Chrzest dzieci

To że w pierwotnym Kościele chrzest udzielany był też dzieci rodziców chrześcijańskich pośrednio ukazują cytaty:

1Kol 7:14 bt Uświęca się bowiem mąż niewierzący dzięki swej żonie, podobnie jak świętość osiągnie niewierząca żona przez "brata". W przeciwnym wypadku dzieci wasze byłyby nieczyste, teraz zaś są święte. (Określenie „święty” było powszechnie stosowane w NT na określenie członków Kościoła.)

Kol 3,20 bt (20) Dzieci, bądźcie posłuszne rodzicom we wszystkim, bo to jest miłe w Panu.

(Dzieci są tutaj traktowane jako „służące Chrystusowi jako Panu” (por Kol 3,24).)

List do Kolosan (2,11 nn.) ukazuje chrzest jako „obrzezanie Chrystusowe”. W Judaizmie obrzezanie dokonywano u niemowląt w celu włączenia ich do wspólnoty.

Również opisy gdzie chrzest przyjmowały „całe domy” sugeruje możliwość chrzczenia dzieci.: Dz 16,15.33; 1 Kor 1,16.

Świadectwa Tradycji są bardziej jednoznaczne:

Św. Justyn Męczennik „Apologia pierwsza” 15 opowiada o chrześcijanach , którzy „od dzieciństwa byli uczniami”.

Św. Polikarp mówi o sobie ,że jest sługa Chrystusa od 86 lat.

Św. Ireneusz z Lyonu „Adversus Haereses” 2,22 pisze o Jezusie jako tym, który daje zbawienie w każdym wieku i wyraźnie włącza do nich niemowlęta i małe dzieci.

„Tradycja Apostolska” 21 stwierdza ,że małe dzieci są chrzczone najpierw, i ponieważ nie mogą wypowiadać się same, ich rodzice czynią to za nie.

Orygenes i św. Cyprian traktują chrzest dzieci jako normalna praktykę, którą Kościół otrzymał od Apostołów.

Wiadomo ,że niektórzy chrześcijanie , pochodzący z rodzin chrześcijańskich, w pierwszych wiekach przyjmowali chrzest jako dorośli; jak np. św. Augustyn. Jednak stwierdza, że powodem tego faktu nie był jakiś formalny zakaz, ale surowa praktyka pokutna, oraz ,że normom był chrzest dzieci znajdujących się w niebezpieczeństwie śmierci.