·         składany przez ludzi:
Mt 2,2.8.11; 82; 9,18; 14,33; 15,25; 20,20; 28,9.17
Mk 5,6; 15,19
 Łk 24,52
J 9,38
·         składany przez aniołów:
Hbr 1,6
Ap 3:9 pau "(9) Oto wydam ci tych z synagogi szatana, którzy nazywają siebie Żydami, lecz kłamią, bo nimi nie są. Oto sprawię, że przyjdą i upadną do twoich stóp, i poznają, że Ja ciebie umiłowałem."
[ tutaj hołd jest składany Kościołowi i jego Aniołowi-zapewne metafora biskupa. Należy pamiętać ,że Kościół jest „Ciałem Chrystusa”.]


·         Nieprawomocnie hołd προσκυνεω jest składany stworzeniom – co spotyka się z jednoznaczną naganą:
Dz 10:25-26 pau "(25) Kiedy Piotr wchodził, Korneliusz wyszedł mu na spotkanie. Upadł mu do nóg i oddał pokłon. (26) Lecz Piotr podniósł go, mówiąc: „Wstań! Ja też jestem człowiekiem”.
Ap 19:10 bp "Ja upadłem do jego stóp, by oddać mu pokłon, ale mi mówi: "Uważaj, byś tego nie czynił! Ja jestem współsługą twoim i twoich braci, którzy mają świadectwo Jezusa: Bogu samemu złóż pokłon!" Świadectwem bowiem Jezusa jest duch proroctwa."
Ap 22:8-9 pau "(8) Ja, Jan, słyszałem to i widziałem. A gdy usłyszałem i zobaczyłem, upadłem do stóp anioła, który mi to pokazał. (9) On jednak powiedział do mnie: „Nie rób tego! Jestem sługą razem z tobą i z twoimi braćmi prorokami oraz tymi, którzy strzegą słów tej księgi. Oddaj pokłon Bogu!”.

·         Składanie hołdu προσκυνεω uzurpuje sobie szatan i jego poplecznicy:
Mt 4,9; Łk 4,7
Ap 9,20; 13,4.8.12.15; 14,9.11; 16,2; 19,20; 20,4
Dz 7,43

WNIOSKI:
Należy podkreślić, że Nowy Testament nie podaje żeby Jezus składał hołd προσκυνεω Ojcu.
Ponieważ hołd προσκυνεω należy się jedynie Bogu:
Mat 4:10 pau "(10) Lecz Jezus mu odpowiedział: „Idź precz, szatanie! Bo napisano: PANU, twemu Bogu, będziesz oddawał hołd i tylko Jego będziesz czcił”.

Należy przyjąć, że Ojciec i Syn są współistotni, co do Bóstwa.

Często podnosi się zarzut, że προσκυνεω w Septuagincie (grackim tłumaczeniu Starego Testamentu) okazywane stworzeniom. Należny jednak zauważyć, że miedzy ST a NT dokonała się pewna "rewolucja" i tak pewne świeckie słowa stały się pojęciami religijnymi. Jako ilustrację tego można podać ευαγγελιου oznaczające pierwotnie jakąkolwiek dobrą wiadomość. W NT ευαγγελιου jest terminem oznaczającym zbawcze orędzie o odkupieniu w Jezusie.

Teksty Dz 10:25-26 i Ap 22:8-9 są wykorzystywane do podważenia kultu świętych, ale jak widać z analizy użycia  προσκυνεω w Nowym Testamencie stworzeniom nie można oddawać Boskiej czci, nie dotyczy to przypadku prośby o wstawiennictwo kierowane do świętych.

4 gru 2016

Syn Boży Początek i Pierworodny stworzenia "zrodzony a nie stworzony".

Wyjaśnijmy pojęcia:
Zrodzony - otrzymuje byt z natury rodzica.
Stworzony - powołany do istnienia z nicości.
Z Objawienia wiemy ,że:
1.Bóg stworzył wszystko z nicości:
2Mch 7:28 pau "Proszę cię, synu, spójrz na niebo i na ziemię, i na wszystko, co jest na nich. Wiedz, że Bóg uczynił je z niczego i że rodzaj ludzki powstał w ten sam sposób."
2. Bóg stworzył wszystko przez Syna/Słowo:
J 1:3 bp "Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało."

O pochodzeniu Syna/Słowa możemy wnioskować z:
1.Imion:
  • Syn
Hbr 2:14 bp "Skoro zaś dzieci uczestniczą w naturze ludzkiej, On także otrzymał w niej udział, aby przez śmierć pozbawić mocy tego, który rządził śmiercią, mianowicie diabła,"
  • Słowo
Iz 55:11 pau "(11) Tak samo jest z moim słowem. Wychodzi ono z ust moich, nie po to, by wrócić do Mnie bezowocnie, lecz aby wypełnić moją wolę i spełnić to, z czym je posłałem."
Syr 24:3 pau "„Wyszłam z ust Najwyższego, jak mgła okryłam ziemię."

2.Jedynej pozycji wobec Boga:
  •  istnieje w "formie Bożej" Flp 2:6 εν μορφη θεου 
  •  jest "odblaskiem chwały Boga i odbiciem Jego istoty" Hbr 1,3απαυγασμα της δοξης και χαρακτηρ της υποστασεως 
  •  jest w wyjątkowej relacji z Ojcem:J 1:18 pau " Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, On nam Go objawił." 
  •  jako jedyny jest Jednorodzonym (Jedynym) Synem
3. Biblia nie mówi o "powstaniu Syna w czasie" ale stwierdza fakt jego istnienia już "na początku"
  • J 1:1 pau "(1) Na początku było [ην -czas przeszły] Słowo, a Słowo było u Boga - i Bogiem było Słowo." 
  • Flp 2:6 bp "(6) On to, istniejąc [υπαρχων - imiesłów czasu teraźniejszego niedokonanego] w naturze Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby być na równi z Bogiem,"
4. wyjątkowej roli w stworzeniu wszechrzeczy
J 1:3 pau "(3) Wszystko zaistniało dzięki Niemu. Bez Niego zaś nic nie zaistniało. To, co zaistniało,"
Kol 1:16 pau "gdyż w Nim wszystko zostało stworzone w niebie i na ziemi: to, co widzialne i niewidzialne, trony czy panowania, zwierzchności czy władze - wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone."
Hbr 1:2 pau "W tych dniach ostatnich przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy i przez Niego stworzył czasy."
Kol 1:15-19 pau "(15) On jest obrazem Boga niewidzialnego, pierworodnym wobec całego stworzenia, (16) gdyż w Nim wszystko zostało stworzone w niebie i na ziemi: to, co widzialne i niewidzialne, trony czy panowania, zwierzchności czy władze - wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. (17) On jest przed wszystkim i wszystko w Nim istnieje. (18) On także jest Głową Ciała - Kościoła. On jest początkiem [αρχη], pierworodnym spośród umarłych, aby być pierwszym we wszystkim. (19) Spodobało się bowiem Bogu, by w Nim zamieszkała cała pełnia"
Ap 3:14 pau "Aniołowi Kościoła w Laodycei napisz: To mówi Amen, wierny i prawdziwy świadek, początek [ η αρχη] Bożego stworzenia."

Niektórzy z nazwania Syna Pierworodnym stworzenia wnioskują, że jest On "pierwszym stworzeniem", argumentując, że pierworodny spośród umarłych oznacza "pierwszego zmartwychwstałego":
1Kor 15:20 pau "Chrystus jednak zmartwychwstał, i to jako pierwszy!"

Kluczowym pojęciem wyjaśniającym jest określenie Syna jako Początku αρχη.
Greckie ἀρχή etymologicznie oznacza zasadę, przyczynę, władzę termin oznaczający praprzyczynę wszystkich bytów, zasadę oraz najbardziej zasadnicze tworzywo.
Należy zauważyć, że Jezus nie tylko jest "pierwszym wskrzeszonym"(Jako pierwszego zmartwychwstałego można określić Jezusa tylko w odniesieniu do Jego ludzkiej natury.), ale podmiotem, przyczyną, początkiem  powszechnego zmartwychwstania, oznacza to że zmarli ożyją przez Niego i w Nim:
1Kor 15:22 pau "Jak bowiem przez jedność z Adamem wszyscy umierają, tak też przez jedność z Chrystusem wszyscy będą przywróceni do życia."
J 5:25 bp "Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Zbliża się godzina - a nawet już nadeszła - w której umarli usłyszą głos Syna Bożego. Ci zaś, którzy usłyszeli, żyć będą."


Odnośnie stworzenia Syn jest również Początkiem ponieważ jest stwórczym Słowem Boga:
J 1:3 bp "Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało."
Kol 1:16-17 pau "(16) gdyż w Nim wszystko zostało stworzone w niebie i na ziemi: to, co widzialne i niewidzialne, trony czy panowania, zwierzchności czy władze - wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. (17) On jest przed wszystkim i wszystko w Nim istnieje."
Hbr 1:2 pau "W tych dniach ostatnich przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy i przez Niego stworzył czasy."

Pierworodny stworzenia można tez analogicznie odnieść do ludzkiej natury Jezusa, nie przeszkadza w tym fakt, że Jezus narodził się dopiero "w pełni czasu" ponieważ:
1P 1:20 bp "Był On przewidziany wprawdzie już przed stworzeniem świata, ale został objawiony w czasach ostatecznych ze względu na was."

Imię "Pierworodny" w odniesieniu do Syna może oznaczać to, że jest On "wzorem - συμμορφους" według którego Ojciec stworzył wszystkie byty. Podobnie jak Syn jest "worem" przyszłego wskrzeszenia, co czyni go Pierworodnym zmartwychwstałych:
Rz 8:29 nwt-pl "(29) ponieważ tych, których najpierw uznał, tych też z góry wyznaczył do odwzorowania [ συμμορφους] według obrazu jego Syna, aby on był pierworodnym pośród wielu braci."
Flp 3:21 nwt-pl "(21) który przekształci nasze upokorzone ciało, żeby je dostosować [συνμορφον] do swojego chwalebnego ciała zgodnie z działaniem mocy, jaką też wszystko może sobie podporządkować."

Syn jako Pośrednik, Zasada,Pierworodny czyli "Boski wzór"-Logos 
w stworzeniu z nicości, sam nie może pochodzić z nicości, ale z natury/substancji Ojca.




Rozróżnienie „ho theos-theos” u Orygenesa.

Orygenes, Komentarz do Ewangelii św. Jana, Księga II
(8). Słowo jednak pojawia się˛ u ludzi, którzy przedtem nie mogli ogarnąć umysłem obecności Syna Bożego. On bowiem jest Słowem. U Boga natomiast nie pojawia się˛ Ono tak, jak gdyby Go przedtem u Niego nie było. I właśnie dlatego, że zawsze przebywa z Ojcem, powiedziano: „I Słowo było u Boga”, a nie: „powstało u Boga”. (9). Ten sam czasownik: „było”, odnosił się˛ do Słowa wówczas, gdy „było na początku”, i wtedy, gdy „było u Boga”, Słowo bowiem nie było oddzielone od „początku”, ani nie opuściło Ojca. Również nie powstało „na początku” tak, jak gdyby na początku nie istniało, ani nie pojawiło się˛ u Boga tak, jak gdyby u Niego nie przebywało, przed wszelkim bowiem czasem i przed wiecznością˛ „na początku było Słowo” i „Słowo było u Boga”.
(16). I tu można rozwiązać problem nurtujący wielu ludzi, którzy pragną˛ trwać w pobożności, ale z obawy przed wyznawaniem dwóch różnych Bogów, skłaniają˛ się˛ ku fałszywym i bezbożnym opiniom: przyznają˛ wprawdzie, że Bogiem jest Ten, którego określają˛ imieniem Syna, ale odmawiają˛ Mu indywidualnego istnienia poza bytem Ojca, albo też trzymając się˛ własnych założeń uważają˛, iż Jego indywidualny byt jest różny od bytu Ojca, zaprzeczając jednocześnie bóstwu Syna
(17). Trzeba im powiedzieć, że Bóg [ho Theos] jest Bogiem samym w sobie [autotheos], i właśnie dlatego Zbawiciel tak mówi do Niego w modlitwie: „Ażeby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga”. Wszystko natomiast, co jest poza Bogiem samym w sobie, a jest uświęcone przez udział w Jego boskości, raczej winno zwać się˛ nie Bogiem [ho Theos], ale Bóstwem [Theos], od którego pod każdym względem czcigodniejszy jest „pierworodny wszelkiego stworzenia”, bo On pierwszy przepojony został boskością˛ dzięki temu, że jest u Boga, i innym bogom pozwolił stać się˛ bogami. Bogiem tych bogów jest Bóg, zgodnie ze zdaniem: „Przemówił Pan, Bóg bogów, i zawezwał ziemie˛”. Od Boga otrzymał moc uczynienia ich bogami, i w swej dobroci szczodrze im tego udzielił. (18). Bóg [ho Theos] jest zatem prawdziwym Bogiem, bogowie zaś ukształtowani na Jego wzór są˛ jak gdyby odbiciem pierwowzoru. Ale z kolei prototypem wielu obrazów jest przebywające u Boga Słowo, które „było na początku”, a dzięki temu, że jest u Boga, wciąż˙ pozostaje Bogiem. Nie mogłoby posiadać tej cechy, gdyby nie było u Boga, i nie byłoby Bogiem, gdyby nie trwało w nieprzerwanym oglądaniu Ojcowskiej głębi.

Stosunek „ho theos-theos” nie wyraża w tym miejscu — co ważne — rozróżnienia „Ojciec-Syn”,
 ale rozróżnienie Ojciec i „wszystko, co jest ubóstwione przez uczestnictwo” w Słowie.

1 gru 2016

Ojcowie przednicejscy o pochodzeniu Syna Bożego.

Cytaty z „Historia Dogmatów” red. Bernarda Sesboüé, Tom I „Bóg zbawienia”

Ignacy Antiocheński, Do Kościoła w Efezie7, 2;
Jeden jest lekarz, cielesny i zarazem duchowy, zrodzony i niezrodzony, przychodzący
w ciele Bóg (en sarki genomenos theos), w śmierci życie prawdziwe, zrodzony z Maryi i zrodzony z Boga, najpierw podległy cierpieniu, a teraz mu już nie podlegający, Jezus Chrystus, nasz Pan.

Teofil z Antiochii, Do Autolyka, II, 22;
Słowo istnieje zawsze immanentne (endiathetos) w sercu Boga. Zanim cokolwiek
się stało [On] radził z Nim, które jest Jego Rozumem i Mądrością. A kiedy Bóg
zdecydował uczynić wszystko, co postanowił, zrodził owo Słowo na zewnątrz
(prophorikon), „pierworodne z całego stworzenia” (Kol 1,15), nie będąc samemu
pozbawionym swego Słowa, ale po Jego zrodzeniu porozumiewając się z Nim we
wszystkim.

Teofil z Antiochii, Trzy Księgi do Autolyka, II, 15
Trzy dni, które poprzedzają stworzenie świecących ciał niebieskich są figurami
(typoi) Trójcy (tes triados): Boga, Jego Słowa i Jego Mądrości.

Ireneusz, Wykład nauki apostolskiej, 6-7;
A to jest porządek naszej wiary,
[...] Bóg Ojciec niestworzony, [...] jeden Bóg, stwórca wszystkiego: to [jest]
pierwszy artykuł naszej wiary.
Drugi artykuł zaś to: Słowo Boże, Syn Boży, Jezus Chrystus, nasz Pan, który
objawił się prorokom według właściwości ich prorokowania i według stanu zrządzenia
Ojca, przez którego wszystko się stało, który w ostatnim czasie, aby sprowadzić
wszystko w jedno, stał się człowiekiem wśród ludzi, widzialnym i dotykalnym, dla
zniszczenia śmierci i ukazania życia i zaprowadzenia wspólnoty człowieka z Bogiem.
A to trzeci artykuł: Duch Święty, przez którego prorocy przepowiadali [...].
Dlatego chrzest naszego odrodzenia dokonuje się przez te trzy artykuły

Justyn, Dialog..., 128, 2-3
Owa zaś Potęga, którą Słowo Prorocze zowie i Bogiem i Aniołem [...], nie tylko
nazwę ma odrębną, jak światło i słońce, ale i co do liczby jest czemś innem (arithmó
heteron). [...] ta Potęga została zrodzona z Ojca Jego mocą i wolą, i to nie przez
odcięcie, jak gdyby część jaka odpadła od Ojca istoty (ousia), podobnie jak to się
dzieje ze wszystkiem innem, kiedy części oddzielone i odcięte już nie są te same,
jakie były przed odcięciem [...] ogień zaś, od którego wiele innych płonie ogni, nie
zmniejsza się, lecz zawsze tym samym gorzeje płomieniem.

 Hipolit, Przeciw Noetowi, 14
Nie możemy myśleć o Bogu jedynym (he'na the'on), jeśli nie wierzymy w Ojca,
Syna i Ducha Świętego. Albowiem Żydzi wielbili Ojca, ale wcale nie złożyli Mu
dziękczynienia, bo nie rozpoznali Syna; uczniowie poznali Syna, ale nie w Duchu
Świętym i dlatego się Go zaparli.
Na pewno nie będę mówił o dwóch Bogach, ale o jednym, i o dwóch osobach
przez ekonomię, a po trzecie o łasce Ducha Świętego. Albowiem Ojciec jest jeden,
ale dwie są osoby, ponieważ jest także Syn, a na trzecim miejscu jest Duch Święty.

Tertulian, Przeciwko Prakseaszowi, 31, 1-2;
Czyni widocznym swe Słowo (logos), które miał w sobie i które było niewidoczne
w świecie stworzonym. Wypowiadając Je najpierw jako głos i rodząc jako światło
wywiedzione ze światła, wysyła jak Pana dla Stworzenia swój własny Rozum (noüs),
który był najpierw widzialnym tylko dla Niego, a niewidzialnym dla świata stworzonego,
czyni teraz widzialnym, aby świat, widząc Go dzięki tej epifanii, mógł być
zbawiony29.

Tertulian, Przeciwko Prakseaszowi 4,1
Ja jednak, który Syna nie wyprowadzam skądinąd, jak tylko z substancji Ojca,
Syna, który nie czyni nic bez woli Ojca, który otrzymał od Niego wszelką moc, jak
mógłbym, w dobrej wierze, zniszczyć Monarchie, którą zachowuje w Synu, przekazana
Mu przez Ojca? Co o tym mówię, należy rozumieć także w odniesieniu do
trzeciego stopnia, utrzymuje bowiem, że Duch nie pochodzi skądinąd, jak od Ojca
przez Syna .

Tertulian, Przeciwko Prakseaszowi, 8, 5
Emanacja (probolé) prawdziwa, zabezpieczająca jedność Bożą, polega według
nas na tym, że Syn został wydany z Ojca, ale nie oddzielony od Niego. Jak nas
poucza Paraklet, Bóg wydał z siebie Słowo (Sermo) na podobieństwo korzenia
wyłaniającego z siebie pęd, źródła wyłaniającego potok, słońca wyłaniającego
promień. I to bowiem również są emanacje (probolai) substancji, z których
pochodzą. [...] Ale z drugiej strony ani pęd nie jest oddzielony od korzenia, ani
potok od źródła, ani promień od słońca — tak jak Słowo Boże (Sermo) nie jest
oddzielone od samego Boga.

Tertulian, Przeciwko Prakseaszowi, 12,3
Jako że przylgnęła już do Boga druga osoba, Jego Słowo (Sermo) oraz trzecia,
Duch w Słowie, [...] [Bóg] mówił do Tych, z którymi stwarzał człowieka (Rdz 1,26)
i do których czynił go podobnym, do Syna, który miał przybrać człowieka oraz także do Ducha, który miał go uświęcić; mówił do Nich jak do swych Ministrów
i Asystentów, z powodu jedności Trójcy.

Tertulian, Przeciwko Prakseaszowi 12,6-7
Są dwaj, ze względu na osoby, a nie substancje, w stosunku rozróżnienia, a nie
podziału. W każdym miejscu utrzymuje jedną substancję w trzech, którzy trwają
razem (unam substantiam in tribus cohaerentibus).

Orygenes, O zasadach, I, 2, 2
[Powiedzą], że Bóg nie mógł zrodzić Mądrości, zanim ja zrodził i powołał
z niebytu do istnienia, albo że mógł, ale nie chciał tego uczynić; nie wolno jednak tak
mówić o Bogu. Jasne jest dla wszystkich, że obydwa te twierdzenia są bezbożne
i absurdalne — oznaczają bowiem, że Bóg z niemożności zrodzenia poczynił
postępy, aby uzyskać tę możliwość, albo że chociaż mógł uczynić to od razu,
odwlekał i odkładał na potem akt zrodzenia Mądrości. Dlatego wierzymy, że Bóg
zawsze jest Ojcem swego jednorodzonego Syna, który wprawdzie narodził się
z Niego i od Niego pochodzi, jednakże bez jakiegokolwiek początku.

Orygenes, O zasadach, IV, 4, 1
Jakże więc można powiedzieć, iż był kiedyś czas, w którym nie było Syna?
Wszak to oznacza to samo, co stwierdzenie, że był niegdyś czas, w którym nie było
prawdy, mądrości i życia, skoro uważamy, iż w tym wszystkim zawiera się istota
Boga Ojca.


Orygenes, Homilie o Księdze Jeremiasza, IX, 4
Spójrzmy, kim jest nasz Zbawiciel: Jest On: «Odblaskiem chwały» (cf. Hbr 1,3).
Odblask chwały nie powstał raz jeden (hapax), tak, iżby już więcej się nie rodził
(gennatai): dopóki istnieje światłość, która tworzy odblask (apaugasmatou), dopóty
powstaje odblask chwały Bożej. [...] Jeśli więc Zbawiciel wciąż się rodzi, i dlatego
powiada: «Rodzi mnie przed wszystkimi pagórkami» (Prz 8,25) — nie: «Zrodził
mnie przed wszystkimi pagórkami», lecz: «Rodzi mnie przed wszystkimi pagórkami».

Orygenes O Zasadach I, 4, 4;
Otóż Bóg zawsze był Ojcem, który zawsze ma jednorodzonego Syna; Syn zaś
zgodnie z tym, co już powiedzieliśmy, nosi nazwę Mądrości. A jest to ta sama
Mądrość, z której cieszył się zawsze Bóg w doskonałym świecie, i dlatego rozumiemy,
że Bóg zawsze się raduje. W tej więc Mądrości, która zawsze była z Ojcem,
zawsze tkwiło określone i ukształtowane stworzenie, i nie było nigdy takiego
momentu, w którym Mądrość nie posiadała uprzednio utworzonych idei istot
mających zaistnieć w przyszłości.

Teognost, Hypotyposes II
Substancji (ousia) Syna nie trzeba sobie wyobrażać jako przychodzącej z zewnątrz,
nie jest także wyprowadzona z nicości, ale narodziła się z substancji Ojca (ek
tes tou patros ousia), jak promienie (rodzą się) „ze” światła [...]. Substancja Ojca nie
doznaje podziału [...]. Nie zostaje naruszona z powodu tego, że posiada w Synu

swój Obraz.

13 lis 2016

Rzetelna a partacka interpretacja proroctw z Księgi Daniela.

W internecie i publikacjach można znaleźć różne interpretacje proroctw Daniela. Jedne z nich starją się odkryć myśl autora natchnionego, natomiast inne "wtłaczają" w nie prywatne założenia.
Rozbieżności dotyczą przede wszystkim tożsamości "Małego Rogu".
Probierzem rzetelnej interpretacji jest wyjaśnienie wszystkich proroctw Daniela, "partacze" z założenia pomijają rozdział 11.:
Dan 11:2-45 pau "(2) Teraz oznajmię ci prawdę. Oto jeszcze trzej królowie powstaną w Persji, lecz czwarty zdobędzie większe bogactwa niż pozostali. A gdy stanie się potężny dzięki swoim bogactwom, pociągnie za sobą wszystkich przeciw królestwu Jawanu. (3) Powstanie król waleczny, który posiądzie wielką władzę i będzie postępował według swojej woli. (4) Gdy tylko on powstanie, rozpadnie się jego królestwo i zostanie rozdzielone między cztery wiatry, a nie pomiędzy jego potomków. Nie będzie już tak mocne jak wtedy, gdy on panował. Jego królestwo zostanie rozbite i przypadnie innym, nie jego potomkom. (5) Wzmocni się król południa, ale jeden z jego książąt stanie się potężniejszy i zdobędzie jeszcze większą władzę. (6) Potem się sprzymierzą. Córka króla południa przybędzie do króla północy, aby umocnić zgodę. Jednak jej władza nie przetrwa długo, a dziecko umrze. Potem zostanie wydana ona sama, a także ci, którzy z nią przyszli, jej dziecko i ten, co się nim opiekuje. (7) Na jego miejsce powstanie odrośl z jej korzenia. Wyruszy przeciw wojsku, wkroczy do twierdzy króla północy i postąpi z nim tak, jak postępuje zwycięzca. (8) Zabierze ich bogów i posążki, ich wspaniałe naczynia, srebro i złoto - przyniesie to wszystko jako łup do Egiptu. Wtedy na kilka lat odstąpi od króla północy. (9) Ten zaś wkroczy do kraju króla południa, lecz z niczym wróci do swojej ziemi. (10) Jego synowie uzbroją się i zgromadzą potężne wojska. Jeden z nich wyruszy przeciw królowi południa, zaleje wszystko jak powódź. Potem znów uzbroi się i w ponownej wyprawie dotrze aż do jego twierdzy. (11) Uniesie się gniewem król południa, wyruszy, żeby walczyć z królem północy. Król północy wystawi liczne wojsko, ale ono dostanie się w ręce króla południa. (12) Skoro rozbije wojsko przeciwnika, jego serce stanie się wyniosłe. A choć pokona wiele tysięcy, nie stanie się mocny. (13) Król północy wróci i wystawi wojsko jeszcze liczniejsze niż wcześniej. Przy końcu czasów i lat wyruszy przeciw niemu na czele wielkiej armii i z potężnym taborem. (14) Wtedy też wielu powstanie przeciw królowi południa. Także najbardziej gwałtowni z twojego ludu powstaną, aby się spełniło to, co było w widzeniu. Jednak im się nie powiedzie. (15) Przyjdzie król północy, usypie wał oblężniczy i zdobędzie miasto obronne. Wojska południa nie ostoją się i nawet jego doborowe oddziały nie będą mogły stawić oporu. (16) Ten, co wyprawił się przeciw niemu, zrobi, co będzie chciał, i nikt mu się nie oprze. Stanie w ziemi wspaniałej i dokona zniszczenia. (17) Będzie chciał siłą zawładnąć całym jego królestwem i zawrze z nim układ. Da mu swoją córkę za żonę, aby go podstępnie zniszczyć, ale nie stanie się tak, bo to mu się nie uda. (18) Potem zwróci się ku wyspom i zdobędzie ich wiele, ale pewien dowódca położy kres jego zniewagom, a on nie będzie już mógł mu odpłacić. (19) Potem zwróci się przeciw twierdzom swojej ziemi, ale potknie się i upadnie, i zniknie na zawsze. (20) Powstanie na jego miejsce taki, który wyśle poborców, aby ograbili królestwo z jego bogactw. Po kilku dniach zostanie on obalony, lecz nie wskutek buntu czy wojny. (21) Po nim wstąpi na tron człowiek znienawidzony przez wszystkich. Nie otrzyma królewskich insygniów, ale przyjdzie niespodziewanie i podstępnie zdobędzie władzę. (22) Całe wojsko zostanie rozbite i rozpierzchnie się, podobnie sam przywódca zmowy. (23) Z każdym ze sprzymierzonych będzie postępował zdradliwie. Wyruszy z garstką wojska, lecz okaże się silny.(24) Wkroczy niespodziewanie do najżyźniejszych części kraju i zrobi coś, czego nie czynili jego ojcowie ani praojcowie. Łup, zdobycz i zapasy rozdzieli między nich. Przeciw twierdzom będzie knuł swoje plany, ale tylko do czasu. (25) Pomnoży swoją siłę i wywyższy serce. Wyruszy przeciw królowi południa z wielkim wojskiem. Król południa uzbroi się, zbierając wielkie i potężne wojsko, ale nie zdoła się oprzeć. Wszystkie plany wojenne zostaną skierowane przeciwko niemu. (26) Towarzysze jego stołu doprowadzą go do upadku, jego wojsko rozproszy się i wielu polegnie. (27) Obaj królowie, kierując się złymi myślami, przy jednym stole będą się wzajemnie okłamywać. Nic jednak nie osiągną, bo jeszcze nie nastąpi koniec tego, co przepowiedziane. (28) Potem wróci z wielkim łupem do swojej ziemi, ale jego serce będzie przeciwne świętemu przymierzu. Tak postąpi i wróci do swojej ziemi. (29) W czasie wyznaczonym wyruszy znów na południe. Lecz tym razem nie będzie tak jak poprzednio. (30) Wyruszą przeciw niemu okręty z Kittim. Przelęknie się, zawróci i pełen gniewu skieruje się przeciw świętemu przymierzu. I tak postąpi. Powróci i wynagrodzi tych, co porzucili święte przymierze. (31) Wkroczą jego oddziały i zbezczeszczą świątynię w twierdzy, zniosą codzienną ofiarę i postawią tam ohydny posąg - bluźnierczą obrzydliwość. (32) Grzeszących przeciwko przymierzu zwiedzie pochlebstwami i skłoni do odstępstwa, ale naród znający swojego Boga wytrwa i będzie działać. (33) Najmądrzejsi z ludu będą pouczać wielu, ale przez jakiś czas będą ginąć od miecza, w płomieniach ognia, w niewoli i od grabieży. (34) A kiedy będą ginąć, niewielu pospieszy im z pomocą, natomiast wielu przyłączy się do nich, ale podstępnie. (35) Spośród mędrców niektórzy upadną. Tak zostaną oni poddani próbie, oczyszczeniu, obmyciu, zanim nadejdzie koniec czasów, bo trwa jeszcze to, co zostało przewidziane. (36) Król zaś będzie robił, co mu się podoba. Stanie się dumny, wywyższając się ponad wszystkich bogów. Przeciw Bogu bogów będzie mówił rzeczy obelżywe. Będzie mu się powodziło, aż dopełni się miara bluźnierstwa, bo stanie się to, co zapowiedziano. (37) Nie będzie szanował bogów swoich ojców, nie będzie się troszczył o ulubieńca kobiet, ani o żadnych innych bogów, bo wywyższy się ponad wszystkich. (38) Zamiast tego będzie czcił boga twierdz, którego nie znali jego ojcowie - będzie go czcił złotem i srebrem, szlachetnymi kamieniami i kosztownościami. (39) Będzie zdobywał twierdze, szukając wsparcia u obcego boga. Tych, którzy go uznają, obsypie zaszczytami i da im władzę nad wieloma. A jako zapłatę rozdzieli ziemię. (40) W dniach ostatecznych będzie z nim walczył król południa i uderzy na niego król północy swymi rydwanami, konnicą i licznymi okrętami. Wkroczy do jego kraju, zaleje go jak powódź i przejdzie.(41) Wtargnie do ziemi wspaniałej i wielu wytraci. Z jego ręki ujdą: Edom, Moab i najlepsza część Ammonitów. (42) Wyciągnie swoją rękę po inne kraje. Także Egipt nie zdoła ujść przed nim. (43) Zawładnie ukrytymi skarbcami ze złotem i srebrem, i innymi kosztownościami Egiptu. Libijczycy i Kuszyci pójdą za nim. (44) Lecz zaniepokoją go wieści ze wschodu i północy, wyruszy więc w wielkim gniewie, aby wyniszczyć i wymordować wielu. (45) Rozbije swoje wspaniałe namioty między morzem a piękną świętą górą. Wtedy dojdzie do swojego kresu i nikt mu nie pomoże."
Powodem dla którego to proroctwo jest umyślnie przemilczane jest fakt, że określa ono dokładnie kim jest "Mały Róg" czyli Antioch IV Epifanes syna Antiocha III Wielkiego władcy Syrii starożytnej z dynastii Seleucydów.

Poniżej cytuje interpretacje tego rozdziało z Biblii Tysiąclecia wyd.4
Dn 11, 2 - Cyrus, Kambyzes i Dariusz I. Czwartym będzie Kserkses. 
Dn 11, 3 - Aleksander Wielki. 
Dn 11, 5 - "Król z południa" - Ptolemeusz I (323-285); "książąt" - ściśle: wodzów, Seleukos I Nikator (312-280), twórca państwa syryjskiego. 
Dn 11, 6 - "Oni" - małżeństwo Antiocha II (261-246) z Berenike, córką Ptolemeusza II Filadelfa (261-246); "opiekun" - Berenike oraz jej syn i mąż zostali zgładzeni, a królem został Sleukos II, najstarszy syn Antiocha II i oddalonej przez niego żony, Laodiki. 
Dn 11, 7 - Ptolemeusz III Euergetes, brat Bereniki, zdobył Seleucję lub nawet Antiochię w Syrii. 
Dn 11, 8 - W starożytności zabierano często do niewoli oprócz ludzi także posągi bóstw - por. np. Jr 48,7
Dn 11, 9 - Wyprawa odwetowa Seleukosa Kallinikosa przeciw Ptolemeuszowi III skończyła się niepowodzeniem. 
Dn 11, 10-19 - Antioch III Wielki (223-187) wyprawia się na Egipt i po początkowych sukcesach (zdobycie Palestyny) ponosi klęskę w 217 r. pod Rafią. "Królem południa" jest Ptolemeusz IV.
Dn 11, 13 - Nowa wyprawa Antiocha III, przeprowadzona tym razem z powodzeniem (zob. w. 15n). 
Dn 11, 14 - Chodzi o ród Tobiadów w Palestynie, usposobiony wrogo do Ptolemeuszów. 
Dn 11, 15 - Sydon zdobyty przez Antiocha III w r. 197. Sukces ten ułatwił mu zdobycie Palestyny (w. 16). 
Dn 11, 17 - Dosł.: "córkę kobiet" - mowa o córce, Kleopatrze. 
Dn 11, 18 - Wysiłki Antiocha III zmierzające do zdobycia Azji Mniejszej zakończyły się jego porażką pod Magnezją w 190 r.
Dn 11, 19 - Dosł.: "nie będzie można go znaleźć". 
Dn 11, 20 - Seleukos IV wysyła swego ministra Heliodora celem zrabowania skarbu świątyni w Jerozolimie. Por. 2 Mch 3,1
Dn 11, 21-24 - Antioch IV Epifanes walczy z Heliodorem, następnie zaś usuwa arcykapłana Oniasza (170 r.)
Dn 11, 25 - Ptolemeusz VI Filometor uległ w walce z Antiochem na skutek zdrady swoich bliskich. 
Dn 11, 28 - Wracając z Egiptu Antioch IV zrabował świątynię w Jerozolimie, a miasto obsadził swoim garnizonem. 
Dn 11, 29 - Druga wyprawa Antiocha IV na Egipt w r. 168. 
Dn 11, 30 - Flota rzymska. Po klęsce Antioch podejmuje znów prześladowania Żydów w Palestynie. 
Dn 11, 31 - Zob. Dn 9,27
Dn 11, 32 - Por. 2 Mch rozdz. 7 [->2 Mch 7,1]. 
Dn 11, 37 - Adonisa, por. Ez 8,14
Dn 11, 38 - Zeusa Kapitolińskiego. 
Dn 11, 40-45 - Sumaryczny opis ostatnich lat panowania Antiocha IV, jego wojen dla Palestyny tak nieszczęśliwych. Antioch IV zmarł w mieście perskim Tabae (2 Mch 9,28).

12 lis 2016

Czy można modlić się do świętych i czy słyszą oni nasze modlitwy.

Na samym początku należy że kult świętych rożni się istotowo od czci oddawanej Bogu:
Latria jest łacińskim termin (od greckiego λατρεία) stosowane w prawosławnych i rzymskokatolickiej teologii oznacza uwielbienie , szacunek skierowany wyłącznie do Trójcy Świętej
Dulia jest uczczeniem Sług Bożych
Często jako zarzut katolickiej nauki o obcowaniu świętych przytacza się cytaty z Starego Testamentu zakazujące zwracania się do zmarłych. Należy zauważyć, że zakaz ten dotyczy "wróżenia za pomocą zmarłych" czyli nekromancji, spirytualizmu. Przykład taki mamy w 1 Sm 28 gdzie mamy opis wywołania ducha Samuela przez Saula.

Katolicy natomiast modlą się do świętych nie w celach przewidywania ale aby uzyskać ich wstawiennictwo modlitewne do Boga. Praktyka ta opiera się na nauce Nowego Testamentu o wiecznej komunii z Jezusem, nieprzerwanej nawet przez śmierć:


Rz 8:38-39 pau "(38) Jestem pewny, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani władze, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani moce, (39) ani wysokości, ani głębie, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła nas oddzielić od miłości Boga, objawionej w Chrystusie Jezusie, naszym Panu."

Rz 14:8 pau "Bo jeśli żyjemy, żyjemy dla Pana; jeżeli umieramy, umieramy dla Pana. Czy więc żyjemy, czy umieramy, należymy do Pana."

Rz 14:9 pau "(9) Po to przecież Chrystus umarł i zmartwychwstał, aby się stać Panem tak żywych, jak i umarłych."

Flp 1:21-23 pau "(21) Dla mnie bowiem życie to Chrystus, a śmierć to zysk. (22)...(23) Dręczy mnie podwójne pragnienie: chcę odejść, aby być z Chrystusem, co byłoby o wiele lepsze,"

Ap 14:13 bp "I usłyszałem głos, mówiący z nieba: "Napisz: Szczęśliwi, którzy w Panu umierają - już teraz. Zaiste, mówi Duch, niech odpoczną od swoich mozołów, bo idą wraz z nimi ich czyny"

Pismo Święte uczy też o tym że dusze świętych modlą się:

Ap 6:9-10 pau "(9) Gdy otworzył piątą pieczęć, ujrzałem pod ołtarzem dusze zabitych z powodu słowa Bożego i danego świadectwa. (10) Zawołali oni potężnym głosem: „Jak długo, święty i prawdziwy Władco, będziesz zwlekał z sądem i pomstą naszej krwi wśród mieszkańców ziemi?”.

2Mcha 15:7-14 pau "(7) Machabeusz z niewzruszoną nadzieją wierzył w pomoc od PANA. (8)... (12) Jego widzenie było takie: Oniasz, poprzedni najwyższy kapłan, człowiek piękny i dobry, o skromnym sposobie bycia, łagodny w postępowaniu, doskonały mówca, od dziecka praktykujący wszelkie cnoty, modlił się ze wzniesionymi rękami za całą społeczność Żydów. (13) Potem ukazał się człowiek wyróżniający się wiekiem i dostojeństwem, a otaczała go jakaś podziwu godna i wspaniała potęga. (14) Oniasz wyjaśnił: „To jest przyjaciel, który wiele modli się za naród i za święte miasto - Boży prorok Jeremiasz”.

Pozostaje jeszcze do wyjaśnienia jaki sposób święci wiedzą o naszej prośbie o ich wstawiennictwo?
A w jaki sposób Jezus w swojej ludzkiej naturze otrzymywał wiedzę o ludziach?
J 2:25 pau "Nie potrzebował także, aby ktoś dawał Mu świadectwo o człowieku, ponieważ sam wiedział, co się w nim kryje."

Odpowiedzi udzielił sam Jezus:
J 5:19 pau "Jezus oświadczył im: „Uroczyście zapewniam was: Syn nie może nic uczynić od siebie, jeśli nie widzi działającego Ojca. Wszystko bowiem, co On czyni, czyni również Syn."

Widzenie Boga jest również udziałem zbawionych, w teologii nazywane wizją błogosławioną.
1Kor 13:12 pau "(12) Teraz widzimy niewyraźnie jak w zwierciadle, potem będziemy oglądać twarzą w twarz. Teraz poznaję po części, potem poznam tak, jak sam zostałem poznany."

Dzięki tej wizji błogosławionej święci mają udział w "wyższym" poznaniu, tak jak Jezus w swoim człowieczeństwie.

To pełne miłości poznanie, jakie Boski Zbawiciel darzył nas od pierwszej chwili swojego Wcielenia, przewyższa wszelką zdolność poznawczą ludzkiego umysłu; przecież dzięki owemu błogosławionemu widzeniu, którym cieszył sie od pierwszego momentu swego poczęcia w łonie Bogarodzicy, wszystkie członki Mistycznego Ciała ma przed sobą nieustannie i zawsze obecne i obejmuje zbawczą miłością.
PIUS XII ENCYKLIKA "MYSTICI CORPORIS CHRISTI"



6 lis 2016

Jak Eucharystia uobecnia jedyną Ofiarę Jezusa?

Postawiono problem jak Jezus, który raz jeden ofiarował się na Krzyżu,a  obecnie jest po prawicy Ojca może uobecniać Siebie i Swoja Ofiarę w Eucharystii?

Należy stwierdzić,że Jezus w Niebie nie jest po prostu statycznie - tak że tylko "siedzi".
Jezus cały czas działa:
1J 2:1-2 pau "(1) Dzieci moje, piszę wam o tym, abyście nie grzeszyli. Gdyby jednak ktoś zgrzeszył, mamy Orędownika u Ojca, sprawiedliwego Jezusa Chrystusa. (2) On jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy i nie tylko za nasze, ale także całego świata."
Przedstawia Ojcu Niebieskiemu Siebie - jako ofiarę przebłagalną, za grzechy które codziennie popełniamy.
Jak to się odbywa:
Heb 9:11-12 pau "(11) Chrystuss zaś, który pojawił się jako najwyższy kapłan dóbr przyszłych, wszedł do namiotu większego i doskonalszego, nie ręką uczynionego, czyli nienależącego do tego stworzenia. (12) Nie z krwią kozłów i cielców, lecz przez własną krew wszedł raz na zawsze do świątyni, znajdując wieczne odkupienie."
Heb 9:24 pau "(24) Chrystus więc nie wszedł do świątyni uczynionej ludzką ręką, będącej tylko odbiciem prawdziwej, ale do samego nieba. Teraz osobiście oręduje za nami u Boga."
Rev 5:6 pau "(6) Na środku tronu, wśród czterech istot żywych i pośród starszych zobaczyłem stojącego Baranka - jakby złożonego w ofierze. Miał On siedem rogów i siedmioro oczu, to jest siedem Duchów Boga posłanych na całą ziemię."
Nowy Testament wskazuje, że Jezus w Niebie przed Tronem Boga jest Kapłanem i Ofiarą.
Jezus przed swoim wniebowstąpieniem zapewnił, że będzie z nimi nadal obecny, a Eucharystia jest szczególnym miejscem/czasem spotkania z Panem.
Mt 18:20 bp "A gdzie dwóch albo trzech zbierze się w imię moje, tam Ja jestem pośród nich."