Imię Jezus.

1.Imię Jezus w Nowym Testamencie

Imię Jezus gr. Iesous hebr. Yesua , skracane do Yesu oznacza Jahwe zbawia. Imieniem tym nazwał poczynające się dzieciątko archanioł Gabriel: Lk 1:31 BT "Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus."Imię to oznaczało obecność zbawiającego Boga w osobie Jezusa:

J 3:18 BT "Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego."

Dz 4:12 BT "I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni."

Dzięki wzywaniu Imienia Jezus Apostołowie dokonywali cudów, wypędzali demony.

Mk 16:17 BT "Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą;"

Dz 3:6 BT "Nie mam srebra ani złota - powiedział Piotr - ale co mam, to ci daję: W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź!"

Dz 16:18 BT "Czyniła to przez wiele dni, aż Paweł mając dość tego, odwrócił się i powiedział do ducha: Rozkazuję ci w imię Jezusa Chrystusa, abyś z niej wyszedł. I w tejże chwili wyszedł."

Sam Zbawiciel zapewnia ,że prośby zanoszone w Jego Imie będą wysłuchane :

J 15:16 BT "Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał - aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje."

Pełna moc Imienia Jezus objawiła się po Uwielbieniu Syna Bożego:

Flp 2:9-11 BT "Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię,(10) aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich i podziemnych.(11) I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest PANEM - ku chwale Boga Ojca."

W Starym Przymierzu znajdujemy kilka zapowiedzi odnoszących się do Imienia Jezus.

Poznanie(= ujrzenie) Boga przez człowieka jest nie możliwe, ale Bóg objawił się przez tajemnicę Wcielenia

Wj 33:20-23 BT "I znowu rzekł: Nie będziesz mógł oglądać mojego oblicza, gdyż żaden człowiek nie może oglądać mojego oblicza i pozostać przy życiu.(21) I rzekł jeszcze Pan: Oto miejsce obok Mnie, stań przy skale.(22) Gdy przechodzić będzie moja chwała, postawię cię w rozpadlinie skały i położę rękę moją na tobie, aż przejdę.(23) A gdy cofnę rękę, ujrzysz Mię z tyłu, lecz oblicza mojego tobie nie ukażę."

J 1:18 BT "Boga nikt nigdy nie widział, Ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, /o Nim/ pouczył."

J 14:8-10 BT "Rzekł do Niego Filip: Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy.(9) Odpowiedział mu Jezus: Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: Pokaż nam Ojca?(10) Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł."

Objawienie dokonuje się przez pośrednika w ST takim wyjątkowym bożym posłańcem był Mojżesz.

Pwt 34:10-20 BT "Nie powstał więcej w Izraelu prorok podobny do Mojżesza, który by poznał Pana twarzą w twarz,(11) ani równy we wszystkich znakach i cudach, które polecił mu Pan czynić w ziemi egipskiej wobec faraona, wszystkich sług jego i całego jego kraju;(12) ani równy mocą ręki i całą wielką grozą, jaką wywołał Mojżesz na oczach całego Izraela."

Mojżesz był typem doskonałego Posrednika miedzy Bogiem a ludzmi

Hbr 3:3-6 BT "O tyle nawet większej czci godzien jest od Mojżesza, o ile większą cześć od domu ma jego budowniczy.(4) Każdy bowiem dom jest przez kogoś zbudowany, a Tym, który zbudował wszystko, jest Bóg.(5) I Mojżesz wprawdzie był wierny w całym domu Jego, ale jako sługa na świadectwo tego, co miało być powiedziane;(6) Chrystus zaś, jako Syn, był nad swoim domem. Jego domem my jesteśmy, jeśli ufność i chwalebną nadzieję aż do końca wytrwale zachowamy."

Jednak to nie Mojżesz wprowadził Izraela do Ziemi Obiecanej

Joz 1:1-2 BT "Po śmierci Mojżesza, sługi Pana, rzekł Pan do Jozuego, syna Nuna, pomocnika Mojżesza:(2) Mojżesz, sługa mój, umarł; teraz więc wstań, przepraw się przez ten oto Jordan, ty i cały ten lud, do ziemi, którą Ja daję Izraelitom."

Należy zauważyć, że imię Jozue to to samo imię które nosił Jezus.

Tak więc tym który wprowadzi Lud Boży do "Ziemi Obiecanej" będzie Jezus:

Hbr 4:8-11 BT "Gdyby bowiem Jozue wprowadził ich do odpoczynku, nie mówiłby potem o innym dniu.(9) A zatem pozostaje odpoczynek szabatu dla ludu Bożego.(10) Kto bowiem wszedł do Jego odpoczynku, odpocznie po swych czynach, jak Bóg po swoich.(11) Śpieszmy się więc wejść do owego odpoczynku, aby nikt nie szedł za tym samym przykładem nieposłuszeństwa."

2.Imię Jezus w Tradycji

Kult Imienia Jezus jest żywy także w tradycji Kościoła. Św. Efrem, ilekroć napotkał to imię wypisane czy wyryte, całował je ze czcią. Orygenes o tym Imieniu pisze:

"Imię Jezus - to imię Wszechmocnego... To imię Pańskie niech będzie błogosławione na wieki."

Św. Jan Złotousty:

"Imię Jezusa Chrystusa, gdy je uważnie rozważymy, oznajmia nam całe jego dobrodziejstwo. Nie bez przyczyny bowiem zostało nam dane. Jest ono skarbcem tysiąca dóbr.'

Przepiękny hymn ku czci Imienia Jezus ułożył św. Bernard:

"Wszystkie Boże przymioty dają się słyszeć uszom moim na dźwięk Imienia Jezus. Czczym jest wszelki pokarm, gdy tym olejem nie jest namaszczony... Gdy piszesz, nie rozumiem, gdy tam nie czytam Jezusa. Gdy dyskusję wiedziesz i rozmawiasz, nie pojmuję, gdy nie dźwięczy w niej Imię Jezus... Jezus jest miodem w ustach moich, słodką melodią w uszach, radosną uciechą w sercu... Smuci się kto z was? Niech tylko Jezus przyjdzie do jego serca, niech wypłynie na jego usta - a oto wobec światłości Jego Imienia pierzchnie każda chmura i powróci wesele (Sermo 15 super Cantica)."

Św. Bernardyn nosił ze sobą tablicę, na której złotymi głoskami był wypisany monogram Pana Jezusa i w każdym kazaniu adorował to Imię. Mówił:

"O Imię Jezusa, wyniesione ponad wszelkie imię! O Imię zwycięskie! Radości aniołów, szczęście sprawiedliwych, przerażenie potępionych... Umysł się miesza, język drętwieje, wargi niezdolne są wyrzec słowo, gdy się ma sławić Najświętsze Imię Jezusa."

Syn duchowy św. Bernardyna, bł. Władysław z Gielniowa, każde swoje kazanie rozpoczynał od Imienia Jezusa. W znanym wierszu o Męce Pańskiej każdą nową strofę rozpoczyna tym Najświętszym Imieniem. Kiedy w Wielki Piątek 1505 r. wymawiał Imię Jezus, wpadł w zachwyt i został porwany na oczach słuchaczy nad ambonę.

Jak pisze św. Bonawentura (1221-1274), biograf św. Franciszka z Asyżu (1182-1226), Asyski Święty "pragnął, aby szczególnie uczczono Imię Pana, nie tylko w myślach, ale również gdy je wymawiano lub znaleziono w piśmie. Radził kiedyś swoim braciom, aby gdziekolwiek znajdą zapisane kartki, podnosili je i składali w schludnym miejscu, żeby czasem Imię Pańskie, gdyby się na nich znalazło, nie zostało zdeptane"."Gdy wymawiał lub słyszał Imię Jezus, radość wypełniała jego serce. Zmieniał się na twarzy, jakby jego ust dotknął jakiś wyborny przysmak albo doleciała do jego uszu cudowna melodia" –

Św. Wawrzyniec Justynian pisze:

W przeciwnościach, w niebezpieczeństwach, w lęku - w domu, na drodze, na pustkowiu, na falach - gdziekolwiek się znajdziesz, wszędzie wzywaj Imienia Zbawiciela.

Św. Redegunda, bł. Henryk Suzo i św. Joanna de Chantal na piersiach swoich wyryli Imię Jezusa. Św. Ignacy Loyola umieścił w herbie założonego przez siebie zakonu jezuitów monogram imienia Jezus.

W XV wieku jako wspaniały mówca i porywający kaznodzieja zasłynął św. Bernardyn ze Sieny. Przemierzał on całe Włochy, głosząc kazania na placach i rynkach miast. Nauczanie zawsze rozpoczynał od wypowiedzenia Imienia Jezus. Miał zwyczaj przerywania swoich kazań, po czym unosił w górę tabliczkę z napisem "IHS". Wtedy słuchający go wierni padali na ziemię i oddawali hołd Bogu

Do pierwszych i najpowszechniej spotykanych jeszcze dzisiaj symboli Jezusa Chrystusa należą Jego monogramy. W sztuce starożytnej były one wyrazem osoby. Najdawniejsze pochodzą już z wieku III. Do najdawniejszych należą: I X, co oznacza Jezus Chrystus; X P, co znaczy Chrystus; litery I i X nałożone na siebie, co oznacza Jezus Chrystus; wreszcie najczęściej spotykane monogramy I H S, P, co również oznacza Jezus Chrystus. Ostatni symbol ma o tyle jeszcze wymowę, że wyraźnie określa, iż Chrystus stał się naszym Zbawicielem przez ofiarę krzyża. Symbol przedostatni natomiast wywodzi się od czasów cesarza Konstantyna I Wielkiego, kiedy to ów władca kazał na sztandarach swoich wojsk umieścić ten symbol (po roku 313). Najwięcej rozpowszechnił się też on w świecie. Często do tego symbolu dodawano inne, wieniec laurowy jako znak zwycięstwa, litery A i W, co oznacza wieczność i bóstwo Jezusa Chrystusa itp.

Od wieku XV bardzo popularny stał się monogram Pana Jezusa, złożony z trzech liter: IHS. Monogram ten, oznaczający Imię Jezus, odczytywano również jako skrót łacińskiego wyrażenia IHS (Iesus Hominum Salvator) - Jezus Zbawicielem ludzi. Wreszcie symbolem Pana Jezusa najdawniejszym, bo sięgającym wieku II, jest słowo greckie Ichthys ("ryba"). Był to umowny znak rozpoznawczy dla chrześcijan w czasie prześladowań. W literach tego słowa chrześcijanie odczytywali skrót greckich słów: Jesous Christos Theou Yios Soter, co znaczy: Jezus Chrystus, Syn Boży, Zbawiciel.

3. Kult w liturgii.

Początki kultu Najświętszego Imienia Jezus sięgają XIII wieku, kiedy to po II Soborze Liońskim (1274) papież Grzegorz X powierzył dominikanom troskę o jego rozwój. Działalność dominikanów została wzmocniona nowymi formami pobożności, które propagowali franciszkanie, a szczególnie z Zakonu Braci Mniejszych: św. Bernardyn ze Sieny (1380-1444) i św. Jan Kapistran (1386-1456).

Kult Najświętszego Imienia Jezus wzrastał również za sprawą rozwoju bractw oraz wprowadzania do liturgii oficjalnych tekstów. Papież Klemens VII w 1530 roku pozwolił franciszkanom na obchodzenie liturgicznego święta Najświętszego Imienia Jezus. Na cały Kościół rozszerzył je papież Innocenty XIII. W 1862 roku została zatwierdzona Litania do Imienia Jezus. Św. Pius X wyznaczył je na niedzielę pomiędzy Obrzezaniem a Objawieniem Pańskim lub - w przypadku braku niedzieli w tym czasie - na 2 stycznia. W ramach reformy posoborowej, święto przypisano jako wspomnienie dowolne na dzień 3 stycznia, czym niestety umniejszono rangę uroczystości Najświętszego Imienia Jezus.