Ofiara i Uczta.

 

Ofiara eucharystyczna sama z siebie skierowana jest ku wewnętrznemu zjednoczeniu nas, wierzących z Chrystusem przez Komunie: otrzymujemy Tego, który ofiarował się za nas, otrzymujemy Jego Ciało, które złożył za nas na Krzyżu, oraz Jego Krew, która przelał za wielu na odpuszczenie grzechów.

Uczta eucharystyczna jest prawdziwie uczą świętą, ucztą ofiarną naznaczona krwią przelana na Golgocie. (Jan Paweł II Ecclesia de Eucharistia)

Kościół urzeczywistnia się wówczas gdy w owym braterskim zespoleniu i wspólnocie sprawujemy i celebrujemy Chrystusową Ofiarę krzyża, a z kolei głęboko przejęci tajemnicą naszego Odkupienia, przystępujemy społecznie do Stołu Pańskiego, aby karmić się w sposób sakramentalny owocami Najświętszej Ofiary przebłagalnej. [Błędem] jest traktowanie Mszy św. tylko jako uczty, na która przybywa się po to aby przyjmując Chleb Pański zamanifestować nade wszystko braterska wspólnotę. (Jan Paweł II O kulcie Eucharystii)

Dopełnieniem Ofiary ołtarza jest komunia w uczcie Pańskiej. Jednakowoż jak to wszystkim wiadomo, do zupełności tej Ofiary wystarcza, by odprawiający kapłan spożył Boski Pokarm, a nie jest konieczne – acz jest nader pożądane – by lud przystąpił do Stołu Pańskiego. (Pius XII Mediator Dei)

Msza święta jest równocześnie i nierozdzielnie pamiątką ofiarną, w której przedłuża się ofiara Krzyża, i świętą ucztą Komunii w Ciele i Krwi Pana. Sprawowanie Ofiary eucharystycznej jest nastawione na wewnętrzne zjednoczenie wiernych z Chrystusem przez Komunię. Przystępować do Komunii świętej oznacza przyjmować samego Chrystusa, który ofiarował się za nas (KKK 1382)