28 lut 2010

TABERNAKULUM, ARKA



We wczesnym stadium chrześcijaństwa, tabernakula (łac. namiot, przybytek) znajdowały się w prywatnych domach chrześcijan – księża i świeccy zabierali poświęcony podczas Eucharystii chleb do swoich domów, aby dać go tym, którzy nie byli w stanie uczestniczyć w uroczystości. Jednak po wprowadzeniu w 313 r. edyktu tolerancyjnego Konstantyna, ustanowiono zwyczaj trzymania Eucharystii jedynie w kościołach. . W średniowieczu pojawiła się szafka znajdująca się z dala od środkowej części kościoła, podwieszona nad ołtarzem lub wmurowana w ścianę obok lub za ołtarzem. W X i XI w. zaczęto ją umieszczać na ołtarzu, co miało związek z rozwojem kultu eucharystycznego. Sobór Laterański IV (1215) zarządził, aby Eucharystię przechowywano w zamkniętym pojemniku, a tabernakulum było dobrze zabezpieczone. Na początku XVI w. Biskup Matteo Giberti rozkazał, by (w jego diecezji w Weronie) pomieszczenie na Najświętszy Sakrament znajdowało się na ołtarzu. Zwyczaj ten rozprzestrzenił się na północną część Włoch. Święty Karol Boromeusz (który został Arcybiskupem Mediolanu w 1560 r.), rozkazał przenieść Eucharystię z zakrystii na ołtarz swojej katedry. Jednak wydanie mszału, rozpropagowane przez Papieża Piusa V w 1570 r. (zob. Msza trydencka), nadal nie przewidywało umieszczania tabernakulum na ołtarzu. Stało się to regułą dopiero w 1614 r., dzięki papieżowi Pawłowi V. W odpowiedzi na protestanckie zaprzeczenie obecności Chrystusa w Eucharystii zaczęto coraz częściej umieszczać tabernakulum nawet na głównym ołtarzu, skąd było bardziej widoczne. Zaś obok tabernakulum umieszcza się wieczną lampkę, będącą znakiem obecności Eucharystii (a przez to Chrystusa) w tabernakulum.


W Kościołach Wschodnich, Najświętszy Sakrament, jest trzymany w tabernakulum znanym pod nazwą "Arka" (w kult. Słowiańskiej: Kovtcheg). Arka znajduje się na Świętym Stole, czyli ołtarzu, znajdującym się za ikonostasem. Arka jest zazwyczaj wykuta ze złota, srebra lub wyrzeźbiona z drewna i pokryta bogatymi zdobieniami. Najczęściej przypomina ona kształtem miniaturę cerkwi, z krzyżem umieszczonym na górze. Arka może być otwierana dzięki małym drzwiczkom lub szufladzie. Najświętszy Sakrament jest traktowany z najwyższą godnością, jako że prawosławni wierzą w rzeczywistą obecność Ciała i Krwi Chrystusa. Duchowieństwo musi być w stanie łaski uświęcającej za każdym razem, gdy błogosławi Najświętszym Sakramentem. Podczas liturgii uprzednio poświęconych Darów (komunia jest otrzymywana z przechowywanej Eucharystii), kiedy to poświęcony chleb jest wyniesiony podczas Wielkiego Wyjścia (jedna z procesji w ramach Liturgii prawosławnej) wszyscy pozostają w ciszy, śpiewy ustają i każdy przeżywa ten moment w skupieniu. Znakiem obecności Jezusa jest wieczna lampka pali się przy Świętym Miejscu, gdy Najświętszy Sakrament jest wewnątrz. Może to być oddzielna lampka, zwisająca z sufitu lub główna lampa lichtarza, który znajduje się na ołtarzu lub za nim.


W nazwie tabernakulum i arka można się doszukać biblijnych korzeni. Ze Starego Testamentu znany jest Namiot Spotkania, w którym przechowywano Arkę Przymierza. Tam też wchodzili przywódcy Ludu Wybranego, by spotkać się z obecnym tam w szczególny sposób Panem. Namiot/Przybytek był sanktuarium miejscem spotkania z Bogiem: Wj 25:22 BT "Tam będę się spotykał z tobą i sponad przebłagalni i spośród cherubów, które są ponad Arką świadectwa, będę z tobą rozmawiał o wszystkich nakazach, które dam za twoim pośrednictwem Izraelitom." Wj 40:34 BT "Wtedy to obłok okrył Namiot Spotkania, a chwała Pana napełniła przybytek."

Arka Przymierza stanowiła manifestacje obecności Boga Lb 10:35-36 BT "Gdy arka wyruszała, mówił Mojżesz: Podnieś się, o Panie, i niech się rozproszą nieprzyjaciele Twoi; a ci, którzy Cię nienawidzą, niechaj uciekną przed Tobą.(36) A gdy się zatrzymywała, mówił: Wróć się, o Panie, do mnóstwa izraelskich zastępów." Na Arce znajdowała się przebłagalnia – tron Boga: Wj 25:17-22 BT "I uczynisz przebłagalnię ze szczerego złota: długość jej wynosić będzie dwa i pół łokcia, szerokość zaś półtora łokcia;(18) dwa też cheruby wykujesz ze złota. Uczynisz zaś je na obu końcach przebłagalni.(19) Jednego cheruba uczynisz na jednym końcu, a drugiego cheruba na drugim końcu przebłagalni. Uczynisz cheruby na końcach górnych.(20) Cheruby będą miały rozpostarte skrzydła ku górze i zakrywać będą swymi skrzydłami przebłagalnię, twarze zaś będą miały zwrócone jeden ku drugiemu. I ku przebłagalni będą zwrócone twarze cherubów.(21) Umieścisz przebłagalnię na wierzchu arki, w arce zaś złożysz świadectwo, które dam tobie.(22) Tam będę się spotykał z tobą i sponad przebłagalni i spośród cherubów, które są ponad Arką świadectwa, będę z tobą rozmawiał o wszystkich nakazach, które dam za twoim pośrednictwem Izraelitom."

W Nowym Testamencie przebłagalnia stała się typem Ofiary Krzyżowej:

Rz 3:25 Bp "Jego to Bóg ustanowił ofiarą przebłagalną przez wiarę i przelanie Jego krwi, chcąc okazać w ten sposób swoją sprawiedliwość, dzięki której odpuszcza dawniej popełnione grzechy."

27 lut 2010

Maryja – dzięki łasce-przyczyną naszego zbawienia.



Greckie słowo oznaczające łaskę – χαρις jest odpowiednikiem hebrajskiego hen (pochylić się nad kimś obdarzyć łaską):

Rdz 6:8 BT "[Tylko] Noego Pan darzył życzliwością [hen]." w tłumaczeniu dosłownym "A Noe znalazł łaskę w oczach Jahwe" (Pięcioksiąg wyd. Vocatio").

Rozdziały 5 i 6 kreśli ponury obraz świata. Ludzkość jest pogrążony w grzechu. Jedynym sprawiedliwym jest Noe. Dostaje on nakaz zbudowania Arki, która ma uratować niewielka "resztę" istot żywych z zgłady potopu.


 

W Nowym Testamencie wydarzenie jakie stało się udziałem Noego jest interpretowane jako zapowiedź Kościoła :

1P 3:20-21 Bp ".., gdy za dni Noego Bóg cierpliwie czekał i budowana była arka, w której niewielu, to jest osiem osób, zostało ocalonych przez wodę.(21) Była ona obrazem tej (wody), która zbawia was również teraz przez chrzest: nie przez usunięcie brudu ciała, ale przez modlitwę do Boga o czyste sumienie, dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa,"

Ludzkość nie jest ratowana przez drewnianą skrzynie (bo takie znaczenie ma znaczenie dosłowne heb. "tewat"), ale przez Ciało Jezusa.

Hbr 10:5 BT "Przeto przychodząc na świat, mówi: Ofiary ani daru nie chciałeś, aleś Mi utworzył ciało;"

W tym celu Bóg wybrał Marię: Lk 1:30 BT "Lecz anioł rzekł do Niej: Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga.".

Nie był to jednak bierny proces ponieważ Maria współdziałała przez swoje posłuszeństwo w tajemnicy Wcielenie:

Lk 1:38 BT "Na to rzekła Maryja: Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa! Wtedy odszedł od Niej anioł."


 

Ludzie zostali uratowani od zagłady przez łaskę Boga jako główna przyczynę. Jednak łaska nie wyklucza, a wręcz przeciwnie wzbudza przyczyny wtórne:

Tak więc Maryja przez posłuszeństwo stała się przyczyną, przez zrodzenie Jezusa, ocalenia ludzkość; tak jak i Noe dzięki temu, że zbudował arkę.

21 lut 2010

Świeto KATEDRY ŚW. PIOTRA, APOSTOŁA


Kazanie św. Leona Wielkiego, papieża
(Kazanie 4 w rocznicę wyboru, 2-3)

Kościół Chrystusa opiera się na mocnej wierze Piotra

Jeden tylko Piotr zostaje wybrany spośród całego świata i postawiony na czele wszystkich powołanych ludów oraz grona Apostołów i wszystkich ojców Kościoła. Wprawdzie wśród ludu Bożego wielu jest kapłanów i wielu pasterzy, ale ich wszystkich, którymi najpierw włada Chrystus, ma prowadzić Piotr. Ukochani! Bóg w swej łaskawości dał temu mężowi wielki i podziwu godny udział w swej władzy; a jeżeli z woli Bożej także i pozostali pasterze Kościoła mieli ją dzielić z Piotrem, to jednak wszystko, czego im Bóg udzielił, dał im przez niego.
Wszystkich też Apostołów Pan zapytuje, co ludzie o Nim sądzą. Wszyscy też odpowiadają podobnie, bo powtarzają tylko ludzkie i nierozumne o Nim opowiadania.
Gdy jednak pada pytanie, za kogo Apostołowie Go uważają, pierwszy wyznaje Pana ten, który jest pierwszym wśród nich. Gdy więc rzekł: "Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego" - Jezus mu odpowiada: - "Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony; bo nie ciało i krew ci to objawiły, lecz Ojciec mój, który jest w niebie". To znaczy: jesteś błogosławiony, bo mój Ojciec cię oświecił; nie dałeś się zwieść ziemskim mniemaniom, ale pouczyło cię natchnienie dane ci z wysoka. Nie ciało i krew wskazały mnie tobie, lecz ukazał mnie Ten, którego jestem Synem Jednorodzonym.
"Otóż i Ja ci powiadam". To znaczy: mój Ojciec objawił ci moje Bóstwo, podobnie i Ja daję ci poznać twoją wielkość, bo "Ty jesteś skałą". Innymi słowy: wprawdzie to Ja jestem niewzruszoną skałą, "kamieniem węgielnym, co czyni obojga jednym", i fundamentem, poza którym nikt nie może położyć innego; ale również i ty jesteś skałą, ponieważ moja moc cię utwierdza, a przeto i własna moja władza jest ci dana w uczestnictwie.
"I na tej skale zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą", czyli na tej potędze wzniosę wiekuistą świątynię, a sięgająca niebios wspaniałość mojego Kościoła powstanie z tej niewzruszonej wiary.
Tego wyznania nie przemogą bramy piekieł, nie skrępują go więzy śmierci, albowiem ten głos jest głosem życia. Mocą tego wyznania jedni zostaną wywyższeni ku niebiosom, inni zaś - ci, którzy je odrzucają - będą pogrążeni w otchłani piekieł. W odpowiedzi na wyznanie Piotra mówi mu Jezus: "Dam ci klucze królestwa niebieskiego, cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie".
Co prawda prawo posługiwania się tą władzą przeszło i na pozostałych Apostołów, a postanowienie zawarte w tych słowach odnosi się także i do wszystkich pasterzy Kościoła. Jednakże nie bez powodu jednemu zostało powierzone to, co dotyczy wszystkich. Ta władza została powierzona w szczególności Piotrowi, albowiem przewyższa on godnością wszystkich pasterzy Kościoła.

20 lut 2010

USPRAWIEDLIWIENIE, UŚWIĘCENIE, ZBAWIENIE


TEOLOGIA KATOLICKA:

Sobór Trydencki: (VI sesja)

Usprawiedliwienie nie jest prostym odpuszczeniem grzechów, lecz także uświeceniem i odnowieniem wewnętrznego człowieka przez dobrowolne przyjecie darów i łaski. Dzięki temu człowiek staje się z niesprawiedliwego sprawiedliwym, z nieprzyjaciele przyjacielem, aby stać się zgodnie z nadzieja dziedzicem żywota wiecznego.[...] Kiedy Bóg nam tej sprawiedliwości udziela odnawiamy się najgłębiej duchowo, otrzymując każdy swoja sprawiedliwość według miary, w jakiej Duch Św. udziela każdemu jak chce, i według własnej dyspozycji i współpracy.

Można być sprawiedliwym tylko przez uczestnictwo w zasługach męki Pana, ale ten udział następuje dopiero wówczas, kiedy Duch Św. wlewa miłość w serca. Dlatego też w chwili usprawiedliwienia człowiek otrzymuje razem z odpuszczeniem grzechów dary wlane tj. wiarę, nadzieję i miłość. Wiara bowiem sama , bez nadziei i miłości ani nas nie łączy w sposób doskonały z Chrystusem, ani tez nie czyni nas żywymi członkami Jego Ciała.

Katechizm Kościoła Katolickiego:

1990 Usprawiedliwienie uwalnia człowieka od grzechu sprzeciwiającego się miłości Bożej i oczyszcza jego serce. Usprawiedliwienie jest wynikiem inicjatywy miłosierdzia Bożego, które ofiaruje przebaczenie. Jedna człowieka z Bogiem. Wyzwala z niewoli grzechu i uzdrawia.

1991 Usprawiedliwienie jest równocześnie przyjęciem sprawiedliwości Bożej przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Sprawiedliwość oznacza tu prawość miłości Bożej. Wraz z usprawiedliwieniem zostają rozlane w naszych sercach wiara, nadzieja i miłość; zostaje nam udzielone posłuszeństwo woli Bożej

1996 Nasze usprawiedliwienie pochodzi z łaski Bożej. Łaska jest przychylnością, darmową pomocą Boga, byśmy odpowiedzieli na Jego wezwanie: stali się dziećmi Bożymi , przybranymi synami , uczestnikami natury Bożej i życia wiecznego .

1999 Łaska Chrystusa jest darem darmo danym, przez który Bóg obdarza nas swoim życiem wlanym przez Ducha Świętego do naszej duszy, by ją uleczyć z grzechu i uświęcić. Jest to łaska uświęcająca lub przebóstwiająca, otrzymana na chrzcie. Jest ona w nas źródłem dzieła uświęcenia

TEOLOGIA PRAWOSŁAWNA:

Przebóstwienie to kluczowa kategoria teologii prawosławnej, zakładająca możliwość zjednoczenia się człowieka z Bogiem już tu i teraz, w myśli słów św. Atanazego: "Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek mógł stać się Bogiem." Droga zaproponowana przez Boga Adamowi (w której realizacji przeszkodził grzech) została przez Chrystusa otwarta dzięki przełamaniu grzechu i śmierci. Mikołaj Kabasilas (XIVw) tak o tym pisał: "Ludziom oddzielonym od Boga potrójna barierą: Natury, grzechu i śmierci, Pan pozwolił, by posiadali Go w pełni i zjednoczyli się z Nim bezpośrednio dzięki temu, że usunął jedna po drugiej wszystkie przeszkody: barierę natury przez Wcielenie; barierę grzechu przez swoja Śmierć; przeszkodę śmierci przez Zmartwychwstanie."

W myśli prawosławnej uzyskanie stanu przebóstwienia, a co za tym idzie zbawienia służą dwie drogi: udział w życiu sakramentalnym i liturgicznym Kościoła, oraz droga ascezy-kontemplacji (hezychazm)

( E. Przybył "Prawosławie")


 

TEOLOGIA PROTESTANCKA:

Według Lutra Bóg przyodziewa człowieka sprawiedliwością Chrystusa, lecz zasadniczy grzech pozostaje. Tyle człowiekowi zostało dane, że grzech nie jest mu poczytywany za coś złego.

"Każdy z nas może więc owinąć się cudownym płaszczem Jezusowej sprawiedliwości. Sprawiedliwość ta nie jest jednak naszą sprawiedliwością, jest to sprawiedliwość, której Bóg nie znalazł w nas, gdyż my jesteśmy z natury bezbożni. Bóg znalazł sprawiedliwość w Jezusie i pozwala nam ją sobie przyswoić przez wiarę. Jest to zewnętrzna w stosunku do nas, obca sprawiedliwość (łac. aliena iustitia), nam darowana z łaski, a przyjmowana wyłącznie przez samą tylko wiarę (łac. sola fide) (Flp 3:9)

Po pierwsze więc okazuje się, że usprawiedliwienie jest zawsze usprawiedliwieniem bezbożnych (łac. iustificatio impii), po drugie zaś, że w jego ramach sprawiedliwość jest nam przypisana, zaliczona, że jesteśmy uznani za sprawiedliwych nie posiadając własnej, wewnętrznej sprawiedliwości.

Jesteśmy więc jednocześnie grzesznikami (z racji naszej natury) i sprawiedliwymi (z racji uznania nas za takich) - co po łacinie brzmi: simul iustus et peccator.

Boży akt zbawienia, którego elementem jest i usprawiedliwienie, powoduje w chrześcijaninie realną, choć stopniową zmianę. Inaczej być nie może. Nie można bowiem twierdzić - jak chciał Sobór Trydencki - że człowiek usprawiedliwiony już jest całkowicie wewnętrznie sprawiedliwy. Toż twierdzeniu temu przeczą fakty! Każdy z ludzi, nawet wzbudzający największy respekt katolicki święty, pozostaje grzesznikiem, a więc nie można go nazwać sprawiedliwym - jeżeli to słowo ma cokolwiek znaczyć! Stąd zgodnie z Biblią wierzymy, że jesteśmy uznani za sprawiedliwych ze względu na Jezusa, takimi w sobie samych nie będąc

(Tadeusz J. Zieliński: "Usprawiedliwieni z wiary. Kazanie o prawdzie, od której zależy być albo nie być biblijnego chrześcijaństwa.")

[ Dwudziestowieczny katolicki teolog Karl Adam streścił istotę luterańskiego pojmowania usprawiedliwienia jednym zdaniem: "złoty całun nałożony na zwłoki"]


 

PISMO ŚWIĘTE

1. Skutek łaski

Stary Testament

Iz 1,18 bp (18) - Chodźcie, rozsądźmy - mówi Jahwe. Choć grzechy wasze są niby szkarłat, jednak jak śnieg wybieleją; choć są jak purpura czerwone, jak wełna staną się [białe].

Ez 36,25-26 bp (25) Wyleję na was czystą wodę i będziecie czyści. Oczyszczę was ze wszystkich waszych nieczystości i ze wszystkich waszych bożków. (26) Dam wam nowe serce i nowego ducha złożę w wasze wnętrze. Wyjmę serce kamienne z waszego ciała, a dam wam serce cielesne.

Jr 31,33 bp (33) Natomiast to będzie Przymierze, jakie zawrę z Domem Izraela po dniach owych - głosi Jahwe: Złożę Prawo moje w ich wnętrzu i wypiszę je w ich sercu! I będę im Bogiem, a oni będą mi ludem!

Prorocy zapowiadali radykalne i wewnętrzne przemienienie człowieka.


 

Ewangelia wg św. Jana

J 1:12 Bp "Tym zaś, którzy Ją przyjęli, którzy uwierzyli w Jej imię, dała moc, aby się stali dziećmi Bożymi."

: J 4:14 Bp "Kto zaś napije się tej wody, którą Ja mu dam, nigdy już nie zazna pragnienia. Ale woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody tryskającej ku życiu wiecznemu."

: J 14:23 Bp "A Jezus mu odpowiedział: - Jeśli kto Mnie miłuje, będzie przestrzegał mojej nauki. A Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego i będziemy mieszkać u niego."

J 15:4-5 Bp "Pozostańcie złączeni ze Mną, a Ja z wami. Jak latorośl sama nie może przynosić owocu, jeśli nie jest złączona z winnym krzewem, tak i wy (nie możecie przynosić owocu), jeśli nie jesteście ze Mną złączeni.(5) Ja jestem krzewem winnym, a wy latoroślami. Kto pozostaje we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi wiele owocu. Beze Mnie nic nie możecie uczynić."

Łaska dała moc aby stać się dzieckiem Boga, nie jest to tylko zewnętrzny akt adopcji ale wewnętrzne przemienienie, która polega na zamieszkaniu Ojca i Syna w tym kto przyjmuje naukę Jezusa. Dzięki tej jedności z Bogiem człowiek może przynosić owoce dobrych czynów.

Pierwszy List św. Jana

1J 2:5-6 Bp "Kto zaś zachowuje Jego słowo, w tym miłość Boga jest naprawdę doskonała. Po tym również poznajemy, że jesteśmy w Nim.(6) Kto mówi, że w Nim trwa, ten powinien tak postępować, jak On postępował."

1J 3:1 Bp "Patrzcie, jak wielką miłością obdarzył nas Ojciec, że zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i jesteśmy (nimi). A świat dlatego nas nie zna, ponieważ i Jego nie poznał."

1J 3:10 Bp "Po tym można rozpoznać dzieci Boże i dzieci diabła: każdy, kto nie postępuje sprawiedliwie i nie miłuje brata swego, ten nie pochodzi od Boga."

1J 3:14 Bp "My wiemy, że przeszliśmy ze śmierci do życia, ponieważ miłujemy braci; a kto nie miłuje, ten trwa w śmierci."

1J 3:24 Bp "Kto wypełnia Jego przykazania, ten trwa w Bogu, a Bóg w nim; a że On trwa w nas, poznajemy po Duchu, którego nam dał."

Miłość Ojca sprawiła ,że jesteśmy Jego dziećmi, wyrwała nas ze śmierci duchowej. Trwamy w Nim a On w nas. Zostaliśmy obdarowaniu Duchem Św.


 

Drugi List św. Piotra

2P 1:3-4 Bp "Jego Boska moc darowała nam wszystko, co do życia i pobożności należy, przez poznanie Tego, który powołał nas mocą własnej swej chwały i godności.(4) Dzięki nim dane nam zostały cenne i największe obietnice, abyście przez nie stali się uczestnikami Bożej natury, uchroniwszy się od zepsucia, jakie w świecie szerzy pożądliwość."

Synostwo Boże udzielone ludziom jest uczestnictwem w naturze Boga.


 

Listy św. Pawła

Rz 3:22-25 Bp "A sprawiedliwość Boża spełnia się we wszystkich wierzących dzięki przyjęciu wiary w Jezusa Chrystusa. Nie ma bowiem różnicy:(23) wszyscy zgrzeszyli i utracili chwałę Boga,(24) darmo natomiast dostąpili usprawiedliwienia dzięki Jego darowi, dzięki odkupieniu dokonanemu przez Chrystusa Jezusa.(25) Jego to Bóg ustanowił ofiarą przebłagalną przez wiarę i przelanie Jego krwi, chcąc okazać w ten sposób swoją sprawiedliwość, dzięki której odpuszcza dawniej popełnione grzechy."

Rz 5:1 Bp "Doznając usprawiedliwienia wypływającego z wiary, cieszymy się pokojem, który otrzymaliśmy od Boga przez Pana naszego Jezusa Chrystusa."

Rz 5:10-11 Bp "Jeżeli bowiem, będąc nieprzyjaciółmi, zostaliśmy pojednani z Bogiem dzięki śmierci Jego Syna, to tym bardziej dostąpimy zbawienia dzięki Jego życiu, gdy jesteśmy z nim pojednani.(11) I nie tylko to. Chlubimy się też w Bogu dzięki Panu naszemu Jezusowi Chrystusowi, przez którego teraz uzyskaliśmy pojednanie z Bogiem."

Rz 5:18-19 Bp "A więc jak wskutek przestępstwa jednego człowieka spadło potępienie na wszystkich ludzi, tak też dzięki sprawiedliwemu postępowaniu jednego Człowieka na wszystkich ludzi zstąpiła sprawiedliwość, która napełnia życiem.(19) Jak bowiem przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu stało się grzesznikami, tak dzięki posłuszeństwu Jednego wielu stało się sprawiedliwymi."

Rz 6:2 Bp "Na pewno nie! Jakżeż my wszyscy, którzy umarliśmy dla grzechu, mielibyśmy jeszcze żyć w nim?"

Tak samo jak grzech Adama wprowadził człowieka w stan wewnętrznego zepsucia, tak samo Ofiara Jezusa stała się przyczyna wewnętrznej sprawiedliwości. Dzięki Ofierze Przebłagalnej grzech został odpuszczony, zostaliśmy pojednani z Bogiem i cieszymy się pokojem.

Rz 6:5-6 Bp "Jeśli bowiem jak szczep zrośliśmy się z podobieństwem Jego śmierci, to tak samo zrośniemy się z Jego zmartwychwstaniem.(6) Wiemy o tym, że stary nasz człowiek został z Nim współukrzyżowany, aby zniszczyć ciało, które było własnością grzechu, i abyśmy nie byli w niewoli grzechu."

Rz 6:13 Bp "Nie czyńcie również ze swego ciała broni dla nieprawości grzechu, lecz jako zmartwychwstali poświęćcie się Bogu, a wasze ciało niech będzie bronią sprawiedliwości Bożej."

Rz 6:18-19 Bp "Uwolnieni od grzechu staliście się niewolnikami sprawiedliwości.(19) Znając słabość waszego ciała, mówię na sposób ludzki: Jak niegdyś wydaliście swe ciało w niewolę nieczystości i bezprawia, pogrążającego was w większe jeszcze bezprawie, tak teraz wydajecie swe ciało w niewolę sprawiedliwości, która przywiedzie was do uświęcenia."

Nie tylko dusza została przemieniona. W godności dzieci Bożych uczestniczy także ciało, które stało się niewolnikiem i bronią sprawiedliwości Bożej. Stary człowiek (ciało będące własnością grzechu) został zniszczony przez współukrzyżowanie.

Rz 6:22 Bp "Obecnie jednak uwolnieni od grzechu staliście się sługami Boga i zbieracie owoce, które wiodą was ku świętości, a końcem ich jest życie wieczne."

Rz 12:1-2 Bp "Nawołuję więc was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście oddali się Bogu na ofiarę żywą, świętą i przyjemną - będzie to wasza duchowa służba.(2) Nie ulegajcie też obyczajom tego świata, lecz przemieniajcie się, odnawiając waszego ducha, abyście umieli rozpoznać, co jest wolą Bożą, co jest dobre, miłe Bogu i doskonałe."

Otrzymane usprawiedliwienie daje mam możliwość owocnej służby Bożej.

Ga 2:19-20 Bp "Ja bowiem właśnie dzięki Prawu umarłem dla Prawa, abym żył dla Boga. Z Chrystusem jestem współukrzyżowany.(20) Już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Żyję teraz na ziemi, żyję w wierze Syna Bożego, który mnie umiłował i ofiarował się za mnie."

Ga 5:1 Bp "Chrystus wyprowadził nas z niewoli na wolność. Trwajcie więc w niej i nie pozwólcie ponownie nałożyć sobie jarzma niewoli."

Ga 5:22-25 Bp "Owoc zaś wywodzący się z ducha to: miłość, radość, pokój, cierpliwość, dobroć, życzliwość, wierność,(23) łagodność, opanowanie. Dla tych, którzy to wszystko czynią, Prawo nie istnieje.(24) Ci zaś, którzy stanowią jedność z Chrystusem Jezusem, ukrzyżowali ciało razem z namiętnościami i pożądaniami.(25) Jeśli żyjemy dzięki Duchowi, postępujemy również zgodnie ze wskazaniami Ducha."

Dzięki łasce żyjemy dzięki Duchowi. Chociaż chrześcijanin żyje jeszcze na ziemi jego życie jest życiem Jezusa w nim. Człowiek został wyprowadzony z niewoli aby przynosić duchowe owoce.

Ef 1:4-8 Bp "W Nim wybrał nas przed stworzeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani w Jego obecności, w miłości.(5) Przeznaczył nas za przyczyną Jezusa Chrystusa - zgodnie z postanowieniem swojej woli - dla siebie, do synostwa Bożego,(6) dla ukazania wspaniałości swojej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym.(7) W Nim, przez Jego Krew, mamy odkupienie, odpuszczenie grzechów stosownie do bogactwa Jego łaski,(8) której szczodrze nam udzielił wraz z pełnią mądrości i zrozumienia."

Ef 1:13-14 Bp "Dzięki Niemu i wy, usłyszawszy naukę o prawdzie, radosną nowinę o waszym zbawieniu, przyjęliście wiarę i zostaliście naznaczeni pieczęcią Ducha Świętego - Obietnicy.(14) On jest zadatkiem naszego dziedzictwa i przygotowuje odkupienie (ludu), który (Bóg) nabył sobie na własność, na chwałę swojego majestatu."

Ef 2:4-6 Bp "lecz Bóg w ogromie miłosierdzia i swojej wielkiej miłości, jaką nas umiłował, przywrócił nam życie(5) razem z Chrystusem, chociaż przez grzechy byliśmy pogrążeni w śmierci. Wasze zbawienie z łaski zostało dokonane.(6) Wskrzesił nas z martwych w Chrystusie Jezusie i razem (z Nim) umieścił w niebie."

Ef 5:8 Bp "Wprawdzie niegdyś byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu. Postępujecie więc jak dzieci światłości."

Razem z Chrystusem zostaliśmy przywróceni do życia, które odebrał nam grzech, z ciemności przemienieni zostaliśmy w światłość . Staliśmy się święci i nieskalani oraz naznaczeni pieczęcią Ducha do synostwa Bożego.

1Kor 6:11 Bp "Niektórzy z was takimi wprawdzie byli, lecz już zostaliście obmyci, uświęceni i usprawiedliwieni w imię Pana Jezusa Chrystusa i Ducha Boga naszego."

1Kor 6:19 Bp "Czyż nie wiecie, że ciała wasze są świątynią Świętego Ducha, który w was przebywa? Otrzymaliście Go od Boga i nie należycie do siebie."

2Kor 4:6 Bp "Albowiem Bóg, który rozkazał, aby z ciemności zabłysło światło, sam rozjaśnił nasze serca światłością poznania chwały Bożej na obliczu Chrystusa."

2Kor 5:17 Bp "Kto jest w łączności z Chrystusem, ten staje się nowym stworzeniem. Stare przeminęło, a powstało nowe."

Uświęceni i obmyci staliśmy się nowym stworzeniem, którego serce zostało rozjaśnione światłością Ducha Św., którego staliśmy się świątynią.


 

2 łaska a sakramenty

Dz 2:38 Bp "A Piotr do nich: 'Starajcie się o wewnętrzną przemianę i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa dla odpuszczenia grzechów, a otrzymacie dar Ducha Świętego."

Mt 26:28 Bp "To jest bowiem moja krew przymierza, która będzie wylana za wielu na odpuszczenie grzechów."

J 20:23 Bp "Komu grzechy odpuścicie, temu są odpuszczone, a komu zatrzymacie, temu są zatrzymane."

Jk 5:15 Bp "A modlitwa (płynąca z) wiary zbawi dotkniętego słabością i Pan mu ulży, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone."

Jezus ustanowił sakramenty przez które grzechy zostają odpuszczone, a co za tym idzie dające nowe życie łaski.

3."Przyobleczeni" w Chrystusa

Ga 3:27 Bp "Wy bowiem, którzyście przez chrzest zanurzyli się w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa."

Ef 4:24 Bp "przyoblec się w nowego człowieka, stworzonego na obraz Boga w sprawiedliwości i prawdziwej świętości."

Symbol nowej szaty nie oznacza zewnętrznej sprawiedliwości ale stan wewnętrznej przemiany. Tak jak w przypowieści o synu marnotrawnym, który po powrocie do ojca zostaje odziany nowymi szatami. Ojciec tak to wyjaśnia:

Lk 15:32 Bp "A trzeba się cieszyć i radować, bo ten twój brat umarł, a ożył, zginął, ale się odnalazł."

4. Człowiek bez łaski

Rz 7:7-22 Bp "Cóż więc powiemy? Czy Prawo jest grzechem? Na pewno nie! Ale prawdą jest, że grzech poznałem tylko dzięki Prawu. Nie znałbym bowiem namiętności, gdyby mi Prawo nie powiedziało: 'Nie będziesz pożądał'.(8) Grzech więc doznał podniety i wskutek przykazania wzbudził we mnie wszelkiego rodzaju namiętności. Poza Prawem bowiem grzech umiera.(9) Niegdyś żyłem poza Prawem. Skoro zaś pojawiło się przykazanie, ożył grzech,(10) a ja umarłem. Okazało się, że przykazanie, które miało prowadzić do życia, poprowadziło mnie do śmierci.(11) Grzech bowiem, który doznał podniety i wskutek przykazania zwiódł mnie, wskutek niego też mnie uśmiercił.(12) Święte jest zatem Prawo, święte także, sprawiedliwe i dobre jest przykazanie.(13) Czyż więc to, co dobre, stało się dla mnie śmiercią? Na pewno nie! To grzech, by się ujawnić jako grzech, z pomocą dobra zadał mi śmierć, a z pomocą przykazania jeszcze pełniej ujawnił swą grzeszność!(14) Wiemy, że Prawo jest duchowe, ja natomiast jestem cielesny i podlegam grzechowi.(15) Nie umiem bowiem pojąć tego, co czynię. Nie czynię tego, co chcę, lecz to czynię, czego nienawidzę.(16) Jeśli zaś czynię to, czego nie chcę, przyznaję Prawu, że jest ono dobre.(17) Dlatego już nie ja to czynię, lecz grzech, który we mnie przebywa.(18) Wiem, że nie mieszka we mnie - to znaczy w moim ciele - dobro. Chęć bowiem dobrego czynu szybko zjawia się we mnie, wykonanie jednak - nie.(19) Bo nie czynię dobra, którego chcę, lecz popełniam zło, którego nie chcę.(20) Jeśli zaś czynię to, czego nie chcę, nie ja to wykonuję, lecz grzech, który we mnie przebywa.(21) Wyraźnie więc doświadczam, że we mnie, który chcę czynić dobro, przebywa zło.(22) Zgadzam się bowiem z Prawem Boga, lecz dzieje się to wbrew temu wszystkiemu, co jest we mnie."

Tekst ten ukazuje bezsilnośc samej tylko woli jaki i Prawa w usprawiedliwieniu. Nie naucza jak tego chca protestanci, że grzech nadal przebywa w usprawiedliwionych. Bład ich rozumowania widać jeślu uwzględni się dalsza cześć Listu:

Rz 8:3-8 Bp "Co bowiem było niemożliwe dla Prawa - pozbawionego mocy przez nasze ciało - było możliwe dla Boga. On to, dla zniszczenia grzechu, wysłał swego Syna, który przyjął ciało podobne do naszego, podlegającego grzechowi, i w tym ciele dokonał sądu nad grzechem.(4) W ten sposób nakaz Prawa urzeczywistnił się w nas, którzy nie kierujemy się pragnieniami ciała, lecz nakazami Ducha.(5) Ci bowiem, którzy kierują się pragnieniami ciała, pożądają dóbr cielesnych, ci zaś, którzy kierują się nakazami Ducha, pożądają dóbr duchowych.(6) Pożądanie wypływające z ciała sprowadza śmierć, pożądanie zaś z Ducha daje życie i pokój.(7) Dzieje się tak dlatego, że pożądanie z ciała jest wrogiem Boga, ponieważ nie poddaje się Prawu Bożemu - bo też nie może tego uczynić.(8) Ci, którzy kierują się pożądaniami ciała, nie mogą podobać się Bogu."

Jezus zniszczył grzech, w człowieku pozostała jednak pożądliwość, która jeśli kieruje postępowaniem człowieka czyni go grzesznikiem. Natomiast gdy człowiek kieruje się Duchem podoba się Bogu.

Św. Jan precyzuje:

1J 2:16-17 Bp "Albowiem wszystko, co jest na świcie: pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i chełpienie się bogactwem - nie pochodzi od Ojca, lecz ze świata.(17) A świat przemija wraz ze swą pożądliwością; kto zaś spełnia wolę Boga, ten trwa na wieki."


 

Jako podsumowanie niech posłuży myśl św. Jana od Krzyża, który przyrównuje łaskę do ognia, który przemienia w siebie to czego się dotknie: "Tym płomienie miłości jest Duch Św., dusza czuje go w sobie nie tylko jako ogień, który ja ogarną i przemienił w miłość. lecz również jako ogień, który płonie w niej samej i czyni ją płomieniem miłości."

17 lut 2010

ŚWIĘCI ŚWIĘTEGO


Święty to najczcigodniejszy tytuł Boga w Biblii (więcej o tym temacie), ci którzy maja z Nim styczność również sataja się świętymi:

Kpł 19:2 BT "Mów do całej społeczności Izraelitów i powiedz im: Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, Pan, Bóg wasz!"

Kpł 20:7 BT "Uświęćcie się więc i bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty. Ja, Pan, Bóg wasz!"


 

Świętość ma dwa atrybuty, z jednej strony jest to "oddzielenie", a drugiej pełnia. Oddzielenie od sfery śmierci grzechowej i przeniesienie do obszaru życia Bożego:

Kol 1:12-13 Bp "Z radością będziecie dziękować Ojcu, który was przysposobił do udziału w dziedzictwie świętych, to jest (do udziału) w światłości.(13) On to nas wyrwał spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna."

Rz 6:3-14 Bp "Czyż nie wiecie, że wszystkich nas, których przez chrzest zanurzono w Chrystusie Jezusie, w Jego śmierci zanurzono?(4) Pogrzebano nas z Nim razem dzięki zanurzeniu w śmierci, dlatego abyśmy - wzorem Chrystusa zmartwychwstałego dzięki chwale Ojca - i my postępowali według zasad nowego życia.(5) Jeśli bowiem jak szczep zrośliśmy się z podobieństwem Jego śmierci, to tak samo zrośniemy się z Jego zmartwychwstaniem.(6) Wiemy o tym, że stary nasz człowiek został z Nim współukrzyżowany, aby zniszczyć ciało, które było własnością grzechu, i abyśmy nie byli w niewoli grzechu.(7) Ten bowiem, kto umarł, wolny jest od grzechu.(8) Jeśli zaś umarliśmy z Chrystusem, wierzymy, że również żyć z Nim będziemy.(9) Wiemy, że zmartwychwstały Chrystus nie umiera już więcej i śmierć nie ma już nad Nim żadnej władzy.(10) To bowiem, co umarło, raz na zawsze umarło dla grzechu; to zaś, co żyje, żyje dla Boga.(11) Tak również i wy uważajcie się za takich, którzy umarli dla grzechu, a żyją dla Boga w zjednoczeniu z Chrystusem Jezusem.(12) Niech więc nie króluje grzech w waszym umarłym ciele, abyście nie musieli ulegać jego namiętnościom.(13) Nie czyńcie również ze swego ciała broni dla nieprawości grzechu, lecz jako zmartwychwstali poświęćcie się Bogu, a wasze ciało niech będzie bronią sprawiedliwości Bożej.(14) Grzech bowiem nie będzie panował nad wami, bo nie jesteście już pod panowaniem Prawa, lecz pod panowaniem łaski."

J 17:15-19 Bp "Nie proszę (o to), abyś ich zabrał ze świata, ale abyś ich zachował od złego.(16) Nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata.(17) Poświęć ich prawdzie. Twoje słowo jest prawdą.(18) Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak Ja ich posłałem na świat.(19) I za nich poświęcam siebie, aby i oni byli poświęceni prawdzie."

ZASŁUGA – DZIEŁO ŁASKI


Ef 2:8-9 Bp "Przez łaskę bowiem jesteście zbawieni mocą wiary. Nie pochodzi to z waszej zasługi, lecz z daru Bożego.(9) Nie z uczynków, aby się nikt nie przechwalał."

Pierwszą łaskę otrzymuje się darmo. Jest darem jednoczącym z Jezusem:

J 15:4-5 Bp "Pozostańcie złączeni ze Mną, a Ja z wami. Jak latorośl sama nie może przynosić owocu, jeśli nie jest złączona z winnym krzewem, tak i wy (nie możecie przynosić owocu), jeśli nie jesteście ze Mną złączeni.(5) Ja jestem krzewem winnym, a wy latoroślami. Kto pozostaje we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi wiele owocu. Beze Mnie nic nie możecie uczynić."

Dzięki tej jedności uczynki człowieka nabierają nowej wartości, staja się prawdziwie "dobrymi uczynkami" podobającymi się Bogu:

Ef 2:10 Bp "Dziełem Jego jesteśmy, stworzeni w Chrystusie Jezusie dla dobrych czynów, które Bóg od dawna określił, abyśmy je spełniali."

J 15:8 Bp "To, że przynosicie wiele owocu i jesteście moimi uczniami, szerzy chwałę mojego Ojca."


 

KKK2011 Miłość Chrystusa jest w nas źródłem wszystkich naszych zasług przed Bogiem. Łaska, jednocząc nas z Chrystusem czynną miłością, zapewnia nad przyrodzoną jakość naszym czynom, a przez to ich zasługę tak przed Bogiem, jak przed ludźmi.

WYPEŁNIĆ PRAWO


Mt 5:17 Bp "Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić."

Mt 7:12 Bp "Wszystko więc, co byście chcieli, aby ludzie dla was czynili, i wy dla nich czyńcie. Bo to jest (istota) Prawa i Proroków."

Mt 19:17-19 Bp "Odpowiedział mu: - Dlaczego Mnie pytasz o dobro? Jeden tylko jest dobry. Jeśli chcesz wejść do życia, to zachowuj przykazania.(18) Pyta Go: - Które? - 'Nie będziesz zabijał - odpowiedział Jezus - nie będziesz cudzołożył, nie będziesz kradł, nie będziesz fałszywie zeznawał,(19) czcij ojca i matkę i będziesz kochał bliźniego jak samego siebie'."

Mt 22:36-40 Bp "Nauczycielu, jakie przykazanie jest największe w Prawie?(37) On zaś odrzekł: - 'Będziesz miłował Pana Boga swego z całego serca i z całej duszy' i wszystkich myśli.(38) To jest największe i pierwsze przykazanie.(39) A drugie jemu podobne: 'Będziesz miłował bliźniego, jak siebie samego.(40) Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy."


 

Rz 8:3-5 Bp "Co bowiem było niemożliwe dla Prawa - pozbawionego mocy przez nasze ciało - było możliwe dla Boga. On to, dla zniszczenia grzechu, wysłał swego Syna, który przyjął ciało podobne do naszego, podlegającego grzechowi, i w tym ciele dokonał sądu nad grzechem.(4) W ten sposób nakaz Prawa urzeczywistnił się w nas, którzy nie kierujemy się pragnieniami ciała, lecz nakazami Ducha.(5) Ci bowiem, którzy kierują się pragnieniami ciała, pożądają dóbr cielesnych, ci zaś, którzy kierują się nakazami Ducha, pożądają dóbr duchowych."

Rz 13:8-10 Bp "Nikomu nic nie bądźcie dłużni - jedynie wzajemną miłość. Bo kto miłością darzy drugiego człowieka, wypełnia Prawo.(9) To bowiem: 'Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie pożądaj' oraz każde inne przykazanie znajduje uwieńczenie w tym jednym: 'Kochaj twego bliźniego jak samego siebie'.(10) Miłość nie wyrządza zła drugiemu człowiekowi. Miłość więc jest wypełnieniem Prawa."


 

Często przeciwstawia się sobie Ewangelię Mateusza, a Listy św. Pawła w kwestii rozumienia i ważności Prawa dla chrześcijan.

Tymczasem u obu autorów występuje takie samo rozumowanie Prawo utożsamiana jest z Dekalogiem, a nie z przepisami rytualnymi, który da się "sprowadzić" do przykazania miłości Boga i bliźniego. W tym Prawo osiąga swoją pełnię: J 15:13 BT "Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich."

Wyobrażenia o życiu pozagrobowym w religii Izraela w czasach Jezusa

„Podobnie zostało stworzone [miejsce] dla grzeszników umierających i pochowanych na ziemi, których nie dosięgnął wyrok za ich życia. Tutaj ich dusze są oddzielone na straszną kaźń aż do wielkiego dnia sądu, kary i męki [przeznaczonych] dla przeklętych na wieki. Jest to odpłata przeznaczona ich duszom. Zostaną tu związani na wieczność” Księga Henocha (wresja etiopska) 22,10-11
„Czyż nie wiecie, że ludzie, którzy schodzą ze świata zgodnie z prawem natury i oddają dług otrzymany od Boga, kiedy dawca pragnie go odebrać, osiągają chwałę wieczną, domy i rodziny ich mają bezpieczne trwanie, dusze zaś pozostają czyste i posłuszne i otrzymują najświętsze miejsce w niebie, skąd po upływie wieków znów wstępują w nieskazitelne ciała? Natomiast dla dusz tych, co w szaleństwie ręce przeciw samym sobie obracają, przeznaczone jest szczególnie ciemne miejsce w Hadesie, a Bóg, ich ojciec, karze także potomnych za grzechy przodków”Józef Flawiusz, „Wojna żydowska”, Księga trzecia VIII, 5, wersety 374, 375
"Tak więc w czasach Jezusa wielu Żydów przestało uważać że przyszłość człowieka zamyka się w szeolu.Pojęcie szeolu ulega przekształceniu. Jest to miejsce które pochłania bezbożnych gdzie czekają ich wieczyste cierpienia. Istnieje również miejsce do którego przyjmowane są dusze zbawionych. Zwie się ono Rajem lub "łonem Abrahama" H. Daniel-Rops "Życie codzienne w Palestynie w czasach Chrystusa" Wyd. Cyklady W-wa 1994 s.303
„Pewne koła żydowskie, współczesne Chrystusowi i apostołom, wierzyły w życie pozagrobowe; wierzyły, iż dusza może istnieć w odłączeniu od ciała, że dusze zmarłych zaraz po śmierci czeka jakiś sąd, od którego zależy ich okres przejściowy - szczęśliwy lub pełen udręki, kończący się ostatecznym sądem, zmartwychwstaniem chwalebnym sprawiedliwych i hańbą bezbożnych”, Ks. Jan Stępień, „Teologia świętego Pawła”, ATK, Warszawa, 1979, s. 206.

15 lut 2010

Odpowiedzi Komisji Ecclesia Dei na pytania dotyczące nadzwyczajnej formy rytu rzymskiego.


Początkiem stycznia Moderator Duszpasterstwa Tradycji Łacińskiej w Diecezji Rzeszowskiej, ks. dr Krzysztof Tyburowski wystosował pismo do Papieskiej Komisji Ecclesia Dei z zestawem pytań obejmujących istotne zagadnienia związane ze stosowaniem w naszym kraju postanowień motu proprio Summorum Pontificum. Pytania były efektem pracy i spotkań zarządu Duszpasterstwa. Jeszcze w tym samym miesiącu z Rzymu nadeszła zwrotna korespondencja. Odpowiedzi udzielone przez Komisję z pewnością ułatwią wiernym skupionym wokół Mszy trydenckiej rozwiązanie wielu problemów i wątpliwości. Pismo podpisał własnoręcznie Sekretarz Komisji Ecclesia Dei, ks. Guido Pozzo.

1. Czy jest dozwolone w przypadku, gdy nie ma innej możliwości, to znaczy, gdy nie ma do dyspozycji żadnego kościoła specjalnie przeznaczonego do celebracji w formie nadzwyczajnej, celebrować także (dodatkowo) liturgię Wielkiego Tygodnia w formie nadzwyczajnej w kościele (parafialnym albo rektoralnym), w którym zwyczajnie celebruje się Triduum Sacrum w formie zwyczajnej? Trudność dotyczy konkretnie sytuacji, że w wielu miejscach właśnie w Wielkim Tygodniu praktycznie we wszystkich kościołach już jest celebrowana Liturgia w nowej formie. Czy ta celebracja stwarza przeszkodę, aby mogła być celebrowana liturgia także w formie nadzwyczajnej?

ad 1: jest możliwa celebracja także w formie nadzwyczajnej, według osądu Ordynariusza miejsca.

2. Czy wolno, aby Msza św. w formie nadzwyczajnej była wyznaczona na godzinę, w której dotychczas sprawowano Mszę św. w formie zwyczajnej? Pytanie dotyczy sytuacji, kiedy w niedziele Msze św. w nowej formie są sprawowane nieprzerwanie aż do popołudnia. Aby przychylić się do potrzeb wiernych, którzy proszą o celebrację w formie nadzwyczajnej, musi się ją wyznaczać na jeszcze wolne liturgicznie godziny popołudniowe (od godz. 13.00 do 15.00), co stanowi znaczny dodatkowy logistyczny wysiłek dla współpracowników (służba kościelnego, itp.), jak również trudność pogodzenia z normalnym rytmem chrześcijańskiej niedzieli, przede wszystkim dla rodzin.

3. Czy wolno proboszczowi, albo innemu kapłanowi ze swojej własnej inicjatywy celebrować publicznie w formie nadzwyczajnej – obok zwyczajnego regularnego stosowania nowej formy, po to "aby wszyscy wierni – młodzi i starsi – mieli możliwość zaznajomienia się ze starszym rytem i mogli czerpać z jego odczuwalnego piękna i transcendencji"?

ad 2 i ad 3: sprawę należy pozostawić roztropnemu osądowi proboszcza, zachowując zasadę, że stabilna grupa wiernych ma prawo do uczestnictwa w celebracji Mszy w formie nadzwyczajnej.

4. Czy jest dopuszczalne, aby dla Mszy św. w formie nadzwyczajnej używać kalendarza, czytań lub prefacji z Missale Romanum z 1970 roku, zamiast odnośnych tekstów Missale Romanum z 1962?

ad 4: nie.

5. Czy wolno zwykłemu świeckiemu, np. ministrantowi, podczas mszy św. w formie nadzwyczajnej, wykonywać czytania w języku narodowym, po tym jak kapłan (który także włada tym językiem) odczytał teksty w języku łacińskim?

ad 5: czytania Epistoły i Ewangelii w czasie Mszy mają być wykonane przez samego kapłana celebrującego lub przez diakona w przypadkach przewidzianych przez liturgię; po ich odczytaniu tłumaczenia mogą być jednak wykonane przez świeckiego.

14 lut 2010

Czyściec w Piśmie Świętym, Tradycji i doświadczeniu świętych


Pismo Święte ogłasza możliwość przebłagania za niektóre grzech także po śmierci:

2Mch 12:43-45 BT "Uczyniwszy zaś składkę pomiędzy ludźmi, posłał do Jerozolimy około dwu tysięcy srebrnych drachm, aby złożono ofiarę za grzech. Bardzo pięknie i szlachetnie uczynił, myślał bowiem o zmartwychwstaniu.(44) Gdyby bowiem nie był przekonany, że ci zabici zmartwychwstaną, to modlitwa za zmarłych byłaby czymś zbędnym i niedorzecznym,(45) lecz jeśli uważał, że dla tych, którzy pobożnie zasnęli, jest przygotowana najwspanialsza nagroda - była to myśl święta i pobożna. Dlatego właśnie sprawił, że złożono ofiarę przebłagalną za zabitych, aby zostali uwolnieni od grzechu."

Do tej starotestamentalnej praktyki nawiązuje Jezus gdy mówi o tym, że niektóre winy będą odpuszczone "w przyszłym wieku":

Mt 12:32 Bp "Jeśli ktoś powie słowo przeciwko Synowi Człowieczemu, będzie mu odpuszczone, lecz jeśli powie przeciwko Duchowi Świętemu, nie będzie mu odpuszczone ani w tym wieku, ani w przyszłym."

Św. Paweł precyzuje, że oczyszcenie to dokona się przez "ogień" (nawiązanie do ofiar za grzech?):

1Kor 3:12-15 Bp "Czy ktoś buduje na tym fundamencie złotem, srebrem czy drogimi kamieniami, czy też drzewem, sianem lub słomą,(13) okaże się w dzień sądu, który ujawni dzieło każdego. Objawi się on w ogniu, a ogień ten wypróbuje, jakie jest dzieło każdego.(14) Jeżeli czyjeś dzieło ostoi się, to budowniczy otrzyma nagrodę.(15) Jeżeli zaś spłonie, to utraci on nagrodę, choć sam ocaleje, lecz będzie podobny do tego, kto przeszedł przez ogień."

O istnieniu czyśćca nauczał Kościół od czasów apostolskich. Już "Didache" ( I w.) nawiązuje do Mt 5,25 -Wsadzony do ciemnicy, odpowie za wszystkie swoje czyny i nie wyjdzie stamtąd, aż ostatni grosz zwróci [1:6]

O stanie pośrednim nauczał, między innymi, Św. Ireneusz z Lyonu, Orygenes, Tertulian, Św.Klemens Aleksandryjski, Św. Cyprian, Św. Efrem, Św. Ambroży, Św. Jan Chryzostom, Cezary z Arles czy Grzegorz Wielki.

O modlitwie za zmarłych u pierwszych chrześcijan świadczą pisma Tertuliana, Cypriana, Arystydesa oraz "Męczeństwa św. Perpetuy i Felicyty", a także niektóre apokryfy.


 

Wizję czyśćca otrzymała także Św. Faustyna Kowalska. Tak to opisała w swoim Dzienniczku: "Ujrzałam Anioła Stróża, który mi kazał pójść za sobą. W jednej chwili znalazłam się w miejscu mglistym, napełnionym ogniem, a w nim całe mnóstwo dusz cierpiących. Te dusze modlą się bardzo gorąco, ale bez skutku dla siebie, my tylko możemy im przyjść z pomocą. Płomienie, które paliły je, nie dotykały się mnie. Mój Anioł Stróż nie odstępował mnie ani na chwilę. I zapytałam się tych dusz, jakie ich jest największe cierpienie? I odpowiedziały mi jednozgodnie, że największe dla nich cierpienie to jest tęsknota za Bogiem. Widziałam Matkę Bożą odwiedzającą dusze w czyśćcu. Dusze nazywają Maryję "Gwiazdą Morza".
Ona im przynosi ochłodę. Chciałam więcej z nimi porozmawiać, ale mój Anioł Stróż dał mi znak do wyjścia. Wyszliśmy za drzwi tego więzienia cierpiącego. [Usłyszałam głos wewnętrzny], który powiedział: Miłosierdzie moje nie chce tego, ale sprawiedliwość każe. Od tej chwili ściśle obcuję z duszami cierpiącymi"

Słowo Boże niewyczerpanym źródłem życia


Z komentarza św. Efrema, diakona, do czterech Ewangelii:

Któż zdoła pojąć dogłębnie jedno Twe słowo, Panie? Daleko więcej pomijamy zeń, niż pojmujemy, tak jak spragniony człowiek, który pije wodę ze źródła. Boże słowo ukazuje różnorodną postać, zależnie od umiejętności poznających. Pan bowiem przyozdobił swe słowo różnobarwnym pięknem, aby każdy, kto je zgłębia, mógł zobaczyć to, co go zachwyca. W swym słowie Pan zamknął różnorodne bogactwo, aby każdy z nas mógł w tym, co rozważa, znaleźć dla siebie pożytek.

Słowo Boga jest drzewem życia, które z każdej strony podaje ci błogosławiony owoc; jest jak owa otwarta na pustyni skała, która wszystkim dostarczała duchowego napoju. "Spożywali - powiada Apostoł - duchowy pokarm i pili duchowy napój".

Jeśli zatem ktokolwiek potrafił pojąć cząstkę owych bogactw, niechaj nie sądzi, iż w Bożym słowie znajduje się tylko to, co sam znalazł, ale niech wie, iż spośród wielu skarbów, to jedynie udało mu się zobaczyć. Niechaj nie mówi, iż słowo jest słabe i liche, i niech nim nie pogardza na tej podstawie, że drobna zaledwie część przypadła mu w udziale, ale raczej, niezdolny do pełnego zrozumienia, niechaj uwielbia Boga za Jego niezmierzoność. Raduj się przeto nasyceniem, a nie smuć się, iż obfitość słowa przerasta twe pragnienie. Kto pragnie, ten pije z radością i nie smuci się, że nie potrafi wypić źródła. Niechaj raczej źródło przewyższa twoje pragnienie, niżby pragnienie miało wyczerpać źródło. Jeśli ugasisz pragnienie nie wyczerpując źródła, możesz zeń pić ponownie, gdy tylko zapragniesz. Gdyby zaś z ustaniem pragnienia ustało także i źródło, to takie nad nim zwycięstwo stałoby się dla ciebie nieszczęściem.

Dziękuj więc za to, co otrzymałeś, i nie smuć się z powodu obfitości tego, co pozostało. To, co osiągnąłeś i zabrałeś, jest już twoją własnością, a to, co zostało, również czeka na ciebie. To, czego nie mogłeś z powodu słabości otrzymać natychmiast, otrzymasz później, jeżeli wytrwasz. Nie chciej nierozważnie od razu zrozumieć to, czego w ten sposób pojąć się nie da, ani też nie odstępuj w swoim lenistwie od tego, co jedynie pomału można osiągnąć.

ZASŁUGA – ZAPŁATA


Spełniając dobre czyny człowiek , jak o tym uczy Nowy Testament, może spodziewać się zapłaty od Boga.

Pismo Św. używa trzech słów na określenie tego faktu:


 

διδωμι – dawać, oddawać:

Ap 2:23 Bp "a dzieci jej porażę śmiercią. I poznają wszystkie Kościoły, że Ja jestem tym, który przenika nerki i serca, i oddam każdemu z was według waszych czynów."

Ap 11:18 Bp "Rozgniewały się narody. A nadszedł Twój gniew i pora na osądzenie umarłych, i na wynagrodzenie sług Twoich proroków i świętych, i tych, którzy się boją Twojego imienia, małych i wielkich, i na zgładzenie tych, którzy niszczą ziemię'."


 

μισθαποδοσια – zapłata, odpłata

Hbr 2:2 BT "Jeśli bowiem objawiona przez aniołów mowa była mocna, a wszelkie przekroczenie i nieposłuszeństwo otrzymało słuszną zapłatę,"

Hbr 10:35 BT "Nie pozbywajcie się więc nadziei waszej, która ma wielką zapłatę."

Hbr 11:26 BT "Uważał bowiem za większe bogactwo znoszenie zniewag dla Chrystusa niż wszystkie skarby Egiptu, gdyż patrzył na zapłatę."


 

μισθος – zapłata, wynagrodzenie

Mt 5:12 Bp "Cieszcie się i radujcie, bo czeka was sowita zapłata w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy żyli przed wami."

Mt 6:1 Bp "Strzeżcie się, abyście dobrych czynów nie spełniali na oczach ludzi, aby was podziwiano. Bo inaczej nie będziecie mieli zapłaty u waszego Ojca w niebie."

Mt 10:41-42 Bp "Kto przyjmuje proroka jako proroka, otrzyma zapłatę za proroka. I kto przyjmuje sprawiedliwego jako sprawiedliwego, otrzyma zapłatę za sprawiedliwego.(42) A jeśliby ktoś podał kubek wody jednemu z tych najmniejszych tylko dlatego, że jest uczniem, to zapewniam was, nie ominie go zapłata."

Mk 9:41 Bp "Ktokolwiek poda wam kubek wody w imię tego, żeście Chrystusowi, zaprawdę powiadam wam: zapłata go nie minie."

Lk 6:23 Bp "W tym dniu weselcie się i radujcie, czeka was bowiem sowita zapłata w niebie, bo ojcowie ich to samo uczynili z prorokami."

Lk 6:35 Bp "Lecz kochajcie waszych nieprzyjaciół i czyńcie dobrze, i pożyczajcie, nie spodziewając się niczego, a zapłata wasza będzie sowita i będziecie synami Najwyższego, bo On jest dobry dla niewdzięcznych i złych."

1Kor 3:8 BT "Ten, który sieje, i ten, który podlewa, stanowią jedno; każdy według własnego trudu otrzyma należną mu zapłatę."

1Kor 3:14 BT "Ten, którego dzieło wzniesione na fundamencie przetrwa, otrzyma zapłatę;"

2J 1:8 BT "Uważajcie na siebie, abyście nie utracili tego, coście zdobyli pracą, lecz żebyście otrzymali pełną zapłatę."

Ap 11:18 BT "I rozgniewały się narody, a nadszedł Twój gniew i pora na umarłych, aby zostali osądzeni, i aby dać zapłatę sługom Twym prorokom i świętym, i tym, co się boją Twojego imienia, małym i wielkim, i aby zniszczyć tych, którzy niszczą ziemię."


 

Jednak to, że mamy zasługę/zapłatę u Boga nie pochodzi z nas samych ale z łaski Bożej:

Rz 4:3-5 BT "Bo cóż mówi Pismo? Uwierzył Abraham Bogu i zostało mu to poczytane za sprawiedliwość.(4) Otóż temu, który pracuje, poczytuje się zapłatę nie tytułem łaski, lecz należności.(5) Temu jednak, który nie wykonuje pracy, a wierzy w Tego, co usprawiedliwia grzesznika, wiarę jego poczytuje się za tytuł do usprawiedliwienia,

13 lut 2010

„Nie wyrzucajcie starych mszałów, one powrócą”


Św. Escrivà de Balaguer wyprosił osobiście u Pawła VI, pomimo wprowadzenia nowego porządku Mszy św., zezwolenie na dalsze odprawianie Mszy św. w dotychczasowej formie. W tej sytuacji „proroczo” wydają się brzmieć słowa Świętego, które wypowiedział w kilka lat po posoborowej reformie liturgii: „Nie wyrzucajcie starych mszałów, one powrócą”.

SOBÓR JEROZOLIMSKI I „KLAUZULA” JAKUBA


Sobór Jerozolimski jest tym wydarzeniem , podczas którego zapadła decyzja o tym, że chrześcijan pochodzących z pogan nie obowiązuję Prawo Mojżeszowe.

W Nowym Testamencie mamy dwa opisy tego wydarzenia:

Wcześniejszy zawarty w Liście do Galatów i późniejszą relację św. Łukasza w dziejach Apostolskich.


 

Ga 2:1-10 Bp "Po czternastu latach znów udałem się do Jerozolimy z Barnabą, zabierając ze sobą Tytusa.(2) Udałem się tam pod wpływem otrzymanego objawienia i otwarcie wszystkim, a na osobności tym, którzy cieszą się szczególnym poważaniem, przedstawiłem treść ewangelii, którą głoszę pośród pogan. Chciałem bowiem, bym przypadkiem - czy to teraz, czy kiedy indziej - nie biegł daremnie.(3) Tymczasem nawet mojego współtowarzysza Tytusa, który był Grekiem, nie zmuszano do obrzezania.(4) A fałszywi bracia - którzy podstępnie wdarli się do nas, aby podpatrzeć nasz sposób życia, oparty na wolności, jaką mamy dzięki Chrystusowi Jezusowi - chcieli nas uczynić niewolnikami.(5) Lecz nie ustąpiliśmy ani przez chwilę ich żądaniu. Chodziło przecież o to, by zachować prawdę ewangelii wśród was.(6) Co zaś do tych, którzy cieszą się poważaniem - nie obchodzi mnie, jacy oni kiedyś byli: Bóg nie patrzy na wygląd człowieka - otóż ci, cieszący się poważaniem, żadnych uzupełnień mi nie zlecili.(7) Wręcz przeciwnie:..., Jakub, Kefas i Jan, uważani za filary, podali ręce mnie i Barnabie na znak wspólnoty. Myśmy mieli pójść do pogan, oni natomiast do Żydów.(10) Mieliśmy również pamiętać o ubogich, co też skwapliwie czyniłem."


 

Paweł podaje jako powód udania się do Jerozolimy objawienie jakie otrzymał. Dzieje Ap. podają też inny zewnętrzny powód podróży Pawła i Barnaby do Apostołów: Dz 15:1-2 Bp "Niektórzy przybywający z Judei nauczali braci: 'Jeżeli nie zostaniecie obrzezani według zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni'.(2) Ponieważ wywołało to niemałe zamieszanie i spór między nimi a Pawłem i Barnabą, dlatego postanowili, że Paweł i Barnaba oraz kilku innych spośród nich udadzą się w tej sprawie do apostołów i starszych w Jerozolimie."

Na spotkaniu z Apostołami pojawili się "fałszywi bracia" Dz 15:5 Bp "Sprzeciwili się temu niektórzy nawróceni z sekty faryzeuszów i powiedzieli: 'Trzeba ich zobowiązać do obrzezania i zachowania Prawa Mojżeszowego'." Nie miało to jednak wpływu na uznanie przez "filary Kościoła" nauczania Pawła, któremu polecono aby nic nie dodawał do głoszonej Ewangelii "o wolności w Jezusie".

Jedynym nakazem jaki otrzymał była troska o ubogich, jak można by wnioskować na podstawie Pierwszego Listu do Koryntian chodzi tu o składki pieniężne na Kościół Jerozolimski:

1Kor 16:1-3 Bp "W sprawie zbiórki ofiar na rzecz świętych, trzymajcie się zarządzeń, jakie wydałem w Kościołach Galacji.(2) Niech każdy z was co niedzielę odkłada sobie i gromadzi oszczędności, aby nie urządzać zbiórki dopiero wówczas, gdy ja przybędę.(3) Skoro zaś przybędę, wówczas prześlę wasze dary z listami polecającymi do Jerozolimy za pośrednictwem tych, których uznacie za odpowiednich."


 

Relacja Łukasza jest bardziej rozbudowana i podaje wiele szczegółów nie wspomnianych przez Pawła.

Spory w Antiochii wywołane prze przybyszów z Judei staja się przyczyna wyprawy Pawła i Barnaby do Jerozolimy. Na zebraniu Apostołów i Starszych byli faryzeusze oponują za koniecznością zachowywania przez nawróconych pogan obrzezania i Prawa. Jako pierwszy zabiera głos św. Piotr:

Dz 15:7-11 Bp "Kiedy już dość długo nad tym dyskutowano, zabrał głos Piotr: 'Bracia, wiecie, że Bóg wybrał mnie od dawna spośród was, aby poganie właśnie z moich ust usłyszeli słowa dobrej nowiny i uwierzyli.(8) A Bóg znający serca świadczył za nimi, udzielając im Ducha Świętego, tak samo jak i nam.(9) Nie wprowadzał też żadnej różnicy między nami a nimi, oczyszczając wiarą ich serca.(10) Wobec tego czemu kusicie Boga, wkładając na uczniów jarzmo, którego ani ojcowie nasi, ani my sami nie mogliśmy udźwignąć?(11) Jednak dzięki łasce Pana Jezusa wierzymy, że będziemy tak samo zbawieni, jak i oni'."

Św. Piotr przypomina, że to on jako pierwszy został powołany do ochrzczenia poganina Korneliusza i jego rodziny, którzy otrzymali dar Ducha pomimo braku przyjęcia judaizmu (por Dz 10). Dla Piotra stanowi to dowód, że zbawienie dostępne jest dla wszystkich ("tak samo [my] jak i oni") jedynie w łasce Jezusa. Przymuszanie nawróconych pogan do przestrzegania Prawa nazywa Apostoł "kuszeniem Boga".

(Warto zwrócić uwagę na zbieżność poglądów św. Piotra i Pawła).


 

A gdy skończył odezwał się Jakub:

Dz 15:19-21 Bp "Dlatego sądzę, że nie należy czynić trudności tym spośród pogan, którzy nawracają się do Pana.(20) Należy jednak napisać im, aby powstrzymali się od ofiar nieczystych składanych bogom, od nierządu, od pokarmów ze zwierząt uduszonych i krwi.(21) Od dawna bowiem w miastach są tacy, którzy głoszą naukę Mojżesza, czytając go w każdy szabat w synagogach'."

Apostoł Jakub zgadza się z Piotrem i Pawłem co do sprawy pogan.

(takie samo stanowisko przedstawia także podczas kolejnego spotkania z Pawłem (Dz 21,25))

Jednak wymienia kilka zastrzeżeń tzw. "klauzula jakubowa":

1.nie spożywać mięsa ofiarowanego bożkom

2.powstrzymać się od nierządu

3.od pokarmów ze zwierząt uduszonych (nie wylano z nich krwi)

4. nie spożywać krwi

Wyjaśnienie takiego podejścia podaje wers 21. Żydzi zamieszkiwali większość terenów Imperium Rzymskiego, a i wśród młodych Kościołów duży odsetek stanowili Żydzi, którzy jak świadczy Jakub: Dz 21:20 Bp "... 'Widzisz, bracie, ile to tysięcy jest nawróconych wśród Żydów, a wszyscy gorliwie przestrzegają Prawa." Zachowywanie tego "minimum" pozwalało na wspólne posiłki(czyli ogólnie wspólnotę) chrześcijan pochodzących z Żydów i pogan. Poza tym chrześcijanie "z pogan" nie byli powodem zgorszenia Żydów.

Te cztery zakazy według Księgi Kapłańskiej również obcych przybyszów zamieszkałych na terytorium Izraela:

Kpł 17:10 BT "Jeżeli kto z domu Izraela albo spośród przybyszów, którzy osiedlili się między nimi, będzie spożywał jakąkolwiek krew, zwrócę oblicze moje przeciwko temu człowiekowi spożywającemu krew i wyłączę go spośród jego ludu."

Kpł 18:26 BT "Strzeżcie więc ustaw i wyroków moich, nie czyńcie nic z tych obrzydliwości. Nie będzie ich czynić ani tubylec, ani przybysz, który osiedlił się wśród was."


 

"Klauzula Jakubowa" miała wiec jedynie, jakbyśmy to dziś określili, znaczenie dyscyplinarne.


 

1Kor 8:1-30 Bp "Z kolei sprawa ofiar składanych bożkom... W wypadku więc pokarmów pochodzących z ofiar składanych bożkom wiemy, że nie ma na świecie żadnego bożka i żadnego bóstwa. Jest tylko jeden Bóg...(17) Nie wszyscy mają jednak odpowiednią wiedzę. Niektórzy na skutek przyzwyczajenia się do kultu bożków jeszcze teraz spożywają mięso pochodzące z ofiar w przekonaniu, że jest to pokarm sakralny, ofiarowany bożkom i na skutek tego ich błędne sumienie plami się grzechem.(8) Sam pokarm nie zbliża nas do Boga. Gdy przestajemy jeść, niczego nie tracimy, a gdy jemy, niczego nie zyskujemy.(9) Uważajcie jednak, aby wasza swoboda w tej dziedzinie nie była powodem zgorszenia dla tych, którzy mają błędne sumienie.(10) Gdyby bowiem ktoś o błędnym sumieniu zobaczył ciebie, który uchodzisz za posiadającego odpowiednią wiedzę, jak zasiadasz do stołu w świątyni pogańskiej, czy nie skłoniłoby to jego do spożywania pokarmów pochodzących z ofiar składanych bożkom?(11) Na skutek tego twoja wiedza sprowadziłaby zgubę na brata o błędnym sumieniu, za którego przecież umarł Chrystus.(12) W ten sposób grzesząc przeciw braciom i raniąc ich błędne sumienie, grzeszycie przeciw Chrystusowi.(13) Jeżeli więc pokarm gorszy mego brata, przenigdy nie będę jadł mięsa, aby go nie zgorszyć."


 

Dla Pawła spożywanie czy nie spożywanie mięsa ofiarnego nie ma żadnego znaczenia moralnego. Ma natomiast znaczenie praktyczne: może być powodem do zgorszenia dla ludzi o "błędnym sumieniu".


 

Odnoście nierządu mamy:

1Kor 6:16-20 Bp "Albo czy nie wiecie, że ten, kto łączy się z nierządnicą, tworzy z nią jedno ciało? Pismo Święte powiada bowiem: 'Będą dwoje w jednym ciele'.(17) Kto natomiast łączy się z Panem, staje się z Nim jednym duchem.(18) Unikajcie rozpusty! Każdy inny grzech, jakiego dopuszcza się człowiek, nie dotyczy ciała, ale w wypadku rozpusty człowiek grzeszy przeciw własnemu ciału.(19) Czyż nie wiecie, że ciała wasze są świątynią Świętego Ducha, który w was przebywa? Otrzymaliście Go od Boga i nie należycie do siebie.(20) Bóg nabył was na własność za wielką cenę. Niech więc ciała wasze chwalą Boga."


 

Powodem dla potępienia nierządu nie jest dla Pawła nakaz Prawa, czy "klauzula" ale fakt, że ochrzczony staje się jednym ciałem z Jezusem oraz świątynią Ducha.


 

W żadnym innym fragmencie NT nie ma wzmianki o zakazie spożywania krwi.

Drogi Kościoła i Synagogi rozeszły się ostateczne na przełomie I/II w. Ostatnie gminy Judeo-chrześcijan przestały istnieć pod koniec III w.

12 lut 2010

ZASŁUGA - ODPŁATA


Nowy Testament potwierdza, że człowiek spełniający szczerze dobre uczynki ma zasługę przed Bogiem. Pismo Św. używa na określenie tej rzeczywistości słowa: αποδιδωμι (oddać, odpłacić, wynagrodzić).

Mt 6:1-4 Bp "Strzeżcie się, abyście dobrych czynów nie spełniali na oczach ludzi, aby was podziwiano. Bo inaczej nie będziecie mieli zapłaty u waszego Ojca w niebie.(2) Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie każ trąbić przed sobą, jak czynią obłudnicy w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: Już odebrali swoją zapłatę.(3) A kiedy dajesz jałmużnę, niech twoja lewa ręka nie wie, co czyni prawa,(4) aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A twój Ojciec, który widzi to, co jest ukryte, odpłaci tobie."

Mt 6:5-6 Bp "A kiedy się modlicie, nie postępujcie jak obłudnicy, bo oni lubią się modlić, wystawając w synagogach i na narożnikach ulic, aby się pokazać ludziom. Zaprawdę, powiadam wam: Już odebrali swoją zapłatę.(6) A ty, kiedy się modlisz, wejdź do komórki i zamknąwszy drzwi, módl się w ukryciu do swego Ojca, a twój Ojciec, który widzi to, co jest ukryte, odpłaci tobie."

Mt 6:16-18 Bp "A kiedy pościcie, nie udawajcie smutnych jak obłudnicy. Oni szpecą twarze, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę, powiadam wam: Już odebrali swoją zapłatę.(17) A ty, kiedy pościsz, wonnym olejkiem pokrop głowę i umyj twarz,(18) aby było widać, że nie dla ludzi pościsz, ale dla twego Ojca, który jest ukryty. A twój Ojciec, który widzi to, co ukryte, odpłaci tobie."

Mt 16:27 Bp "A Syn Człowieczy przyjdzie w chwale swego Ojca z aniołami swymi i wtedy odda każdemu według jego uczynków."

2Tm 4:14 Bp "Brązownik Aleksander wyrządził mi wiele złego; odpłacił mu Pan według jego czynów."

Ap 22:11-12 Bp "Kto krzywdzi, niech jeszcze krzywdę wyrządzi, i plugawy niech się jeszcze splugawi, a sprawiedliwy niech jeszcze wypełni sprawiedliwość, a święty niechaj się jeszcze uświęci.(12) Oto przyjdę niebawem i mam ze sobą zapłatę: i oddam każdemu według jego pracy."


 

Aby uniknąć dwuznacznej interpretacji podam przykłady gdzie αποδιδωμι używane jest w relacjach miedzy ludzkich:

Rz 12:17 Bp "Nie odpłacajcie nikomu złem za zło. 'Starajcie się czynić dobrze wszystkim ludziom'."

1Tes 5:15 Bp "Czuwajcie nad tym, aby jeden drugiemu złem za zło nie odpłacał, lecz zawsze dobro wyświadczajcie sobie nawzajem, jak i wszystkim ludziom."

1P 3:9 Bp "Nie odpłacajcie złem za złe ani złorzeczeniem za złorzeczenie, lecz przeciwnie: błogosławcie, gdyż do tego jesteście powołani, abyście błogosławieństwo otrzymali w dziedzictwie."

SŁOWO BOGA


Przez wszystkie słowa Pisma świętego Bóg wypowiada tylko jedno Słowo, swoje jedyne Słowo, w którym wypowiada się cały :

Pamiętajcie, że to samo Słowo Boże rozciąga się na wszystkie księgi, że to samo Słowo rozbrzmiewa na ustach wszystkich świętych pisarzy. To Słowo, które było na początku u Boga, nie potrzebuje sylab, ponieważ nie jest zależne od czasu .( Św. Augustyn, Enarratio in Psalmos, 103, 4,1.)

Omnis Scriptura divina unus liber est, et hic unus liber est Christus, "quia omnis Scriptura divina de Christo loquitur, et omnis Scriptura divina in Christo impletur" - Całe Pismo święte jest jedną księgą, a tą jedną księgą jest Chrystus, "ponieważ całe Pismo święte mówi o Chrystusie i całe Pismo święte wypełnia się w Chrystusie".( Hugo od Świętego Wiktora, De arca Noe)

"Drzewo, które rodzi zły owoc, nie jest dobre” – luteranizm a homoseksualizm


Stanowisko Pisma Świętego


 

Rdz 13:13 BT "Mieszkańcy Sodomy byli źli, gdyż dopuszczali się ciężkich przewinień wobec Pana."

Kpł 18:22 BT "Nie będziesz obcował z mężczyzną, tak jak się obcuje z kobietą. To jest obrzydliwość!"

Kpł 20:13 BT "Ktokolwiek obcuje cieleśnie z mężczyzną, tak jak się obcuje z kobietą, popełnia obrzydliwość. Obaj będą ukarani śmiercią, sami tę śmierć na siebie ściągnęli."

Rz 1:26-28 Bp "Z tego powodu Bóg rzucił ich na pastwę bezwstydnej namiętności. I tak żony ich zamieniły naturalny sposób pożycia na przeciwny naturze.(27) Podobnie też mężczyźni, porzucając zgodne z naturą współżycie z żoną, zapałali żądzą jedni do drugich - mężczyźni z mężczyznami dokonywali czynów nierządnych. Tak właśnie w nich samych miała się ujawnić zapłata za ich błąd.(28) A ponieważ nie czuli się zobowiązani poznać Boga, Bóg rzucił ich na pastwę przewrotnego rozumu, tak że dokonywali złych czynów."

1Kor 6:9 Bp "Czy nie wiecie, że niesprawiedliwi nie osiągną królestwa Bożego? Nie łudźcie się! Królestwa Bożego nie osiągną rozpustnicy, bałwochwalcy i cudzołożnicy, ludzie nie umiejący się oprzeć rozkoszom i mężczyźni współżyjący ze sobą,"

1Tm 1:10 Bp "rozpustnym zboczeńcom, handlującym ludźmi, kłamcom, krzywoprzysięzcom i w ogóle przeciw temu wszystkiemu, co sprzeciwia się zdrowej nauce."


 

Stanowisko teologii luterańskiej


 

Dyskurs egzegetyczny fragmentów poświęconych homoseksualizmowi powinien, zdaniem teologów luterańskich, zostać zintegrowany z całością objawienia biblijnego, szczególnie zaś z nauczaniem o usprawiedliwieniu przez wiarę, które Bóg w Jezusie Chrystusie bezwarunkowo obiecał człowiekowi. Dlatego przezwyciężona zostaje związana z prawem groźba nieodwołalnego wyłączenia z wspólnoty z Bogiem.

Dyskurs teologiczny zauważa, iż między argumentacją płynącą z egzegezy a szeroką interpretacją przykazania miłości istnieje napięcie. W świetle Ewangelii jednak, negatywne fragmenty traktujące o homoseksualizmie nie oznaczają zdaniem teologii ewangelickiej wyłączenia z wspólnoty z Bogiem i odnoszą się do praktyk homoseksualnych jako takich, a nie etycznego osądu osoby. Z komplementarnie ujętej treści Biblii wnioskuje się, że wobec form związków homoseksualnych, jak i każdych innych związków między ludźmi, decydujące jest, czy przeżywane są w miłości do Boga i człowieka, co za tym idzie, czy osoby tworzące związek są gotowe do przyjęcia wyrzeczeń, jakie on ze sobą niesie.


 

Praktyka we wspólnotach luterańskich


W katedrze luterańskiej w Uppsali odbyła się konsekracja  Eve Brunne, nowego biskupa Sztokholmu. 
55-letnia pastor Eva Brunne jest pierwszym na świecie biskupem-lesbijką.
Od kilku lat żyje związku partnerskim z inną kobietą-kapłanem Gunillą Linden.
.
Kościół Luterański. w Norwegii (3,9 miliona wiernych) - w roku 2007 Synod Kościoła Luterańskiego w Norwegii zezwolił osobom homoseksualnym pozostającym w związkach jednopłciowych na pełnienie funkcji kapłańskich, jednocześnie odrzucając propozycję udzielania kościelnych ślubów parom homoseksualnym. W roku 2008 parlament norweski uchwalił ustawę o jednopłciowych związkach partnerskich. Od tego czasu kwestia ta jest dyskutowana w norweskim kościele lutereńskim. 6 spośród 11 biskupów norweskiego kościoła luterańskiego (a więc większość) uważa akty homoseksualne ("homosexual practice") za niebudzące sprzeciwu moralnego, choć oficjalnie norweski kościół luterański nadal uważa je za moranie budzące sprzeciw.


 

Kościół Ewangelicko-Luterański w Ameryce (4,7 miliona wiernych) – 10 sierpnia 2009 Zgromadzenie w Minneapolis dopuściło ordynację homoseksualistów pozostających w związkach jednopłciowych.


 

Kościół Ewangelicki w Niemczech (24,8 miliona wiernych) – w roku 2000 Kościół Ewangelicki w Niemczech przyjął rezolucję "Verantwortung und Verlässlichkeit stärken", wspierającą trwałe związki osób homoseksualnych. Praktykuje się udzielanie błogosławieństw parom homoseksualnym.


 

Kościół Szwecji (6,9 miliona wiernych) – od roku 2006 Kościół Szwecji udziela błogosławieństw parom homoseksualnym i dopuszcza ordynację homoseksualistów pozostających w związkach jednopłciowych. Jednocześnie zaleca się, żeby błogosławieństw par homoseksualnych nie nazywać "małżeństwami".


 

Kościół Danii (4,5 miliona wiernych) – w roku 1997 biskupi Kościoła Danii potwierdzili, że małżeństwo jest instytucją przewidzianą wyłącznie dla par heteroseksualnych. Uznali przy tym prawo osób homoseksualnych do pozostawania w trwałych związkach jednopłciowych. Pary homoseksualne mogą wystąpić do pastora o błogosławieństwo, choć nie przewiduje się specjalnej kościelnej ceremonii / specjalnego kościelnego rytuału. Pastor decyduje, za radą biskupa, czy udzielić błogosławieństwa parze homoseksualnej i w jakiej formie. Siedmiu biskupów zaleciło wprowadzenie w swoich diecezjach sformalizowanych procedur dla błogosławieństw par homoseksualnych. Czterech biskupów odmówiło wprowadzenia podobnych procedur na terenie swoich diecezji. Tylko 30% duchownych odmawia udzielania błogosławieństw parom homoseksualnym. Biskupi podkreślają, że należy zachować rozróżnienie pomiędzy małżeństwem a błogosławieństwem związku partnerskiego osób homoseksualnych. W 2004 roku 60% pastorów było przeciwnych udzielaniu kościelnych małżeństw osobom homoseksualnym. Osoby homoseksualne pełnią funkcje kapłańskie, choć uważane jest to za prywatną sprawę danego pastora.


 

Ewangelicko-Luterański Kościół Finlandii (4,3 miliona wiernych) – nie zajął jednoznacznego stanowiska w sprawie osób homoseksualnych. Biskupi podkreślają, że osoby homoseksualne nie mogą być odtrącane i prześladowane. Jednocześnie zalecają osobom homoseksualnym powstrzymywanie się od praktyk seksualnych.


 

Kościół Luterański Synodu Missouri (2,3 miliona wiernych), Kościół Ewangelicko-Luterański Synodu Wisconsin (380 tysięcy wiernych) i Synod Ewangelicko-Luterański (Evangelical Lutheran Synod – kościół z siedzibą w Minnesocie; brak danych na temat liczby wiernych) zajmują negatywne stanowisko w sprawie homoseksualizmu (aktów homoseksualnych).


 

Kościół Szkocki 25 maja 2007 roku Zgromadzenie Generalne Kościoła Szkocji przyjęło raport jednej z komisji teologicznych, w którym przyznano, że Kościół jest winny "historycznej nietolerancji wobec osób homoseksualnych". Przyjęto, iż nie ma żadnej sprzeczności w byciu chrześcijaninem i osobą homoseksualną, nie ma żadnych teologicznych powodów by osobom homoseksualnym odmawiać dostępu do sakramentów czy urzędów kościelnych oraz, że Kościół powinien się przeciwstawiać z całą mocą dyskryminacji osób homoseksualnych w życiu społecznym i publicznym


 

Zjednoczony Kościół Chrystusa (UCC) jest jednym z największych amerykańskich kościołów o charakterze reformowanym. W 1985 roku Generalny Synod Zjednoczonego Kościoła Chrystusa przyjął rezolucje zatytułowaną Wezwanie Kongregacji Zjednoczonego Kościoła Chrystusa do deklaracji Otwarcia i Afirmacji, w której poparł zakaz dyskryminacji ze względu na orientację seksualną oraz wezwał kongregacje do otwarcia się dla wierzących lesbijek, gejów i biseksualistów. W 2003 roku Generalny Synod dodał także osoby transgenderyczne do deklaracji.

W czerwcu 2005 roku Dwudziesty Piąty Generalny Synod zachęcił kongregacje do afirmacji równego prawa do małżeństwa dla wszystkich i do rozważenia prawa do ślubów, które nie dyskryminuje ze względu na płeć małżonków. Rezolucja również zachęca kongregacje do popierania legislacji małżeństw osób tej samej płci.


 

Tradycja, opierając się na Piśmie świętym, przedstawiającym homoseksualizm jako poważne zepsucie, zawsze głosiła, że akty homoseksualizmu z samej swojej wewnętrznej natury są nieuporządkowane. Są one sprzeczne z prawem naturalnym; wykluczają z aktu płciowego dar życia. Nie wynikają z prawdziwej komplementarności uczuciowej i płciowej. W żadnym wypadku nie będą mogły zostać zaaprobowane. KKK 2357

11 lut 2010

POLEMIKA Z PIĘCIOMA ZASADAMI LUTERANIZMU




Pięć zasad protestantyzmu to pięć podstawowych zasad teologii protestanckiej, wyrażonych w języku łacińskim jako: Sola scriptura ("Tylko Pismo"), Sola fide ("Tylko wiarą"), Sola gratia ("Tylko łaska"), Solus Christus ("Tylko Chrystus"), Soli Deo gloria ("Tylko Bogu chwała"). Pojawiły się one w XVI wieku podczas reformacji luterańskiej i do dziś pozostają podstawą teologiczną protestantyzmu.

Poglądy Lutra będą zapisywane kursywą, zaczerpnięte został one z Wikipedii.


 

Sola scriptura

1.Smaowystarczalność Biblii

Luteranie wyrażają pogląd, iż nie tylko papież, czy ojcowie Kościoła mogą się mylić w głoszonych przez siebie doktrynach, ale także sobór powszechny. Ponadto protestanci odrzucają nieomylność nie tylko magisterium Kościoła, lecz także postanowień własnych synodów.[więc Luter też powinien być uważany za omylnego ;)]

W opinii protestantów Pismo Święte jest zjednoczone z mocą Ducha Świętego, aby stworzyć w Kościele akceptację dla wyrażonego w nim nauczania. Dlatego też nie stanowi ono martwego przekazu, lecz gdy jest zwiastowane, czytane lub słuchane, zawsze towarzyszy mu moc Boża.

W zasadzie tej kryje się wewnętrzna sprzeczność:

Dlaczego ludzka autorytet miałby być omylny , skoro czytającego Biblie oświeca Duch Św. ?

Dlaczego Duch Św. oświecający każdego czytającego Biblie nie zabezpiecza autorytetu przed pomyłką?

Kanon Biblii ułożony został przez autorytet Kościoła, który według Lutra jest omylny !


 

Autentyczne nauczanie Pisma Św. ukazuje całkiem odmienny obraz. Słowo Boże, Duch Św. i ludzki autorytet są nieodłączne i konieczne dla zachowania depozytu wiary.

Dz 15:28 BT "Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne."

2P 1:19 BT "Mamy jednak mocniejszą, prorocką mowę, a dobrze zrobicie, jeżeli będziecie przy niej trwali jak przy lampie, która świeci w ciemnym miejscu, aż dzień zaświta, a gwiazda poranna wzejdzie w waszych sercach."

Apostołowie roszczą sobie prawo do asystencji Ducha Św. przy podejmowaniu decyzji. Nie jest to uzurpacja ale wierność słowom Jezusa:

J 16:13 BT "Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe."

Apostołom dano poznać tajemnice wiary, po to aby wszystkim głosili zdrową doktrynę:

Mt 13:11 Bp "Odpowiedział: - Wam dano poznać tajemnicę królestwa niebieskiego, a im tego nie dano."

Mk 16:15 Bp "I powiedział im: - Idźcie na cały świat, głoście ewangelię całemu stworzeniu."

2Tm 1:14 Bp "Strzeż tego cennego dobra z pomocą Ducha Świętego, który w nas mieszka."

Aby uczniowie sporstali temu zadaniu Zbawidziel udzielił im swojego autorytetu:

Lk 10:16 Bp "Kto was słucha, Mnie słucha. Kto wami gardzi, Mną gardzi; a kto Mną gardzi, gardzi Tym, który Mnie posłał."


 

2."Pismo wyjaśnia Pismo"

Protestantyzm naucza, że wszystkie doktryny i przykazania obowiązujące chrześcijanina są w sposób jasny i niedwuznaczny przedstawione w Biblii. Implikacja tej tezy prowadzi do negacji konieczności istnienia innych interpretatorów Pisma Świętego poza samą Biblią (z łac. Scriptura scripturam interpretatur – "Pismo wyjaśnia Pismo"), w myśl przekonania, iż wystarczająca jasność Biblii wyklucza nawet taką potrzebę.

Zrozumienie Pisma Świętego przez człowieka nie wymaga zatem żadnych szczególnych predyspozycji, jak np. wykształcenia teologicznego i pozostaje dostępne dla każdego.

Absurdalność tego założenia doskonale ilustruje scena z Dziejów Apostolskich:

Dz 8:30-34 Bp "Gdy Filip dobiegł, usłyszał, że czyta proroka Izajasza. Zapytał więc: 'Czy ty rozumiesz, co czytasz?'(31) Odpowiedział: 'Skąd bym mógł, skoro mi nikt nie objaśni' i poprosił Filipa, aby wsiadł do wozu.(32) A urywek Pisma, który czytał, był następujący: 'Jak owca na zabicie prowadzona, jak milczący baranek, gdy go strzygą, tak on nie otwiera ust.(33) W chwili uniżenia nie przyznano mu słuszności, któż opisze jego ród, bo życie jego z ziemi będzie wymazane'.(34) Zapytał dworzanin Filipa: 'Proszę cię, o kim to prorok mówi, o sobie, czy o kimś innym?'"

To właśnie dzięki Apostołom powołanym przez Jezusa i ludziom ustanowionym przez nich Ewangelia była głoszona, wyjaśniana i zachowywana przed fałszywą interpretacją:

2P 3:15-17 Bp "A cierpliwość Pana naszego uważajcie za zbawienie, jak to dzięki udzielonej mu mądrości napisał wam również umiłowany brat nasz Paweł.(16) Pisze też o tym i we wszystkich listach. Są w nich pewne sprawy trudne do zrozumienia, które niedouczeni i nieutwierdzeni przekręcają na własną swoją zgubę, podobnie jak inne Pisma.(17) Wy natomiast, umiłowani, wiedząc już o tym, strzeżcie się, abyście nie dali się uwieść błędom ludzi bezbożnych i zachowali swą stałość."

2Tm 4:2 Bp "głoś naukę, nalegaj - w porę czy nie w porę - przekonuj, karć, napominaj z całą cierpliwością i umiejętnością."

Tt 2:1 Bp "Ty zaś mów to, co zgodne jest ze zdrową nauką."


 

3.Tylko Biblia jest natchnionym Słowem Bożym

Protestantyzm naucza, że wszystkie doktryny i przykazania obowiązujące chrześcijanina są w sposób jasny i niedwuznaczny przedstawione w Biblii.

Nowy Testament powstawał na przestrzeni pięćdziesięciu lat, a na ustalenie się kanonu trzeba było poczekać kolejne dwieście. W okresie tym chrześcijanie kierowali się nie tylko pismami ale również naukami przekazywanymi.

Słowo pisane i głoszone ustnie miało w Nowym Testamencie taką sama doniosłość jako podstawa wiary:

2Tes 2:15 BT "Przeto, bracia, stójcie niewzruszenie i trzymajcie się tradycji, o których zostaliście pouczeni bądź żywym słowem, bądź za pośrednictwem naszego listu."

1Tes 2:13 BT "Dlatego nieustannie dziękujemy Bogu, bo gdy przyjęliście słowo Boże, usłyszane od nas, przyjęliście je nie jako słowo ludzkie, ale - jak jest naprawdę - jako słowo Boga, który działa w was wierzących."

2J 1:12 BT "Wiele mógłbym wam napisać, ale nie chciałem użyć karty i atramentu. Lecz mam nadzieję, że do was przybędę i osobiście z wami porozmawiam, aby radość nasza była pełna."

1Kor 11:34 BT "Jeżeli ktoś jest głodny, niech zaspokoi głód u siebie w domu, abyście się nie zbierali ku potępieniu [waszemu]. Co do reszty, zarządzę, gdy do was przybędę."

1J 2:24 BT "Wy zaś zachowujecie w sobie to, co słyszeliście od początku. Jeżeli będzie trwało w was to, co słyszeliście od początku, to i wy będziecie trwać w Synu i w Ojcu."


 

Celem misji Apostołów nie było propagowanie Księgi, ale głoszenie żywego Słowa Boga – Jezusa:

Hbr 1:1-3 Bp "Bóg, który niegdyś przemawiał do ojców wielokrotnie i w różny sposób przez proroków,(2) w tych czasach ostatecznych przemówił do nas przez Syna. Jego ustanowił spadkobiercą wszystkich dóbr, przez Niego też uczynił wszystko, co jest stworzone.(3) On, jako odbicie ukazujące Jego chwałę i jako obraz Jego istoty, podtrzymuje wszystko swoim potężnym słowem. On dokonał oczyszczenia z grzechów i zasiadł w niebie po prawicy (Bożego) Majestatu."

1Kor 2:2 Bp "Postanowiłem bowiem, że nie będę wśród was znał niczego poza Jezusem Chrystusem i to ukrzyżowanym."

2Kor 4:5 Bp "Nie głosimy siebie, lecz Jezusa Chrystusa jako Pana, a siebie uważamy za wasze sługi dzięki Jezusowi."

1J 1:1-3 Bp "Piszemy wam o Słowie życia, o tym, które było od początku, któreśmy słyszeli i widzieli na własne oczy, w któreśmy się wpatrywali i którego dotykały nasze dłonie. -(2) Życie to objawiło się, a my widzieliśmy je i dlatego dajemy świadectwo i głosimy wam życie wieczne, które było u Ojca, a nam się objawiło. -(3) To, cośmy widzieli i słyszeli, głosimy również wam, abyście i wy mieli z nami łączność. A nasza łączność jest (łącznością) z Ojcem i Synem Jego Jezusem Chrystusem."


 

Sola fide

Sola fide (łac.: jedynie wiarą) - doktryna chrześcijańska, według której grzeszny człowiek może przyjąć Boże przebaczenie jedynie przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Bóg jednak udziela przebaczenia i usprawiedliwienia tym, którzy uwierzą w Jezusa. Słowo "tylko" (sola) użyte jest w celu podkreślenia, że uczynki człowieka nie stanowią podstawy dla jego usprawiedliwienia.

Twierdzenie o wystarczalności samej wiary jest wynikiem błędnej interpretacji nauczania św. Pawła.

Apostoł odrzucał twierdzenie, że zbawienie można osiągnąć przez przestrzeganie Prawa Mojżeszowego:

Rz 7:1-6 Bp "Czyż nie wiecie, bracia - mówię do tych, którzy znają Prawo - że Prawo sprawuje władzę nad człowiekiem tak długo, dopóki on żyje?(2) Podobnie zamężna kobieta podlega prawu męża, dopóki on żyje. Skoro mąż umrze, nie wiąże jej prawo męża.(3) Gdyby więc za jego życia należała do innego mężczyzny, nazwano by ją cudzołożnicą. Skoro zaś mąż umrze, uwalnia się ona spod prawa, i należąc do innego mężczyzny, nie popełnia cudzołóstwa.(4) Tak i wy, moi bracia, dzięki ciału Chrystusa umarliście dla Prawa, by stać się własnością innego, Zmartwychwstałego, abyśmy owoc nieśli dla Boga.(5) Gdy bowiem żyliśmy tylko ciałem, podlegaliśmy grzesznym żądzom, istniejącym w nas i podniecanym przez Prawo oraz przynoszącym owoc, który sprowadzał śmierć.(6) Teraz, umarli dla Prawa, które nas wiązało, wolni jesteśmy od niego, tak że jesteśmy sługami, którzy cieszą się nowym duchem a nie starą literą."

Według autentycznego nauczania Pawła zbawić może jedynie wiara działająca przez miłość, co jednoznaczne jest ze spełnianiem "dobrych czynów":

Ga 5:6 Bp "W Chrystusie Jezusie bowiem nie ma znaczenia ani obrzezanie, ani jego brak, lecz liczy się wiara ujawniająca swą moc dzięki miłości."

Ef 2:10 Bp "Dziełem Jego jesteśmy, stworzeni w Chrystusie Jezusie dla dobrych czynów, które Bóg od dawna określił, abyśmy je spełniali."

Kol 1:10 Bp "Abyście postępowali w sposób godny Pana i we wszystkim podobali się Jemu, przynosząc owoc wszelkich dobrych uczynków i wzrastając w poznaniu Boga."

Tt 3:8 Bp "Jest to nauka godna wiary, chcę, żebyś to wciąż podkreślał: Ci, którzy uwierzyli Bogu, niech się starają usilnie spełniać dobre uczynki. To właśnie jest dobre i pożyteczne dla ludzi."

Teoria sola fidei jest wprost odrzucona przez Ewangelię Mateusza i List św. Jakuba:

Mt 19:16-18 Bp "Pewien człowiek przystąpiwszy do Niego powiedział: - Nauczycielu, co dobrego mam uczynić, aby posiąść życie wieczne?(17).... Jeśli chcesz wejść do życia, to zachowuj przykazania.(18) Pyta Go: - Które? - 'Nie będziesz zabijał - odpowiedział Jezus - nie będziesz cudzołożył, nie będziesz kradł, nie będziesz fałszywie zeznawał."

Mt 25:34-35 Bp "Wtedy król powie tym po prawej stronie: Chodźcie, błogosławieni mojego Ojca, weźcie w posiadanie królestwo przygotowane dla was od stworzenia świata.(35) Bo byłem głodny, a nakarmiliście Mnie, byłem spragniony, a daliście Mi pić, byłem przychodniem, a przyjęliście Mnie."

Jk 2:17-30 Bp "Tak też wiara nie przejawiająca się w czynach martwa jest sama w sobie.(18) Lecz powie ktoś: Ty masz wiarę, ja zaś mam uczynki. - Pokaż mi twoją wiarę bez uczynków, a ja z uczynków moich pokażę ci wiarę.(19) Ty wierzysz, że Bóg jest jeden? - Dobrze czynisz; ale demony też wierzą i drżą.(20) A czy chcesz przekonać się, słaby człowiecze, że wiara bez uczynków jest bezowocna?(21) Czyż praojciec nasz Abraham nie dzięki uczynkom został usprawiedliwiony, złożywszy syna Izaaka na ołtarzu ofiarnym?(22) Widzisz więc, że wiara współdziała z jego uczynkami i dzięki uczynkom stała się doskonałą.(23) Tak wypełniło się Pismo, które mówi: 'Uwierzył Abraham Bogu i poczytano mu to za sprawiedliwość', i nazwany został przyjacielem Boga.(24) Widzicie więc, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia dzięki uczynkom, a nie przez samą tylko wiarę.(25) Podobnie tak i nierządnica Rahab czyż nie dzięki uczynkom dostąpiła usprawiedliwienia, przyjmując zwiadowców a inną drogą ich wyprawiając?(26) Jak bowiem ciało bez ducha jest martwe, tak też martwa jest wiara bez uczynków."


 

Sola gratia

Sola gratia to zasada, że zbawienie przychodzi tylko z łaski Boga jako "niezasłużony dar", a nie jako nagroda za jakiekolwiek zasługi grzesznika. Zbawienie jest więc niezasłużonym darem Boga danym człowiekowi poprzez Jezusa Chrystusa. Chociaż zasadniczo ta doktryna nie sprzeciwia się doktrynie katolickiej, to jednak zawiera istotne różnice: Bóg jest jedynym źródłem łaski, a człowiek w żaden sposób nie może skłonić Boga do dania mu tej łaski lub zwiększenia jej zakresu. Bóg działa sam dla zbawienia człowieka.

Prawdą jest, że pierwszej łaski nikt nie może sobie wysłużyć. Jednak Bóg nie zbawia człowieka bez jego współpracy. Człowiek już obdarzony łaska ma możliwość zdobywania zasług.

1Kor 15:10 Bp "Jednak dzięki łasce Boga jestem tym, kim jestem. Nie zmarnowałem Jego łaski, lecz trudziłem się więcej od wszystkich apostołów. Zresztą nie ja się trudziłem, ale łaska Boża, która jest ze mną."

1Kor 9:24-28 Bp "Czy nie wiecie, że chociaż na stadionie biegną wszyscy zawodnicy, to jednak tylko jeden otrzymuje nagrodę. Dlatego tak biegnijcie, abyście ją osiągnęli!(25) Każdy, kto bierze udział w zawodach sportowych, odmawia sobie wszystkiego. Oni walczą, aby otrzymać w nagrodę wieniec, który przemija, a my walczymy o nagrodę nie przemijającą.(26) Ja więc nie biegnę na oślep, a kiedy uderzam, nie trafiam w próżnię, lecz poskramiam i ujarzmiam moje ciało, abym nauczając innych sam nie odpadł (w zawodach)."

Flp 2:12 Bp "Umiłowani moi, ponieważ zawsze byliście posłuszni, nie tylko wtedy, kiedy byłem z wami, ale jeszcze bardziej teraz pod moją nieobecność, zabiegajcie usilnie z lękiem i drżeniem o własne zbawienie."

Mt 19:17 Bp "Odpowiedział mu: - Dlaczego Mnie pytasz o dobro? Jeden tylko jest dobry. Jeśli chcesz wejść do życia, to zachowuj przykazania."

Mt 19:21 Bp "Jeśli chcesz być doskonałym - rzekł mu Jezus - idź, sprzedaj, co posiadasz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną."

Mt 19:29 Bp "A każdy, kto opuścił dom albo braci, albo siostry, albo ojca, albo matkę, albo dzieci, albo zagrody dla mojego imienia, otrzyma stokroć więcej: odziedziczy życie wieczne."

Mt 25:34-35 Bp "Wtedy król powie tym po prawej stronie: Chodźcie, błogosławieni mojego Ojca, weźcie w posiadanie królestwo przygotowane dla was od stworzenia świata.(35) Bo byłem głodny, a nakarmiliście Mnie, byłem spragniony, a daliście Mi pić, byłem przychodniem, a przyjęliście Mnie."

Człowiek w stanie łaski może wyprosić łaski dla innych:

Jk 5:20 Bp "niech wie, że ten, kto nawrócił grzesznika z błędnej drogi, wybawi duszę jego od śmierci i przyczyni się do odpuszczenia wielu grzechów."

Dz 14:23 Bp "Przez wkładanie rąk w czasie postów i modlitw powoływali w każdym Kościele prezbiterów, powierzając ich Panu, w którego uwierzyli."

2Kor 13:9 Bp "Cieszymy się, gdy my jesteśmy słabi, a wy mocni, i modlimy się o wasze udoskonalenie."

Kol 1:9 Bp "Dlatego też i my od dnia, w którym to usłyszeliśmy, nie poprzestajemy modlić się za was i prosić (Boga), abyście w pełni poznali Jego wolę z całą mądrością i zrozumieniem duchowym."

1Tm 2:1 Bp "Polecam więc przede wszystkim zanosić błagania, modlić się, prosić i dzięki czynić za wszystkich ludzi."

Jk 5:14-16 Bp "Choruje ktoś wśród was? Niech wzywa prezbiterów Kościoła i niech się modlą nad nim, namaszczając go olejem w imię Pana!(15) A modlitwa (płynąca z) wiary zbawi dotkniętego słabością i Pan mu ulży, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone.(16) Wyznawajcie więc jedni drugim grzechy i módlcie się wzajemnie za siebie, abyście zostali uzdrowieni! Wielką ma moc wytrwała modlitwa sprawiedliwego!"

1J 5:16 Bp "Jeśli ktoś widzi brata popełniającego grzech, który nie sprowadza śmierci, to niech prosi, a (Bóg) takiemu - i wszystkim nie popełniającym grzechu, który sprowadza śmierć - da życie. Istnieje grzech sprowadzający śmierć; i nie mówię, żebyś się za tego (kto go popełnia) modlił."


 

Solus Christus

Nauka ta głosi, że Jezus Chrystus jest jedynym pośrednikiem (orędownikiem) między Bogiem a człowiekiem, odrzuca zatem możliwość i konieczność występowania innych pośredników.

Po drugie: duchowny w kościołach protestanckich nie spełnia funkcji kapłana (działanie w Imieniu Jezusa), lecz pastora (duszpasterza), ministra ustanowień Chrystusowych oraz kaznodziei.

Jedyne pośrednictwo Jezusa nie wyklucza "pośredników do Pośrednika". Ewangelie podają wiele takich przykładów: Maryja na weselu w Kanie, niewiasta kannejska, dworzanin, przyjaciele paralityka, Jair czy setnik.

Jezus Kapłan, Prorok i Król daje ludziom udział w swojej misji:

Uświęcania:

Mt 28:19 Bp "Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody. Chrzcijcie je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego."

J 20:23 Bp "Komu grzechy odpuścicie, temu są odpuszczone, a komu zatrzymacie, temu są zatrzymane."

Lk 22:19 Bp "Wziąwszy chleb, odmówił modlitwę dziękczynną, połamał go i podał im, mówiąc: - To jest ciało moje, które za was będzie wydane. To czyńcie na moją pamiątkę!"

Władzy:

Mt 16:19 Bp "I tobie dam klucze królestwa niebieskiego i cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie."

Mt 18:18 Bp "Zaprawdę powiadam wam, że cokolwiek zwiążecie na ziemi będzie związane w niebie, a cokolwiek rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie."

J 21:16 Bp "Mówi mu znowu: - Szymonie, synu Jana, miłujesz Mnie? - Tak Panie, ty wiesz, że cię kocham - odpowiada (Piotr). Mówi mu: - Paś moje owce."

Nauczania:

Mt 28:19 Bp "Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody. Chrzcijcie je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego."

Lk 10:16 Bp "Kto was słucha, Mnie słucha. Kto wami gardzi, Mną gardzi; a kto Mną gardzi, gardzi Tym, który Mnie posłał."

Dz 9:15 Bp "Pan mu odpowiedział: 'Idź, bo on jest narzędziem przeze Mnie wybranym, on zaniesie imię moje narodom, królom i synom Izraela."

Jezus dział przez ludzi:

Mk 16:20 Bp "Oni zaś głosili wszędzie (ewangelię), a Pan wspierał ich naukę i potwierdzał znakami, które jej towarzyszyły." Szczegółowo opisane to ostało w Dziejach Apostolskich.


 

Soli Deo gloria

Soli Deo gloria to zasada, że wszelka chwała należna jest jedynie Bogu, odrzucony zostaje kult świętych.

Należy odróżnić cześć oddawaną Bogu, od autentycznego kultu świętych.

W świętych wysławiamy dzieła łaski Bożej.

Mt 22:32 Bp "'Ja jestem Bogiem Abrahama i Bogiem Izaaka, i Bogiem Jakuba' - nie jest Bogiem umarłych, ale żywych."

Syr 44:1-3 BT "Wychwalajmy mężów sławnych i ojców naszych według następstwa ich pochodzenia.(2) Pan sprawił [w nich] wielką chwałę, wspaniałą swą wielkość od wieków.(3) Jedni panowali w swoich królestwach, byli mężami sławnymi z potęgi, doradcami dzięki swemu rozumowi, którzy się wypowiedzieli w proroctwach."

Lk 1:48 Bp "Bo spojrzał na swoją pokorną służebnicę. I odtąd nazywać mnie będą szczęśliwą wszystkie narody."

Ga 2:20 Bp "Już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Żyję teraz na ziemi, żyję w wierze Syna Bożego, który mnie umiłował i ofiarował się za mnie."

Hbr 13:7 Bp "Pamiętajcie o waszych przełożonych, którzy głosili wam słowo Boże, a rozważając ostatnie chwile ich życia naśladujcie ich wiarę."

Hbr 12:22-23 Bp "Wy jednak przystąpiliście do góry Syjonu i do miasta Boga żywego, do niebieskiej Jerozolimy i do wielkiej liczby aniołów, do uroczystego zebrania(23) i do zgromadzenia pierwotnych zapisanych w niebie i do sędziego, Boga wszystkich, i do duchów (ludzi) sprawiedliwych udoskonalonych w pełni,"

Ap 5:9-11 Bp "I taką nową pieśń śpiewają: 'Godzien jesteś wziąć księgę i otworzyć jej pieczęcie, bo zostałeś zabity i nabyłeś dla Boga swoją krwią ludzi z każdego pokolenia, różnojęzycznych narodów i ludów,(10) i uczyniłeś ich dla Boga naszego królestwem i kapłanami, a będą królować na ziemi'.(11) I ujrzałem, i usłyszałem głos wielu aniołów dokoła tronu i zwierząt, i Starców, a liczba ich była miriady miriad i tysiące tysięcy."