30 wrz 2009

Tysiącletnie Królestwo – próba interpretacji.

Tysiąc lat to symbol „długiego i zamkniętego” okresu dziejów . Zaczyna się w „chwili” uwięzienia diabła , które dokonało się przez Krzyż : J 12:31 BT "Teraz odbywa się sąd nad tym światem. Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony." oraz J 16:11 BT "wreszcie o dzie - bo władca tego świata został odzony."

Św. Jan w pierwszym liście stwierdza ,że świat jest w mocy złego ,ale chrześcijanie należą do Boga (1 J 5:19), a Jezus głosi ,że Jego Królestwo nie jest z tego świata :J 18:36. Tysiącletnie Królestwo oznacza więc doczesnego państwa , ale rzeczywistość nadprzyrodzoną .

1J 5:4 BT "Wszystko bowiem, co z Boga zrodzone, zwycięża świat; tym właśnie zwycięstwem, które zwyciężyło świat, jest nasza wiara." Miejscem realizacji Królestwa jest więc dusza (serce) człowieka obdarzonego łaską .

J 11:25 BT "Rzekł do niej Jezus: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie." Pierwsze zmartwychwstanie oznacza po pierwsze zbawienie duszy wyznawcy – męczennika , która króluje z Jezusem w Niebie : Ap 6:9-11 BT „A gdy otworzył pieczęć piątą, ujrzałem pod ołtarzem dusze zabitych dla Słowa Bożego i dla świadectwa, jakie mieli.(10) I głosem donośnym tak zawołały: Dokądże, Władco święty i prawdziwy, nie będziesz sądził i wymierzał za krew naszą kary tym, co mieszkają na ziemi?(11) I dano każdemu z nich białą szatę, i powiedziano im, by jeszcze krótki czas odpoczęli,[„1000 lat”] aż pełną liczbę osiągną także ich współsłudzy oraz bracia, którzy, jak i oni, mają być zabici.”(por. Ap 14:13 ) .Po drugie oznacz również życie łaski : J 17:14 BT "Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata."

Zakończeniem Tysiącletniego Królestwa będzie powrót Jezusa , powszechne zmartwychwstanie dobrych i złych , oraz Sąd. Wydarzenia te nastąpią w „godzinie” powrotu Jezusa : J 5:28-29 BT „Nie dziwcie się temu! Nadchodzi bowiem godzina, w której wszyscy, którzy spoczywają w grobach, usłyszą głos Jego: a ci, którzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie życia; ci, którzy pełnili złe czyny - na zmartwychwstanie potępienia.”

29 wrz 2009

Oto bowiem królestwo Boże pośród was jest (Łk 17:21)

1. Smok związany na 1000 lat.

Ap 20:1-3 BT „Potem ujrzałem anioła, zstępującego z nieba, który miał klucz od Czeluści i wielki łańcuch w ręce.(2) I pochwycił Smoka, Węża starodawnego, którym jest diabeł i szatan, i związał go na tysiąc lat.(3) I wtrącił go do Czeluści, i zamknął, i pieczęć nad nim położył, by już nie zwodził narodów, aż tysiąc lat się dopełni. A potem ma być na krótki czas uwolniony.”

Ap 12:12 BT „Dlatego radujcie się, niebiosa i ich mieszkańcy! Biada ziemi i morzu - bo zstąpił na was diabeł, pałając wielkim gniewem, świadom, że mało ma czasu.”

J 12:31 BT "Teraz odbywa się sąd nad tym światem. Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony."

1J 5:19 BT "Wiemy, że jesteśmy z Boga, cały zaś świat leży w mocy Złego."

Smok (diabeł) został pokonany przez Jezusa na Krzyżu. Wszyscy ludzie byli niewolnikami diabła przez grzech (J 8:34) , ale zostali uwolnieni przez Syna (J 8:36) : J 12:32 BT "A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie."

2.Pierwsze Zmartwychwstanie.

20:4 BT „I ujrzałem trony - a na nich zasiedli /sędziowie/, i dano im władzę sądzenia - i ujrzałem dusze ściętych dla świadectwa Jezusa i dla Słowa Bożego, i tych, którzy pokłonu nie oddali Bestii ani jej obrazowi i nie wzięli sobie znamienia na czoło swe ani na rękę. Ożyli oni i tysiąc lat królowali z Chrystusem.”

Ap 12:11 BT „A oni zwyciężyli dzięki krwi Baranka i dzięki słowu swojego świadectwa i nie umiłowali dusz swych - aż do śmierci.”

Ap 6:9-11 BT „A gdy otworzył pieczęć piątą, ujrzałem pod ołtarzem dusze zabitych dla Słowa Bożego i dla świadectwa, jakie mieli.(10) I głosem donośnym tak zawołały: Dokądże, Władco święty i prawdziwy, nie będziesz sądził i wymierzał za krew naszą kary tym, co mieszkają na ziemi?(11) I dano każdemu z nich białą szatę, i powiedziano im, by jeszcze krótki czas odpoczęli, aż pełną liczbę osiągną także ich współsłudzy oraz bracia, którzy, jak i oni, mają być zabici.”

Ap 14:13 BT "I usłyszałem głos, który z nieba mówił: Napisz: Błogosławieni, którzy w Panu umierają - już teraz. Zaiste, mówi Duch, niech odpoczną od swoich mozołów, bo idą wraz z nimi ich czyny."

J 11:25 BT "Rzekł do niej Jezus: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie."

J 12:25 BT "Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne."

J 17:3 BT "A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa."

Pierwsze Zmartwychwstanie oznacza zbawienie duszy , a także , co się z tym koniecznie wiąże – łaskę , dzięki której wierzy się w Ojca i Syna.

3 Tysiącletnie Królestwo.

Ap 20:5-6 BT „A nie ożyli inni ze zmarłych, aż tysiąc lat się skończyło. To jest pierwsze zmartwychwstanie.(6) Błogosławiony i święty, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu: nad tymi nie ma władzy śmierć druga, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i będą z Nim królować tysiąc lat.”

J 18:36 BT "Odpowiedział Jezus: Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd."

1J 5:4 BT "Wszystko bowiem, co z Boga zrodzone, zwycięża świat; tym właśnie zwycięstwem, które zwyciężyło świat, jest nasza wiara."

J 16:33 BT "To wam powiedziałem, abyście pokój we Mnie mieli. Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat."

Królestwo to nie doczesne imperium , ale zwyciężenie świata przez wiarę, dokonuje się w duszy . Zaczyna się tu na ziemi dzięki łasce i trwa (jeśli ustrzegło się jej) po śmierci w oczekiwaniu na powstanie ciał.

Symboliczne znaczenie 1000-letniego Królestwa odsłania się jeśli skonfrontujemy jego opis z Pierwszym Listem Św Jana:

1J 2:12-17 BT „Piszę do was, dzieci, że dostępujecie odpuszczenia grzechów ze względu na Jego imię.(13) Piszę do was, ojcowie, że poznaliście Tego, który jest od początku. Piszę do was, młodzi, że zwyciężyliście Złego.(14) Napisałem do was, dzieci, że znacie Ojca, napisałem do was, ojcowie, że poznaliście Tego, który jest od początku, napisałem do was, młodzi, że jesteście mocni i że nauka Boża trwa w was, i zwyciężyliście Złego.(15) Nie miłujcie świata ani tego, co jest na świecie! Jeśli kto miłuje świat, nie ma w nim miłości Ojca.(16) Wszystko bowiem, co jest na świecie, a więc: pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha tego życia nie pochodzi od Ojca, lecz od świata.(17) Świat zaś przemija, a z nim jego pożądliwość; kto zaś wypełnia wolę Bożą, ten trwa na wieki.”

27 wrz 2009

Dziś czy dzisiaj ?

Lk 23:43 WHNU „και ειπεν αυτω αμην σοι λεγω σημερον μετ εμου εση εν τω παραδεισω”
Biblia Tysiąclecia (BT) i inne katolickie i protestanckie tłumaczenia tłumacza ten wers podobnie :
Lk 23:43 BT „Jezus mu odpowiedział: Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju.”
Wyjątkiem pod tym względem jest tłumaczenie Światków Jehowy – Przekład Nowego Świata (NS)
Lk 23:43 NS „A on rzekł do niego: "Zaprawdę mówię ci dzisiaj: Będziesz ze mną w Raju".”
Jak widać sens wypowiedzi zmienił się . Wiadomo ,że Świtkowie Jehowy nie wierzą w duszę nieśmiertelną ,a odmienność swojego tłumaczenia wyjaśniają tym , że w czasie gdy spisywano Ewangelie nie znano interpunkcji .Konstrukcja „mówię ci dzisiaj” jest dziwaczna ponieważ Jezus określałby czas wypowiedzi słuchaczowi. Czy gdziekolwiek w NT znajdziemy taką wypowiedź ?
Σημερον – oznacza dzień dzisiejszy . Przyjrzyjmy się jak słowo to, pojawiające się w innych miejscach NT , jest tłumaczone przez oba tłumaczenia.:
(Dla ułatwienia ograniczę się do cytatów z Łk ,kursywą podam jak powinien wyglądać tekst gdyby tłumacze NS stosowali konsekwentnie swoje założenia lingwistyczne.)
Lk 2:10-11 BT „Lecz anioł rzekł do nich: Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu:(11) dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan.”
Lk 2:10-11 NS „Lecz anioł rzekł do nich: "Nie bójcie się, oto bowiem oznajmiam wam dobrą nowinę o wielkiej radości, która będzie udziałem całego ludu,(11) gdyż w mieście Dawidowym narodził się wam dzisiaj Wybawca, którym jest Chrystus Pan.”(anioł rzekł dzisiaj do nich...)
Lk 4:21 BT „Począł więc mówić do nich: Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli.”
Lk 4:21 NS „Wtedy zaczął do nich mówić: "Dzisiaj spełnił się ten fragment Pisma któryście właśnie usłyszeli".”(zaczął do nich mówić dzisiaj, spełniły...)
Lk 5:26 BT „Wtedy zdumienie ogarnęło wszystkich; wielbili Boga i pełni bojaźni mówili: przedziwne rzeczy widzieliśmy dzisiaj.”
Lk 5:26 NS „wtedy ich wszystkich ogarnął zachwyt i zaczęli wychwalać Boga, i napełnieni bojaźnią, mówili: "Widzieliśmy dzisiaj dziwne rzeczy"”(mówili dzisiaj. Widzieliśmy...)
Lk 19:5 BT „Gdy Jezus przyszedł na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu.”
Lk 19:5 NS „Gdy więc Jezus dotarł do tego miejsca, spojrzał w górę i rzekł do niego: "Zacheuszu, pośpiesz się i zejdź, bo dzisiaj muszę się zatrzymać w twoim domu".”(rzekł do niego dzisiaj: Zacheuszu...)
Lk 19:9 BT „Na to Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama.”
Lk 19:9 NS „Na to Jezus rzekł do niego: "Dzisiaj wybawienie przyszło do tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama.' (rzekł do niego dzisiaj :Wybawienie...)
Lk 22:34 BT „Lecz Jezus odrzekł: Powiadam ci, Piotrze, nie zapieje dziś kogut, a ty trzy razy wyprzesz się tego, że Mnie znasz.”
Lk 22:34 NS „Ale on powiedział: "Mówię ci. Piotrze: kogut dzisiaj nie zapieje, dopóki ty trzy razy się nie zaprzesz, że mnie znasz".”(ale On powiedział dzisiaj :Mówię ci...)
Lk 22:61 BT „A Pan obrócił się i spojrzał na Piotra. Wspomniał Piotr na słowo Pana, jak mu powiedział: Dziś, zanim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz.”
Lk 22:61 NS „Pan zaś odwrócił się i spojrzał na Piotra, a Piotr przypomniał sobie wypowiedź Pana, jak rzekł do niego: "Dzisiaj, zanim kogut zapieje, trzykrotnie się mnie zaprzesz ".”(rzekł do niego dzisiaj „Zanim...)

Humor Żydowski

W "tamtym" świecie Mojżesz siedzi ze zwojem Tory i naucza, interpretuje, wyjaśnia - dobrym i złym - dzień i noc w nieskończoność. I dla sprawiedliwych jest to wieczne niebo, dla grzeszników - piekło.

Sukcesja Apostolska – nakładania rąk czy wybór ?

Opisowi ustanawiania starszych toważyszą dwa zwroty :

Επιτιθημι – nakłasanie , wkładanie (rąk)

Dz 6:6 BT [o diakonach] „Przedstawili ich Apostołom, którzy modląc się włożyli na nich ręce.”

Dz 13:3 BT „Wtedy po poście i modlitwie oraz po włożeniu na nich rąk,[prorocy i nauczyciele z Antiochii] wyprawili ich[Pawła i Barnabe].”

1Tm 4:14 BT „Nie zaniedbuj w sobie charyzmatu, który został ci dany za sprawą proroctwa i przez nałożenie rąk kolegium prezbiterów.”

1Tm 5:22 BT „Na nikogo rąk pospiesznie nie wkładaj ...”

2Tm 1:6 BT „Z tej właśnie przyczyny przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie przez włożenie moich rąk.”

Oraz χειροτονεω – wyciągać rękę ( by głosować) , wybierać , ustanawiać .

Dz 14:23 BT [Paweł i Barnaba]„Kiedy w każdym Kościele wśród modlitw i postów ustanowili im starszych, polecili ich Panu, w którego uwierzyli.”

2Kor 8:19 BT „Co więcej, przez same Kościoły został on [Tytus ?] ustanowiony towarzyszem naszej podróży w tym dziele, około którego się trudzimy ku chwale samego Pana i ku zaspokojeniu naszego pragnienia,”.

Z tekstów wynika ,że starszych wybierano ze wspólnoty ,a gest nakładania rąk miał charakter kolegialny lub mogła go wykonać pojedyncza osoba.Może też chodzić o osobę wyróżniającą się z kolegium.

26 wrz 2009

Sukcesja Apostolska – starsi wyznaczają starszych

W Nowym Teastamęcie znajdujemy też potwierdzenie tego , że i ludzie wyznaczeni przez Apostołów mieli prawo i obowiązek wyznaczać inne osoby do tej samej funkcji .:

Tt 1:5-9 BT „W tym celu zostawiłem cię na Krecie, byś zaległe sprawy należycie załatwił i ustanowił (καθιστημι) w każdym mieście prezbiterów. Jak ci zarządziłem, [może nim zostać],(6) jeśli ktoś jest nienaganny, mąż jednej żony, mający dzieci wierzące, nie obwiniane o rozpustę lub niekarność.(7) Biskup bowiem winien być, jako włodarz Boży, człowiekiem nienagannym, niezarozumiałym, nieskłonnym do gniewu, nieskorym do pijaństwa i awantur, nie chciwym brudnego zysku,(8) lecz gościnnym, miłującym dobro, rozsądnym, sprawiedliwym, pobożnym, powściągliwym,(9) przestrzegającym niezawodnej wykładni nauki, aby przekazując zdrową naukę, mógł udzielać upomnień i przekonywać opornych.”

Καθιστημι – prowadzić , postawić , ustanowić , mianować.

1Tm 5:22 BT „Na nikogo rąk pospiesznie nie wkładaj ani nie bierz udziału w grzechach cudzych?”( χειρας ... επιτιθει – rąk...nakładaj ). Ponadto tekst z 1Tm 3:1-7 zawiera opis cech „dobrego” biskupa , podobnie jaki powyższy cytat z Tt.

24 wrz 2009

Sukcesja Apostolska - pomocnicy Apostołów


Młody Kościół rozwijał się bardzo szybko . Rosnąca liczba chrześcjan spowodowała ,że Apostołowie nie byli w stanie osobiście doglądać wszystkich wspólnot . Potrzebowali więc pomocników.
Nowy Testament wymienia biskupów i prezbiterów.
Dz 14:23 BT "Kiedy w każdym Kościele wśród modlitw i postów ustanowili im starszych, polecili ich Panu, w którego uwierzyli." (χειροτονησαντες δε αυτοις κατ εκκλησιαν πρεσβυτερους προσευξαμενοι μετα νηστειων παρεθεντο αυτους τω κυριω εις ον πεπιστευκεισαν – wybrawszy przez wyciągnięcie rąk zaś im w społecznościach starszych pomodliwszy się wśród postów podali ich panu w którego uwierzyli )
Πρεσβυτερος (presbuteros) – dosłownie „osoba starsza”, człowiek sprawujący jakiś urząd. (por.Dz 11:30 ; 15:2.4.6.22.23 ; 16:4 ; 20:17 ; 21:18 ; 1Tm 5:17.19 ; Tt 1:5 ; Jk 5:14 ; 1P 5:1 ; 2J 1 ; 3J 1


Dz 20:28 BT „Uważajcie na samych siebie i na całe stado, nad którym Duch Święty ustanowił was biskupami, abyście kierowali Kościołem Boga, który On nabył własną krwią.”(... εν ω υμας το πνευμα το αγιον εθετο επισκοπους ποιμαινειν την εκκλησια....- w której was Duch Święty umieścił doglądających paśli społeczność ).
Επισκοπος (episkopos) – uważający na coś, troszczący się o coś , strzegący czegoś (por. Flp 1:1 ; 1Tm 3:2; 2Tm ; Tt 1:7 ). Warto zauważyć ,że tak samo św Piotr określa Jezusa :„Błądziliście bowiem jak owce, ale teraz nawróciliście się do Pasterza (ποιμενα ) i Stróża (επισκοπον ) dusz waszych.”(1 P 2:25 )
Εθετο forma podstawowa τιθημι – umieszczać , stawiać przed czymś , robić , czynić , przeznaczyć do czegoś.
Ποιμαινω – paść, być pasterzem, wprowadzać na pastwisko.

Wyborowi prezbitera / biskupa towarzyszył specyjalny obrzęd:
2Tm 1:6 BT "Z tej właśnie przyczyny przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie przez włożenie moich rąk." (της επιθεσεως των χειρων μου –nałożenie rąk mych). W Dz 14:23 mowa jest o wybraniu przez nałożenie rąk Χειροτονεω.

Wiele wskazuje na to ,że w czasach apostolskich słowa biskup i prezbiter były synonimami tej samej funkcji .Byli oni ustanawiani przez Ducha Św i Apostołów czemu towarzyszył określony gest: włożenie rąk (łaska , szafarz , ryt )
Pełnili oni role na równi z Apostołami :
Dz 15:2 BT "Kiedy doszło do niemałych sporów i zatargów między nimi a Pawłem i Barnabą, postanowiono, że Paweł i Barnaba, i jeszcze kilku spośród nich uda się w sprawie tego sporu do Jerozolimy, do Apostołów i starszych."
Dz 15:4 BT "Kiedy przybyli do Jerozolimy, zostali przyjęci przez Kościół, Apostołów i starszych. Opowiedzieli też, jak wielkich rzeczy Bóg przez nich dokonał."
Dz 16:4 BT "Kiedy przechodzili przez miasta, nakazywali im przestrzegać postanowień powziętych w Jerozolimie przez Apostołów i starszych."
Oraz wobec społeczności pełnili rolę Chrystusa „Pasterza i Doglądającego( επισκοπον - biskupa) dusz naszych „ 1P 2:25.
Nasuwa się porównanie z misja apostoła – posłanego.

Sami Apostołowie nazywali też siebie prezbiterami (2J 1 ; 3J 1 ; 1P 5:1) i biskupami :Dz 1:20 (την επισκοπην αυτου λαβετω ετερος – doglądanie jego niech inny weźmie [o wyborze następcy Judasza])

Dusza w judaizmie

Cytat ze strony "The 614 Commandment Society":

U Koheleta (12:7) czytamy: „I proch powróci do ziemi, jak nią był, a oddech życia powróci do Boga, który go dał”.Stwierdzenie to nawiązuje oczywiście do dwóch fragmentów z Księgi Bereszit. Jeden z nich mówi o stworzeniu człowieka: „I Bóg nadał kształt człowiekowi. [Ukształtował go] z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza duszę życia. I człowiek stał się istotą mówiącą” (2:7). Drugi to słowa Boga skierowane do człowieka: „ (…) powrócisz do ziemi, bo z niej byłeś wzięty. Bo jesteś prochem i do prochu wrócisz” (3:19)Charakterystyczne jest tu przypisanie człowiekowi zdolności posługiwania się mową, w połączeniu z faktem "tchnięcia w jego nozdrza duszy". Mowa jest nie tylko najważniejszą cechą odróżniającą ludzi od zwierząt, ale język jest także narzędziem twórczego poznania, a jednocześnie kreacji duchowego świata człowieka, który jest ludzkim pomostem do Boga. Bez języka nie istnieje duchowość; język nie istnieje bez duszy.Gdy człowiek umiera, jego ciało wraca do ziemi, ale – według judaizmu – jego dusza wraca do Stwórcy. Judaizm nie wierzy w wieczne potępienie i piekło. Dusza ulega jedynie procesowi oczyszczenia z duchowych skażeń, nim powróci do Boga.Dzieje się to w gehennie. Gehenna [hebrajski: Gehinnom, od Gei Ben Hinnom, a więc - dosłownie - "Dolina syna Hinnoma", na południe od Jerozolimy (Księga Jozuego 15:8)], czyli miejsce, do którego skierowywane są dusze po śmierci. Tam własnie, według tradycyjnych poglądów, zwłaszcza kabalistycznych, dusza ludzka oczekuje na osądzenie na podstawie czynów, których dokonywał za życia człowiek, nim przejdzie do olam haba - "świata, który ma nadejść".

http://www.the614thcs.com/40.1086.0.0.1.0.phtml

MODLITWA ZA MĘCZENNIKÓW
(tekst według : Sidur Pardes Lauder, Kraków 2005):
Boże pełen miłosierdzia, który mieszkasz na wysokościach, Sędzio dla wdów i Ojcze dla sierot, znajdź właściwy odpoczynek pod skrzydłami Twojej Obecności, na poziomach świętości i czystości, świecących jak blask sklepienia niebieskiego, dla dusz dziesiątków tysięcy Jisraela, mężczyzn, kobiet i dzieci, którzy zostali zabici, wymordowani, zagazowani i spaleni, pochowani żywcem dla uświęcenia Imienia Bożego. Wszyscy oni są święci i czyści, a pomiędzy nimi są uczeni i sprawiedliwi, potężni w Torze jak cedry Libanu. Oby Dawca miłosierdzia ukrył ich w ukryciu Swoich skrzydeł na wieki i oby związał ich dusze węzłem życia. Oby znaleźli odpoczynek w ogrodzie Edenu. Haszem jest ich dziedzictwem. Oby wspominał ich męczeństwo i oby zasługa ich sprawiedliwości przemawiała za nami i całym Jisraelem. Ziemi, nie zakrywaj ich krwi! Nie uciszaj ich krzyku! Przez ich zasługę oby rozproszeni z Jisraela powrócili do kraju, który jest ich własnością, niech zawsze trwa przed Haszem pamięć o losie męczenników, oby weszli w pokoju do miejsc swojego odpoczynku i powstali na koniec dni do życia. I powiedzmy: Amen.

20 wrz 2009

Bogacz i żebrak

Lk 16:22 BT "Umarł żebrak, i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama”( εγενετο δε αποθανειν τον πτωχον και απενεχθηναι αυτον υπο των αγγελων εις τον κολπον αβρααμ- stało się zaś umarł biedak i zaniesiony on przez aniołów na łono abrachama )

Καλπος – może oznaczać łono albo pierś , ogólnie o jakimś zagłębieniu w linii ciała.

Wyrażenie „na łonie (piersi)” oznacza wyróżnione miejsce na uczcie : „Jeden z uczniów Jego - ten, którego Jezus miłował - spoczywał na Jego piersi. εν τω κολπω ”(J 13:23).

Łk 16:22,23 BT „Umarł także bogacz i został pogrzebany.(23) Gdy w Otchłani, pogrążony w mękach, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie.( απεθανεν δε και ο πλουσιος και εταφη(23) και εν τω αδη επαρας τους οφθαλμους αυτου υπαρχων εν βασανοις ορα αβρααμ απο μακροθεν και λαζαρον εν τοις κολποις αυτου – umarł i bogaty i pogrzebany został i w otchłani (hadesie) podniósłszy oczy jego będąc w męczarniach widzi abrachama z daleka i łazarza na łonie/piersi jego).

Bogacz znajduje się w otchłani i cierpi męki βασανος – męka cierpienia tortura . Wiersz 24 precyzuje ,że „boleje w płomieniu” οδυνωμαι εν τη φλογι.

Οδυναομαι – doznawać bólu ,cierpieć, w tym wersie użyty czasie teraźniejszym .

Znaczenie przypowieści odsłania się w Lk 16:25 BT „Lecz Abraham odrzekł: Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz przeciwnie, niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz.”. Bogacz za życia „świetnie się bawił” (ucztował) natomiast ,żebrak leżał sparaliżowany przy bramie . Po śmierci sytuacja jest odwrotna : łazarz jest na uczcie z Abrahamem , a bogacz cierpi w płomieniu.: Lk 13:28 BT "Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów, gdy ujrzycie Abrahama, Izaaka i Jakuba, i wszystkich proroków w królestwie Bożym, a siebie samych precz wyrzuconych."

Przypowieść ta to dobra nowina dla wyrzutków: „Błogosławieni ubodzy ..., głodni..., płaczący..., znieważeni.”, i przestroga dla „wielkich tego świata” „Biada wam bogaczom.., sytym...,śmiejącym się..., chwalonym „ (Lk 6:20 nn).

Lk 14:12-14 BT „Do tego zaś, który Go zaprosił, rzekł: Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę.(13) Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych.(14) A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych.”

18 wrz 2009

Dusza Jezusa w Otchłani

Dz 2:27 BT „że nie zostawisz duszy mojej w Otchłani ani nie dasz Świętemu Twemu ulec skażeniu.”( οτι ουκ εγκαταλειψεις την ψυχην μου εις αδου ουδε δωσεις τον οσιον σου ιδειν διαφθοραν – bo nie pozostawisz duszy mej ku hadesowi ani dasz świętobliwemu swemu zobaczyć ruinę )

Dz 2:31 BT [Dawid]„widział przyszłość i przepowiedział zmartwychwstanie Mesjasza, że ani nie pozostanie w Otchłani, ani ciało Jego nie ulegnie rozkładowi.”( προιδων ελαλησεν περι της αναστασεως του χριστου οτι ουτε εγκατελειφθη εις αδην ουτε η σαρξ αυτου ειδεν διαφθοραν – zobaczywszy przed sobą powiedział o powstaniu pomazańca że ani pozostawiony został ku hadesowi ani ciało jego zobaczyło ruinę ).Część rękopisów ma: η ψυχη αυτου εις αδου – duszy mojej ku hadesowi .

Εις – przyimek oznaczający ruch do środka czegoś

αδης (hades) – Hades, Otchłań

Z cytatów tych wynika , że gdy Ciało ( σαρξ ) Jezusa znajdowało się w grobie , Jego Dusza przebywała w Otchłani (‘αδης ).

Warto zauważyć ,że słowo ‘αδης jest używane w Septuagincie jako odpowiednik Szeolu שאול